De wereld van .......

Het was weer zover. Vrijdagmiddag, zo rond een uur of twee zat ik te wachten bij de KNO arts. Voor de zoveelste keer in de afgelopen maanden. Half mei was ik eindelijk droog in de oren (nee, niet droog achter de oren, dat ben ik al veel langer!).Toen ik bij de Kno arts zat, leek het wel of zij nog blijer dan ikzelf was. Na tig antibiotica kuren was het lopen gestopt. ‘Het buisje zit er nog steeds in’, zei ze bijna triomfantelijk. Anders had je veel meer last gehad. ‘Hoe nu verder?’ vroeg ik. ‘Laten we eerst maar eens een gehoortest doen ’. Weer gingen 3 weken voorbij voordat de gehoortest werd afgenomen. Toen ik bij de KNO arts zat  om de uitslag te bespreken , bleek vooral mijn linkeroor een stuk slechter te functioneren dan mijn rechteroor. Er zat een flink verschil in met de test een jaar eerder. De uitslag verraste me niet. Al maanden liep Carolien te mopperen als ik voor de zoveelste keer iets niet gehoord had. ‘Ik wil toch nog even in jouw oren kijken’, zei ze. Ze tuurde in mijn

Het is al weer een paar maanden geleden dat we, laat op een vrijdagmiddag, met de bus op weggingen naar Utrecht. Al hoewel ik dan al 1,5 jaar met pre pensioen ben, ben ik nog wel lid van de PV. De PV had kaarten gereserveerd voor de musical The Bodyguard in het Beatrix theater  in Utrecht. Toen ik het Carolien vertelde, was het eerste wat ze zei: ‘Dat lijkt me wel wat.’ Maar de eerste keer visten we achter het net. De 60 kaartjes waren in no time weg. Carolien lichtelijk teleurgesteld, misschien wel een beetje boos. ‘Waarom, meld je je dan ook niet direct aan’ . Maar er kwam een tweede kans. Daar zaten we dan eind mei in de bus. Een lunchpakket voor onderweg binnen handbereik. Vele bekenden kwamen we weer tegen. Toen we zo’n uur onderweg waren, opende ik de zak met het lunchpakket . ‘Wat zit erin?’ vroeg ze. Ik tuurde eens in de zak. ‘Een kadetje met kaas, en een kadetje met ham, een appel, een klein pakje melk , een krentenbol en een klein pakje jus de orange’, zei ik e