Feestdagen in december. Voor de één een feest, voor anderen hoeft het helemaal niet. Met december voor de deur gaan mijn gedachten terug naar vroeger.

Oude herinneringen.

December staat voor de deur. Velen verheugen zich op een maand waarbij de gezelligheid voorop staat. Anderen zouden deze maand het liefst overslaan omdat ze eenzaam zijn of omdat gewoon de financiële middelen ontbreken om iets voor hun kinderen te kunnen kopen of iets leuks met hen te doen.

December doet me terugdenken aan jaren geleden. In mijn eigen jeugd bestond Sinterklaas uit het ‘de schoen’ zetten op de avond voor 5 December en de volgende morgen lag er dan hooguit één kadootje in de schoen en een chocolade letter. En we waren er blij mee want we wisten niet anders.

Wat een verschil met tegenwoordig. Zelf doen we daar ook aan mee. Wij verschillen daarin niet van vele ouders of grootouders.

In mijn herinnering  denk ik nog wel eens terug aan ‘een bonte avond‘  die eens in het jaar gehouden werd in de Buitensociteit.  Midden jaren zestig stond er in menig gezin nog geen TV of als er één stond moest je het doen met één of twee zenders. En ook toen wilde je wel eens uit!

Zo’n uitje was voor ons echt een leuke avond en het was nog gratis ook. Het hele jaar spaarde mijn moeder driftig GO zegeltjes  die op een spaarkaart geplakt moesten worden. Op zo’n avond was van alles te zien: artiesten die zongen, acrobatiek  en dames die rondliepen in revue kleding.

We gingen er met de bus van de VAD heen en soms  gebeurde het dat we lopend terug moesten  aan het eind van de avond omdat het flink gesneeuwd had en er geen bus meer liep. Ik zie de vlokken nog uit de hemel neerkomen.

Later in december , op Kerstavond  dekte mijn moeder  ver voor twaalf uur de tafel want als we uit de nachtmis kwamen moest er nog wat gegeten en gedronken worden. Ook dan lag er vaak al sneeuw of sneeuwde het als we de kerk uitkwamen.

Tegenwoordig heb ik aan sneeuw een hekel maar zo rond Kerst mag van mij de wereld er nog altijd wel wit uitzien als ik ’s morgens op sta.

Als hij ergens een hekel aan heeft is het winkelen maar het is bijna 5 december. Op een voorwaarde gaat hij mee .....

En dan is er koffie.

De geur van koffie gaf de doorslag. Een groot deel van de dag had Jochem samen met Ilse al door de stad gezeuld met zware tassen in de hand.

Bij hogere uitzondering had Ilse hem weten over te halen op deze laatste zaterdag voor Sinterklaas met haar de stad in te gaan.

Op één voorwaarde was hij meegegaan. Hij wilde ook een tijd rondneuzen in een HiFi zaak want hij wilde graag een nieuwe kop telefoon hebben en ook de muziekboxen hadden hun langste tijd wel gehad.

Op een gegeven moment was Jochem het winkelen spuugzat.

’Wat ruikt dat lekker’, zei Jochem toen de deur  van de patisserie even open ging en hij de geur van koffie in de neus kreeg.

Ilse begreep de  hint meteen. Ze zochten een plek op in de zaak met een mooi uitzicht op het plein.

‘Hier ga ik vaker koffiedrinken, ’zei hij tegen Ilse toen het mooie jonge meisje terugliep nadat ze gevraagd had wat ze wilden hebben.

‘Kijk anders zelf even, ’ had ze gezegd toen ze niet zo gauw een keus kon maken.

Even later zaten ze aan de koffie met gebak.

Voor Jochem had ze een macchiato besteld met appelgebak en zelf genoot ze van de cappuccino met een heerlijk zacht Wener mokka gebakje.

Na de koffie liepen ze naar de HiFi winkel die vlak om de hoek zat.

Ilse had al gauw in de gaten dat ze hierbij meer tot last was en zei dat ze nog wel even de kledingwinkel ernaast inging. Jochem vond het allang prima.

Hij zette verschillende koptelefoons op om het geluid te beluisteren en was dolblij met de Sony koptelefoon waar hij de deur mee uitging.

De muziekboxen moesten nog maar even wachten.

Jochem had wel mooie boxen van Bose gezien maar de prijs was minder mooi.  Vrijwel op hetzelfde moment liepen ze allebei de winkel uit, hij met dekoptelefoon,zij met het jurkje dat ze niet kon laten hangen voor dat geld😊.

Hugo Borst zette het probleem op de kaart. Maar waar is dat geld voor de zorg (met name voor de ouderenzorg) gebleven. Verdwijnt het in de verkeerde zakken?

Aanklacht.

‘Ach, het kan me eigenlijk ook niks meer schelen,’ zei Monique toen ze na een lange dag weer thuis kwam van een bezoek aan haar moeder in het verzorgingstehuis. Het duurde lang voordat ze was uitgeraasd.

Bart was er wel aangewend en zei : ‘Rustig nu maar, Monique . Als je zo doorgaat, krijg je het nog aan jouw hart.’  Het was duidelijk dat ze even haar hart moest luchten.

‘Wat was er vandaag nu weer aan de hand? ’vroeg Bart.

‘Och, toen ik vanmorgen haar kamer binnenkwam, biggelden de tranen haar over de wangen.  De avond ervoor hadden ze het zitje waar ze regelmatig met een andere bewoonster zat weer weggehaald. Voor de zoveelste keer.’

Monique vroeg zich af waarom de verpleegsters dat deden?  Zij wisten of hoorden toch ook te weten dat demente bejaarden moeilijk om kunnen gaan met veranderingen. Ze hadden duidelijk de schijn tegen.

Ook als ik bij mijn moeder ben, zie ik zoveel dingen die niet thuis horen in een verzorgingstehuis dat de dingen goed voor elkaar heeft. Vaak doe ik zelfs dingen die de verpleging hoort te doen maar nalaat. Ik kan dat niet aanzien.

Als dat zo doorgaat, heb ik weinig zin om nog vrijwilligers werk daar te doen. Ik heb zo vaak dingen aangekaart die in andere tehuizen de gewoonste zaak van de wereld zijn maar bij mijn moeder schijnbaar niet. Ik vraag me af waar al dat geld dat door de regering is beschikbaar gesteld  blijft. Het zou me niet verbazen als het geld weer in de verkeerde zakken terecht komt.

‘Is er dan geen enkele verpleegster die het met de patiënten goed voorheeft?‘ Vroeg Bart zich af. Ik kan me niet voorstellen als je voor zo’n beroep kiest en er dan met de pet naar gooit.‘

‘Ja sommige doen hun stinkende best maar in het algemeen is het niet goed.

Zelf hoop ik nooit in zo’n verzorgingstehuis terecht te komen.’

Onverwachte ontwikkelingen. ‘Sinds wanneer weet jij dat al?’ Wat doe je als jouw vriendin in verwachting is terwijl je toch duidelijk afspraken daarover had gemaakt...

Onverwachte ontwikkelingen.

‘Sinds wanneer weet jij dat al?’ vroeg Joost streng met de stick in de hand en een gezicht dat weinig goeds voorspelde.

‘Al een paar dagen,’ zei ze stamelend. Even daarvoor had Joost de zwangerschap test in de afval emmer gevonden.

‘Hier, wat heeft dit te betekenen .Ik dacht dat we er hetzelfde overdachten en afspraken hadden’.

Ze dacht dat ze de stick met de zwangerschap test nog zo goed verborgen had gehouden maar hij was wat kwijt en was aan het zoeken geslagen. Razend was hij.

‘Je hebt mij heel wat uit te leggen,’ zei hij.

Ze wilde naast hem gaan zitten op de bank maar hij stond op en ging in de stoel tegenover haar zitten.

‘Ik luister’, zei hij. Zwijgend zat ze tegenover hem. Ze wist niet goed hoe te beginnen. Toch begon ze met haar verhaal.

‘Ik begrijp dat je kwaad bent en had je er vanaf het begin bij moeten betrekken. Maar ik wist dat als het niet op mijn manier zou doen de kans om ooit nog zwanger te worden nihil zou zijn. Ik weet heel goed hoe je over kinderen krijgen denkt, het eigenlijk niet wilt door alles wat je in jouw eigen jeugd hebt meegemaakt. Dat is ook vreselijk.

Toch hoop ik dat jij ook mij begrijpt. Ik heb een mooie, fijne jeugd gehad en altijd de hoop gehad zelf kinderen te krijgen. De tijd tikt, al mijn vriendinnen hebben kinderen of staan op het punt ze te baren. De hormonen gieren door mijn lichaam.

Kom eens bij mij zitten,‘ zei ze met tranen in haar stem.

Toen hij naast haar zat, pakte ze zijn hand en legde die op haar buik.‘ Straks over een paar maanden kun je het hartje horen en voel je  jouw kind schoppen.‘

‘Wanneer komt het?’ vroeg hij.  ‘In  juni,’ antwoordde ze.

De boosheid was een stuk minder. Ze zag de tranen in zijn ogen.

Oud en eenzaam. Oud worden kan mooi zijn maar in vele gevallen komt het met gebreken en is de werkelijkheid heel anders.

Oud en eenzaam.

De bos bloemen stond er triest bij. Janny, ook al niet de jongste niet meer en al jaren werkzaam in de thuiszorg was er weer boven op na een stevige griep.

Na anderhalve week niet bij één van haar patiënten, de ouwe meneer Janssen, geweest te zijn die ondanks zijn eenzaamheid altijd een goed humeur had en grappen maakte, stonden dezelfde bloemen die zij voor haar ziekte op de vaas had gezet er nog steeds.

In de vaas zat nog maar een bodempje water en op tafel lagen afgevallen bladeren. Het water stonk maar daar merkte meneer Janssen niets van.

Het reukvermogen had hem al jaren geleden in de steek gelaten. Toen het eten begon aan te branden en brandgevaar opleverde, schakelden zijn kinderen de thuiszorg in.

Vanaf het begin was het Janny die  hem verzorgd.

Janny was bezig hem de steunkousen aan te trekken toen hij met een blij gezicht vertelde dat zijn zoon in het weekend zou komen.

Tijd om echt te luisteren had ze eigenlijk helemaal niet want het eten moest nog verwarmd worden in de magnetron en de volgende patiënt zat al weer te wachten. Het begon haar steeds meer te irriteren.

Geen tijd voor de patiënt en alsmaar meer rondslomp. Al die formulieren die ze tegenwoordig in moest vullen.

Elke keer als ze bij meneer Janssen kwam, was ze weer verrast hoe goed gehumeurd hij was. Bezoek kreeg hij nauwelijks want zijn zoon werkte in het buitenland en zijn enige dochter woonde ook niet in de buurt.

Hij was al blij als ze eens in de paar weken langs kwam. Hij vergoelijkte het eigenlijk ook nog door te zeggen  dat zijn dochter ook druk was met allerlei dingen die ook gedaan moesten worden. Hij klaagde nooit.

Ze gooide de bloemen weg en zei : ‘Morgen krijg je van mij een nieuw bosje‘.

Op haar horloge kijkend, zag ze dat ze weer veel te lang bij hem was geweest .

‘Doei,’ zei ze  en weg was ze , op weg naar een volgende patiënt.

Wat zou jij doen als je ongeneeslijk ziek was en een grote prijs won in een loterij? Een laatste wens ?

‘Heb je het al gehoord van Otje?’ Marianne schrok zichtbaar.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ze toen ze even bij haar moeder langsging om te kijken hoe het met haar ging.

‘Is er wat met Potje?’ Potje, haar zwager was al een tijd ernstig ziek en had besloten om voor de kwaliteit van leven te kiezen en te stoppen met de zware chemokuren.

‘Nee,’  zei haar moeder ‘Potje voelt zich juist een stuk beter nu hij al dat gif niet meer in zijn lichaam krijgt. Hij heeft zelfs al weer een eindje gefietst.’

‘Vertel me het dan maar, wat is er aan de hand bij Otje,’ zei Marianne. De uitdrukking op het gezicht van haar moeder veranderde in een glimlach.

‘Ja, eigenlijk komt het te laat maar toch. Otje zal het goed kunnen gebruiken als Potje er niet meer is. Ze hebben veel geld gewonnen in een loterij. De straatprijs is in hun buurt gevallen en ze hadden een aantal loten‘.

Marianne sloeg een hand voor haar mond van verbazing en op hetzelfde moment rolde een traan over haar wangen.

 ’Oh, nee toch. Wat zei Otje? Ik ga er straks direct even naar toe’.

Toen ze ’s middags het pad op fietste naar het huis, kwam haar zus haar al tegemoet lopen. Huilend vielen ze elkaar in de armen.

‘Hebben jullie al nagedacht wat jullie er mee willen gaan doen?’ vroeg Marianne aan haar zus toen ze een tijdje later aan de koffie zaten.

‘Nee, niet echt,‘ antwoordde Otje licht geëmotioneerd.

‘Daarvoor is het te kort geleden en de situatie is er eigenlijk niet naar. Het belangrijkste is dat Potje zich nog wat beter voelt. Alhoewel, hij was de eerste die een idee opperde. Het liefst wil hij nog een keer terug naar Tenerife waar we vele mooie vakanties met de kinderen hebben beleefd. Al is het maar een week.’

‘Direct doen, ’ zei haar zus.

Prille Liefde.‘Als de kat van huis is .........

‘Als de kat van huis is, dansen de muizen helemaal niet op tafel,’ beweerde José vol trots toen ze een middagje met haar vriendinnen aan het winkelen was in een naburige stad.

‘Zo, dan bof je,‘ zei één van haar vriendinnen.‘ Ik heb wel eens dingen meegemaakt, dat wil je niet weten. De puinhoop die ze hadden gemaakt. Onvoorstelbaar!’

‘Ja maar, die twee jochies van jou zijn ook echte boeven. De ondeugden stralen uit hun ogen,‘ reageerde José.

‘Gelukkig is me dat tot nu toe bespaard gebleven. Onze jongens zijn al wat groter en ze weten inmiddels heel goed wat ze  wel en niet mogen doen.

 Wel begint Bas de laatste tijd behoorlijk te puberen en zit hij zijn jongste broertje Erik vaker te plagen.

Als onze jongens uit school thuis komen, geeft Frits, voordat hij naar zijn werk gaat, ze wat geld zodat ze wat te eten kunnen halen bij de cafetaria ,vlak bij ons in de buurt.’

Frits was nauwelijks het huis uit toen Bas even wegging en niet veel later terugkwam met een meisje.

‘Wie is dat ?’ vroeg zijn broertje. ‘Dat gaat jou niets aan,‘ antwoordde hij en maakte aanstalten met haar naar boven te gaan. Naar zijn kamer.

‘Als je er wat tegen mama van zegt, vermoord ik jou‘, zei hij dreigend tegen zijn broertje.

Een paar later stuurde hij hem naar de cafetaria om twee patat kapsalon, een frikandel speciaal, een loempia te halen. ‘Haal ook wat voor jezelf. ʼ

Toen Erik terug kwam van de cafetaria lagen ze op de bank.

Het meisje had haar bloesje half uit de broek en enkele knoopjes waren nog open. ‘Wij eten hier, ’ zei hij . ‘Op de bank.‘ Iets wat ze anders nooit deden.

In het begin van de avond kwam José  thuis. De jongens zaten gebroederlijk naast elkaar op de bank. Alsof er niets gebeurd was.

De volgende dag zag ze de rode vlekken van de ketchup pas in de bank die nog niet zo oud was.

Angstige momenten. De lucht wordt as grauw als ze op het strand zijn, in de verte onweert het al. Waar hadden ze de auto nu staan?

Angstige momenten.

De avond viel als een baksteen. Het was al eind september toen we tegen vijf uur  in de middag onze spullen op het strand inpakten en op weg gingen naar de parkeerplaats.

De hele dag hadden we heerlijk op het strand gelegen en af en toe een verfrissende duik in zee genomen. Er leek maar geen eind te komen aan die fantastische zomer.

Opeens begon het wat te waaien en zagen we hier en daar de parasols door de lucht vliegen. We keken naar de lucht en die werd al aardig grijs.

‘We moeten op schieten, zei mijn vriendin want het is nog een aardig eind lopen naar de parkeerplaats. Hier, voel maar, het begint al te regenen’. Kijkend naar de lucht voelde ik de eerste druppels.

De lucht betrok steeds meer en begon al aardig donker te worden, tegen het zwarte aan. Het leek wel avond. In de verte hoorden we het rommelen. Een onweer leek op komst.

Op de parkeerplaats aangekomen, konden we onze auto niet direct terug vinden. Waar staat onze auto nou, zei mijn vriendin met enige paniek in haar stem. 

Ze was doodsbang voor onweer want toen ze tien jaar was, was een bolbliksem in het huis van haar ouders ingeslagen.

Die angst was ze nooit meer kwijtgeraakt. Thuis kroop ze in bed helemaal tegen mij aan als het onweerde en voelde ik haar rillingen door mijn lijf.

Het onweer kwam steeds dichterbij en inmiddels was het behoorlijk gaan regenen. We waren kliedernat geworden.

Nadat een bliksemschicht de parkeerplaats had verlicht, zagen we onze auto opeens staan. We renden er naar toe.

We zaten nauwelijks in de auto toen het noodweer in volle omvang losbarstte. De ene na de andere bliksemschicht verlichtte de hemel.

We reden de parkkeerplaats af maar de ruitenwissers konden het water nauwelijks verwerken.‘Kijk goed uit‘, zei ze terwijl ze schrok van de hevige knal.

Een dilemma. Wat moesten ze doen toen ze de blauwe plekken bij hun buurkind ontdekten?

Een dilemma

‘Als wij niets doen, wie dan wel?’ De hele middag had die vraag haar al beziggehouden maar Milou wilde haar eigen kinderen niets laten merken van dit lastige probleem dat haar hoofdpijn bezorgde.

Sinds ze naast hen woonde, hoorde ze de buurvrouw vaak schelden, deuren hard dichtslaan en vlak daarna één van haar kinderen gillend het huis uit rennen. Laatst was nog de jongste van het stel bijna onder een auto gekomen.

Haar eigen kinderen lagen net in bed toen ze tegen Bart vertelde wat er die middag voor de zoveelste keer was gebeurd. 

‘Volgens mij is de buurvrouw weer helemaal de weg kwijt. Vanmiddag stond Jochem huilend voor de deur en vroeg of hij binnen mocht komen. Eerst was het me nog niet zo opgevallen maar toen hij aan het spelen was met Zoé zag ik blauwe plekken op zijn bovenarm en op zijn rug.

Het kan niet anders dat ze hem slaat.

Ik kan wel weer proberen met haar te praten maar ik heb niet het gevoel dat ik echt tot haar door dring. Ze reageert zo apathisch. We moeten wat doen.

We kunnen niet doen alsof onze neus bloedt’, vind ik.

Ze keek Bart aan en zei dat ze er niet aan moest denken dat één van haar eigen kinderen dat zou overkomen. Vreselijk zoiets.

Bart stond in tweestrijd. Van de ene kant was hij het wel eens met Milou maar anderzijds de buurvrouw verdenken van kindermishandeling ging hem ook wel ver.

Milou zag zijn worsteling met het probleem en zei dacht je dat dit ons leven niet raakt. ‘Denk je dat het vanzelf ophoudt?

Niemand van ons heeft hier omgevraagd. We zien toch dat dit niet mag en kan. Het is nu aan jou en mij, als wij niets doen, wie dan wel?’

Een angstige fietstocht . Wat wilde hij? Een ademtocht kon haar verraden....

Eén ademtocht kon haar verraden. Nooit eerder had ze zo hard naar huis gefietst in haar jonge leven. Haar hart klopte in de keel.

Haar vriendinnen hadden nog gevraagd of ze met haar mee moesten rijden omdat ze een heel stuk door een donker bos moest rijden. Nee, dat hoefde niet had ze heldhaftig gezegd toen het feestje rond middernacht was afgelopen.

‘Ik bel wel even naar huis, dan komt mijn vader me wel tegemoet rijden,’ zei ze toen ze bij haar vriendin wegreed.

Toen ze net buiten het dorp op de landweg reed, probeerde ze haar moeder te bellen. Helaas, ze nam de telefoon niet op.

Spreek na de piep, uw bericht in was het enige wat ze te horen kreeg.

Opeens herinnerde ze zich weer wat haar moeder haar eerder op de dag verteld had. Ze waren bij vrienden op visite die ze door omstandigheden in tijden niet gezien hadden.

Ze kreeg spijt dat ze toch niet gevraagd had of enkele vriendinnen met haar mee wilden rijden want het bos kwam al in zicht en ze had het gevoel dat ze al een tijdje gevolgd werd door iemand.

De achtervolger kwam steeds dichterbij maar bleef achter haar rijden.

Ze kon onmogelijk haar vriendinnen nog bellen. Ze begon steeds harder te fietsen maar ook de achtervolger ging harder fietsen.

Slechts een glimp had ze van de achtervolger gezien. Het leek haar een man met een capuchon op. Ze durfde nauwelijks achterom te kijken maar even later  leek het  erop dat hij niet meer achter haar reed.

Gelukkig, ze was vlak bij huis. Ze gooide de fiets van zich af en opende snel de deur. Het licht liet ze uit.

Ze was de trap nauwelijks op toen ze iemand aan de deur hoorde rammelen.
Ze bedacht zich geen moment en zocht een schuilplek achter de schuine wand op haar kamer. Even later hoorde ze glas rinkelen. De adem stokte in haar keel.    

Jaren hadden de twee oudjes niet in de trein gezeten. Nu, gingen ze hun kleinkind van Schiphol ophalen die ze lange tijd niet gezien hadden

De trein vertrok precies op het juiste moment. Nahijgend van het harde lopen, hadden de twee oudjes nog net een lege plek weten te bemachtigen in een tweede klasse treincoupé.

‘Wat een gedoe zeg om tegenwoordig een keer met de trein te reizen’, mopperde de oude man tegen zijn vrouw. Ze knikte.

‘Veeg eerst je bril eens af’, zei ze ‘anders zie je ook nog niks.’ ‘Als Bart ons niet verteld had hoe het tegenwoordig werkte om met de trein te reizen, waren we nog te laat gekomen’, ging de oude man verder.

Het jonge meisje dat tegenover hen zat, moest lachen.

‘Sorry hoor’, zei het meisje ‘ik hoorde U mopperen. Ik weet niet waar U heen moet maar vergeet straks niet uit te checken.’

‘Ook dat nog,’ mopperde de oude man verder. ‘Je moet tegenwoordig overal maar aan denken.’

‘Waar gaat de reis heen? vroeg het meisje toen de oudjes een tijdje zwijgend uit het raam hadden gekeken.

Opeens kwam er een blijde blik op het gezicht van de vrouw. ‘We gaan naar Schiphol. Onze kleindochter komt vandaag terug uit Nigeria.’

‘Wat leuk,’ zei het meisje. ‘Hebt U haar lang niet gezien?’

‘Ja, het is meer dan een half jaar geleden dat we haar voor het laatst gezien hebben. Via Skype had ze wel regelmatig contact met haar ouders maar dat moderne gedoe is niks voor ons’. Weer schoot het meisje even in de lach.

‘Mag ik weten wat ze daar deed?’ vroeg het meisje.

‘Jawel hoor, ze heeft daar een half jaar stage gelopen op een particuliere school voor medewerkers van een multinational. We hebben haar gemist.

Normaal kwam ze altijd wel een keer in de veertien dagen bij ons.

Ook al wonen we tegenwoordig een heel eind van elkaar. We genieten daar zo van. Jarenlang hebben we vroeger op haar gepast’.

‘Wat leuk dat U haar ophaalt, ’ zei ze terwijl ze haar tas pakte.
’Veel plezier,’ voegde ze er nog aan toe en ging op weg  naar de uitgang.

Ongelukje. ‘Ik deed het niet expres’, zei Jasper met een knalrood hoofd tegen de gast toen ............

‘Ik deed het niet expres’, zei Jasper met een knalrood hoofd tegen de gast toen het glas met bier van het dienblad schoof en in de nek van de man belandde. Het hele overhemd van de man was kliedernat. 

Enkele uren daarvoor was hij door de eigenaar van het restaurant opgebeld met de vraag of hij onmiddellijk kon komen. Eén van zijn vaste krachten in de bediening had zich onverwacht ziek gemeld.

Nu zat hij met de handen in zijn haar. Durf jij het aan, Jasper. Jasper twijfelde niet alhoewel hij pas sinds enkele maanden af en toe hielp in de bediening.

Het gebeurde midden op de avond toen het feest van Robert en Marianne op hun trouwdag in volle gang was. Een vijfmans band speelde de pannen van het dak.

Het bruidspaar stond zelf midden op de drukke dansvloer toen de band ‘het is een nacht’ van Guus Meewis speelde en Jasper zich langs de mensen murwde met een dienblad vol met allerlei drankjes. Menigeen zong het lied uit volle borst mee.

Alsof  het zijn dagelijkse werk was, liep hij ermee langs de tafels totdat één van de gasten plotseling een paar stappen naar achteren deed.

Jasper schrok waardoor hij het dienblad iets scheef hield. Hij probeerde het glas met het schuimende bier dat als enige nog op het dienblad stond nog te pakken maar het was al te laat.

Hij schaamde zich dood.

‘Wilt U even meekomen naar achteren’, zei hij.

De eigenaar had het ongelukje van afstand zien gebeuren en bood gelijk zijn verontschuldigen aan en overhandigde de ongelukkige gast een handdoek.

Een half uurtje later zag Jasper de man de feestzaal weer binnen komen. Vlug had hij zich thuis omgekleed.

‘Doe me maar een lekker koud biertje‘, zei de man tegen Jasper met een knipoog.

Een onverwachte verrassing. ‘Dat had je toch niet hoeven doen?’ glimlachte Jona.

‘Dat had je toch niet hoeven doen?’ glimlachte Jona. Ze was helemaal verbaasd toen ze de cadeaus had uitgepakt.

Het was zondagmorgen en we lagen nog heerlijk in bed. Het leek een mooie dag te  gaan worden want de zon scheen al door het half open gevallen gordijn.

Ik plaagde haar een beetje en zei : ‘eigenlijk ben je helemaal nog niet jarig.

Je bent ’s avonds pas tegen zeven uur geboren. Ten minste, dat heeft jouw moeder mij altijd verteld’.

Zaterdagavond toen we naar bed gingen, had ik de cadeaus al op het kastje naast haar bed gelegd en nieuwsgierig als ze was had de pakjes bevoeld.

‘Het ene pakje voelt zacht aan en het andere is hard’, zei ze .‘Ik denk dat het een cadeaukaart is’.  Ik reageerde niet.

De volgende morgen sliep ze nog toen ik haar wakker kuste. Gefeliciteerd met jouw verjaardag. Dertig jaar was ze geworden.

Eerst gaf ik haar het pakje dat zacht aangevoeld had.

‘Je moet het wel even aantrekken’, zei ik .

‘Och, wat mooi, ’ zei ze toen ze het mooie lingerie setje zag. ‘Zoiets heb ik altijd al willen hebben. Sinds wanneer kom jij in dat soort winkels?’

Daarna pakte ze het andere cadeautje uit.

‘Zie je wel, een cadeaukaart’, zei ze lichtelijk teleurgesteld.  

‘Kijk even goed op de kaart, ’ zei ik. Toen zag ze het pas.

Het was een wellness dagje voor twee personen. Binnen in de kaart had ik een briefje gestopt waarin te lezen was dat het niet de bedoeling was dat haar vriendin meeging maar dat ik zelf voor het eerst in mijn leven met haar naar de sauna zou gaan. Ze was totaal verrast.

‘Zoiets had ik helemaal niet verwacht’, zei ze .

‘Wacht maar tot we er zijn’, antwoordde  ik.

‘We gaan lekker eten en ook nog een uurtje snoezelen’.

‘Wat is dat dan?’ vroeg ze.

‘Heerlijke massages,’ zei ik.

De angst trok als een nevel door de stad toen het nieuws wat er die avond gebeurd was ...........

De angst trok als een nevel door de stad toen het nieuws wat er die avond gebeurd was langzamerhand echt tot de mensen doordrong. Menigeen had zich afgevraagd wat er toch in de doorgaans rustige stad aan de hand was. 

Ook deze donderdag was begonnen als zovele donderdagen ervoor maar plotseling werd aan het begin van de avond de rust ruw verstoord.

 ‘Het lijkt wel of ik een helikopter hoor’, zei Evelien tegen Maurits die naar de wereld draait door op TV zaten te kijken.

Even later keek Maurits, die naar buiten was gelopen, in het felle licht waarmee de helikopter de buurt verlichtte.

Maurits was lang niet de enige die op het geluid was afgekomen en het viel hem op dat veel zwaar bewapende politie rondliep in hun buurt. Het gonsde van de geruchten. De politie raadde hen aan weer naar binnen te gaan.

  

Het weerbericht was in het acht uur journaal al op de buis geweest toen de nieuwspresentator in een extra bericht aankondigde dat er een gijzeling in Deventer aan de hand was in de buurt waar de meer welgestelde mensen woonden. Er was minstens één zwaar gewonde gevallen en een jonge vrouw was gedwongen in te stappen in een oude BMW.

De politie wist te melden dat de daders met de gegijzelde  een huis binnen waren gedrongen, enkele straten van het huis van het slachtoffer vandaan. Iedereen die in de buurt woonde werd aangeraden de deur niet te openen zolang het gevaar niet geweken was.

    

‘Oh, het zal toch niet bij Jan-Peter zijn?’ vroeg Evelien zich vertwijfeld af. ‘Is het niet beter alle luiken te laten zakken?‘ Ze trilde op de benen.

Vol spanning keken ze naar het tien uur journaal.

De eerste beelden van het gebeurde waren te zien.Evelien trok lijkbleek weg toen het huis van hun vrienden in beeld kwam.

Over de zwaar gewonde was weinig te melden en onderhandelingen waren gaande om de gegijzelde vrij te krijgen. 

Waar komt dat gepiep vandaan. Is het zwarte piet?

‘Hoor jij dat gepiep ook, oma?’ vroeg Bart toen hij naast het bed van opa en oma stond. ‘Hoelang sta je hier al? zei oma nog half in haar slaap.

 Bart keek alleen bedremmeld maar zei niks.

‘Kom maar gauw bij ons in bed. Je bent helemaal koud. Het kleine joch kroop tussen ons in en algauw voelde opa de koude voetjes op zijn benen.

Even later tikte de kleine Bart op mijn rug. ‘Hoor opa, wie doet dat?’

Het was eind november. Bart, vijf jaar oud was al weken in de ban van Sinterklaas. ‘Zit zwarte Piet op het dak, opa?‘

Ik draaide me om, luisterde even naar het geluid  en zei :‘ opa, denkt al dat hij weet wat het is.’

De hele dag had het al flink gestormd en de wind was nog nauwelijks in kracht afgenomen. Toen ik aanstalten maakte om uit bed te gaan, wou het kleine ventje me achterna komen.

‘Blijf maar lekker bij oma in bed’, zei Carolien. Ze kon hem nog net tegenhouden.

Ik liep de trap op naar de zolder, bergde snel de sinterklaas kadootjes die oma al gekocht had op en zag dat het kleine zolderraam nog open stond.

Dit maakte dus het piepende geluid. De houten vloer eronder vertoonde een grote natte plek.

Terug in bed sloeg Bart de handen om mijn nek  en fluisterde in mijn oor :‘heb je zwarte Piet gezien, opa?’ . Ik schoot in de lach.

‘Nee, joh , zwarte Piet houdt niet van dit weer. Het waait veel te hard , Piet mag van Sint echt niet op het dak klimmen. Opa heeft het zolderraam dicht gedaan. Dat piepte zo‘.

Hij draaide zich om en even later was hij in een diepe slaap.

De geur van mottenballen. Wie kent die dingen nog?

‘Als ik ergens een hekel aan heb, is het aan de geur van mottenballen,’ zei Ans tegen haar kleindochter Maartje. Ans trok er een vies gezicht bij.

Nu ze aan die tijd, ver geleden, terug dacht, leek het wel of ze de geur van kamfer weer in de neus kreeg.

Samen met Maartje was ze bezig de kast op zolder, waar de winterkleren en de winter dekbedden, weer voor een tijd ingingen aan het inpakken.

‘Wat zijn dat mottenballen, oma?’ vroeg Maartje.

Het meisje van zes jaar had geen idee wat voor dingen het waren.

Ze gingen even op bed zitten.

‘Ouwe oma, mijn moeder heb je wel eens op een foto gezien want ouwe oma leeft toch allang niet meer. Ouwe oma is een sterretje geworden, zeg ik toch altijd tegen jou.

Toen ik zo oud als jou was, hielp ik haar zomers ook wel eens om de dekens en winterkleren in de kast te doen.

Ze woonde in een heel oud huis met kieren in de muren en het was er erg vochtig. En dan kwamen er ’motten’, een soort vlinders in de kast.

Ouwe oma stopte dan witte ballen tussen de kleren want anders kwamen er misschien gaatjes in de kleren. De motten kunnen niet tegen een stofje dat in de mottenballen zit.

Oma is niet zo bang voor motten in de kast want ik zet heel vaak de ramen open, dan wordt het niet zo vochtig in huis en anders leg ik lavendel tussen de kleren. Dat ruikt tenminste lekker.’

Toen ze even later klaar waren met inpakken, zei oma tegen Maartje : ‘zal ik jou is een leuk filmpje laten zien.‘ Daar had Maartje geen bezwaar tegen.

’Deze meneer zingt een heel leuk liedje over twee motten. Hij heet Dorus. Oma keek altijd Tv bij de kolenboer op de hoek als hij erop was’.

‘Hadden jullie dan geen TV, oma?’ vroeg ze met een gezicht vol ongeloof.

Liefdesproblemen.

‘Luister alsjeblieft voor één keer eens naar mij!’ zei Mirthe met een wanhopige blik in haar ogen tegen Joep toen ze naast hem op de bank zat en hij al weer druk met zijn mobiele telefoon aan het appen was.

‘Leg dat ding toch eens een keer weg.’ 

Voor de zoveelste keer had ze  ’s nachts geen oog dicht gedaan en nu wilde ze wel eens weten wat er met hem aan de hand was.

Ze kende haar vriend waar ze op de middelbare school al verliefd op geworden was en waarmee ze alweer een jaar of vijf samenwoonde nauwelijks terug.

Zo afstandelijk was hij de laatste tijd. Nergens had hij meer zin in, als de kinderen hem iets vroegen, reageerde hij er nauwelijks op.

Met weemoed dacht ze terug aan de tijd dat alles er heel anders aan toe ging, dat hij direct als hij thuis kwam aan het stoeien sloeg met de tweeling Jelle en Joost, 3 jaar oud alweer.

Vaak zaten ze vol ongeduld voor het raam op papa te wachten.

In plaats van op haar vraag te antwoorden, stond hij op en trok zijn jas aan.

Ze trilde op haar benen toen hij de deur achter zich dicht trok.

‘Klootzak’, riep ze hem na.

Na een paar uur kwam hij terug. Eindelijk kwam het hoge woord eruit.

Op de zaak was hij verliefd geworden op een vrouwelijke collega ; na een tijdje had hij ingezien dat het zo niet door kon gaan maar ze bleef hem lastigvallen en had gedreigd het Mirthe te vertellen.

In de kroeg had hij haar voor de keus gesteld er mee te stoppen of dat hij anders de politie inschakelde. Woedend had ze haar tas gepakt en hem ermee in het gezicht geslagen.

‘Het lijkt mij  het beste dat ik een tijdje bij mijn broer intrek’, zei Joep.
‘Ja, misschien is het wel beter dat we  een poosje uit elkaar gaan’ , antwoordde Mirthe met tranen in de ogen.

Wat staat je mogelijk te wachten als je vijftig wordt?

Kort verhaal 11- Sarah.

‘Roomsoesjes, mokkataart of toch liever appelgebak?’ vroeg Sanne vriendelijk  aan de gasten toen de koffie voor hen op de tafel stond.

Vrijwel iedereen die ze uitgenodigd hadden voor de vijftigste verjaardag van haar moeder, Anne, was aanwezig in de mooi aangelegde tuin.

Het was een prachtige dag in juni, geen wolkje was er te zien aan de strak blauwe lucht. Alleen vliegtuigen hadden witte strepen in het blauw achtergelaten.

Anne, was de hele dag al een beetje gespannen. Wat stond haar allemaal nog meer te wachten op deze dag?

Gisteravond had ze steeds meer spandoeken in de  voortuin zien verschijnen.  En al die Sarah ’s , de één nog fraaier uitgedost dan de ander.

Ze kon de straat niet meer inkijken.

Haar dochters, vrienden , buren, collega’s  hadden teksten op de spandoeken geschreven waarbij haar de tranen van het lachen soms over de wangen rolden.  Ook een  tekst met een kritische ondertoon ontbrak niet.

Zo van : elk pondje ging door het mondje. Ja, ze wist het zelf ook wel. Alles wat zoet was, kon ze moeilijk laten staan.

Toen de koffie op was en iedereen voorzien was van een lekker drankje, vroeg Sanne haar moeder  even lekker ontspannen te gaan zitten.

Na  lieve woorden over haar moeder, gaf ze haar het cadeau waar haar broers en zussen al maanden voor gespaard hadden. Een mooie stedentrip naar Lissabon.

Ze kreeg de tranen in de ogen. Ze liep op Sanne af en gaf haar en de andere kinderen een kus. De mooie ring met diamanten die ze ’s morgens vroeg, in bed, al gekregen had van haar Bart schitterde in de zon.

Het feest was nog lang niet voorbij.

Nadat Sanne het cadeau had gegeven, kwam opeens twee als Sarah ’s verklede vrouwen de tuin in. Pas op het moment dat ze allerlei dingen uit haar leven vertelden, had ze door wie het waren. Haar zussen , Carla en Monique. Ze had ze al gemist.