De wereld van .......

Iets meer gespannen dan bij de vorige wedstrijden zat ik gisteravond te wachten tot de wedstrijd zou gaan beginnen. Nee, de billen niet samen geknepen, zo erg was het nou ook weer niet. Door de opgelopen rode kaarten in de wedstrijd tegen Chelsea konden Daley Blind en Joél Veltman er niet bij zijn tegen Lille OSC in   Stade Pierre Mauroy. Mooie passes vanuit de verdediging over grote afstand   konden we daardoor wel op onze buik schrijven. Helaas. Ik moet het eerlijk toegeven, thuis won Ajax met de nodige mazzel met 3-0 maar hoe zou het vanavond gaan zonder deze twee jongens ? Zouden ze   in een uitwedstrijd weer zo schitteren zoals in de vorige uitwedstrijden? Zou Ziyech weer zo’n geweldige trap in zijn voeten hebben en de bal in de hoek krullen? En zou Onana weer van die katachtige reddingen verrichten? Het was alsof ze er in de studio hetzelfde overdachten als ik want bij de voorbeschouwing zagen we de tovenaar Ziyech   aan het werk en Onana de meest onwaarschijnlijke redd

Op het moment dat ik dit blogje schrijf (24november 2019), is het alweer enkele dagen geleden dat ik 5 jaar eerder voor mijn laatste werkdag naar het laboratorium van Akzo Nobel in Deventer ging. Ik kan rustig zeggen: ‘ wat gaat de tijd snel ’ . Na bijna 45 jaar op verschillende research afdelingen gewerkt te hebben, was de dag aangebroken dat ik met pre- pensioen ging. Ja, dat kon toen nog !   Terugkijkend leken( en lijken) die 45 jaar ook echt niet zo lang. Wonend in het dorp aan de andere kant van de IJssel brug, fietste ik in mijn jeugd jarenlang langs het gebouw onder aan de brug( niet wetende dat ik daar later zevenentwintig van de bijna vijfenveertig jaren zou werken) om naar de jongens Ulo aan het Spijkerpad te gaan. Ja, van een gemengde jongens en meisjes school was in die tijd nog geen sprake. Die kwam er pas nadat ik in de zomer van 1967 mijn ULO diploma behaald had . Zestien jaren oud had ik geen idee wat ik later wilde worden. Er zat niets anders op dan een

Eind maart jl. moest ik voor controle naar de tandarts / mondhygiëniste. Tijdens de behandeling werd een opmerking gemaakt dat mijn tandvlees wel erg (donker)rood was en ook in mijn rechter wang was een rode vlek zichtbaar. Het was mijzelf nog niet opgevallen. Op fluistertoon zei de tandarts tegen de mondhygiëniste dat ze het in de gaten moesten houden. Tegen mij werd niet gezegd wat er aan de hand was. Thuisgekomen keek ik zelf nog eens goed in mijn mond en ik was er niet gerust op, mede doordat er een verdikking in het wangslijmvlies zat. Toen ik mijn huisarts belde, werd me gezegd dat ‘de mond‘ het territorium van de tandarts is en niet van de huisarts. Daarom de tandartsassistente maar weer gebeld. Ze overlegde met de tandarts en mij werd aangeraden een mondspoelvloeistof   te kopen omdat het mondslijmvlies was ontstoken. Na 2-3 weken ermee spoelen was het tandvlees iets minder rood maar de verdikking zat er nog steeds. Toen moest ik naar het ziekenhuis om geopereerd te wor

Als de winter weer voorbij is en alles in het voorjaar in de natuur weer tot leven komt, hoop je dat het een mooie zomer wordt en je kunt genieten van het mooie weer. Sinds deze week begin ik daar met andere ogen naar te kijken. Pff, wat was het warm. Niet zover bij ons vandaan werd op een KNMI weerstation donderdag liefst een temperatuur van 39,6 °C gemeten. Alsof het om een kampioenschap ging, werd het oplopen van de temperatuur in verschillende kranten bijgehouden. Werd Warnsveld met 38,7°C, recordhouder sinds de zomer van 1944, van de troon gestoten of niet. Uiteindelijk bleek op het vliegveld van Gilze Rijen   officieel de hoogste temperatuur te zijn gemeten. 40, 7 °C werd het daar op het heetst van de dag. Op zulke tropische temperaturen als in de afgelopen dagen, daar zitten we nu ook niet weer op te wachten. Van ellende blijf je maar binnen zitten waar het nog een beetje uit te houden is bij een temperatuur van zo’n 26,5 °C. Als een verslaafde drink ik liters water en dr

Een moment dacht ze aan vluchten maar toen ze opgekrabbeld was, pakte hij haar vast en sleepte haar naar de stoel waarin hij kort daarvoor gezeten had. Ze spuugde hem in het gezicht en schopte met alle macht die ze in haar had van zich af maar hij was veel sterker. Toen hij haar handen wilde vastbinden met een touw, slaagde ze er nog net in een flinke haal over zijn gezicht te geven. ‘Vuile teringlijder, ‘ zei ze terwijl ze hem minachtend aankeek. ’ Wat moet je hier in dit huis? Een huis dat helemaal niet van jou is. Lazer op, vlucht nu het nog kan.’ De man deed de capuchon van zijn hoofd en zette de bril af. Toen zag ze pas dat hij een lap voor het rechter oog had. Hij kwam met zijn gezicht vlak voor haar en toen zag ze dat hij met een oog grijnsde. ‘ Een ongelukje,‘ zei hij.   ’Enkele jaren geleden heb ik een oog moeten missen door die rotjongens die mij altijd pesten. Tijdens oudejaarsnacht ontplofte illegaal vuurwerk vlak voor mijn gezicht. Het scheelde niet veel of ik had he

Buiten in de kou drong het pas weer tot haar door waar ze was en keek ze vlug of Tim’ s auto er misschien al stond. Geen spoor van Tim’ s auto. Julia bedacht zich geen moment en rende naar haar auto. Zittend in de auto deed ze de deur direct op slot, maar ze zag door de sneeuw op de ruiten helemaal niets. Julia startte de auto en zette de ruitenwissers aan maar er was geen beweging in te krijgen. Er lag al veel te veel sneeuw op. Ze barstte in huilen uit beseffend dat ze de auto uit moest om de ruiten sneeuwvrij te krijgen. Wanhopig ging ze op zoek naar een ruitenkrabber? Eindelijk vond ze die onder de andere spullen in het dashboard kastje. Voor ze de deur open deed, wilde ze toch Tim nog een keer proberen te bellen. Bij haar laatste telefonische contact met hem had hij haar verteld dat hij de oplader van de automobilist had mogen gebruiken die ook met pech langs de kant van de weg stond. Ze was blij dat ze hem in geval van nood kon bellen. Ze voelde in haar jaszak. Geen telef

In het donker ging ze af op het geluid van de telefoon. Uiteindelijk vond Julia de telefoon achter het gordijn in de vensterbank. Ze trilde van de zenuwen en besloot de telefoon te laten rinkelen. Waarom werd er gebeld? En door wie? Werd het huis illegaal bewoond? Allemaal vragen die door haar hoofd spookten en haar met de minuut angstiger maakten. Stond er iemand buiten die haar in de gaten hield? Het liefst ging ze het huis uit maar waar moest ze heen gaan? Opeens besefte ze dat al haar spullen die ze het komende weekend nodig zouden hebben nog in haar auto lagen. Ze moest wel naar buiten om de spullen op te halen want het was behoorlijk koud in huis ondanks dat ze haar jas nog aan had. Julia had aan de verwarming gevoeld maar die was koud. Ze had de thermostaat van de verwarming hoger gezet maar zonder enig resultaat. Ook zag ze geen hout in de buurt van de openhaard liggen om die aan te steken, bovendien drong het tot haar door dat ze geen lucifers of een aansteker bij

‘ Tim, waar blijf je nou? ’ zei Julia boos toen ze hem eindelijk aan de telefoon kreeg. ‘ Wat zeg je, Juul, ik kan jou bijna niet verstaan, ’ hoorde ze Tim zeggen. ‘ Ik vroeg waar je bleef, ’ probeerde ze het nog een keer door een luidere stem op te zetten. ‘Ik sta hier voor de deur van het huis waar jouw opa en oma vroeger woonden maar ik krijg de deur niet open en ik sta hier in de sneeuw te vernikkelen van de kou.’ Lichte paniek was hoorbaar in haar stem. ‘Juul, probeer het eens bij de achterdeur of kun je anders niet een tijdje in de auto gaan zitten. Het duurt nog wel even voordat ik bij jou ben want het sneeuwt hier behoorlijk en er staat een heel harde wind waardoor de stuifsneeuw voor veel problemen op de weg zorgt. Er is bijna geen doorkomen aan en ik heb al verschillende auto’s met pech langs de kant weg van de weg zien staan.’ Ze baalde behoorlijk. Zelf was Julia, al voor de sneeuwbuien uit, vanuit Bergen via de Afsluitdijk naar het huis gereden dat midden in een

Eindelijk….. Langer dan hem lief was, zat Koen vroeg op de zaterdagavond aan de bar te wachten op zijn nieuwe   vriendin waar hij een afspraak mee had gemaakt in het pas geopende restaurant in de oude binnenstad. Af en toe had hij al eens naar buiten gekeken of Milou er al aan kwam. Vele mannen en vrouwen kwamen voorbij maar Milou liet op zich wachten. De tijd begon te dringen want binnen het uur zouden ze hier lekker gaan eten. Het restaurant was nog geen maand open maar de recensies over het eten waren meer dan lovend. Op het moment dat hij met zijn nieuwe Apple telefoon Milou wou bellen, hoorde hij buiten het geluid van gierende remmen van een auto. Hij draaide zich om en zag een vrouw met lang blond haar langzaam opkrabbelen en moeilijk lopend de straat oversteken. Opgelucht haalde hij adem. Het was niet Milou, zijn vrouwelijke collega die sinds een paar maanden op hetzelfde kantoor werkte en waar hij mee had afgesproken. Eindelijk was Koen over het trauma heen dat hij