Een dilemma. Wat moesten ze doen toen ze de blauwe plekken bij hun buurkind ontdekten?

Een dilemma

‘Als wij niets doen, wie dan wel?’ De hele middag had die vraag haar al beziggehouden maar Milou wilde haar eigen kinderen niets laten merken van dit lastige probleem dat haar hoofdpijn bezorgde.

Sinds ze naast hen woonde, hoorde ze de buurvrouw vaak schelden, deuren hard dichtslaan en vlak daarna één van haar kinderen gillend het huis uit rennen. Laatst was nog de jongste van het stel bijna onder een auto gekomen.

Haar eigen kinderen lagen net in bed toen ze tegen Bart vertelde wat er die middag voor de zoveelste keer was gebeurd. 

‘Volgens mij is de buurvrouw weer helemaal de weg kwijt. Vanmiddag stond Jochem huilend voor de deur en vroeg of hij binnen mocht komen. Eerst was het me nog niet zo opgevallen maar toen hij aan het spelen was met Zoé zag ik blauwe plekken op zijn bovenarm en op zijn rug.

Het kan niet anders dat ze hem slaat.

Ik kan wel weer proberen met haar te praten maar ik heb niet het gevoel dat ik echt tot haar door dring. Ze reageert zo apathisch. We moeten wat doen.

We kunnen niet doen alsof onze neus bloedt’, vind ik.

Ze keek Bart aan en zei dat ze er niet aan moest denken dat één van haar eigen kinderen dat zou overkomen. Vreselijk zoiets.

Bart stond in tweestrijd. Van de ene kant was hij het wel eens met Milou maar anderzijds de buurvrouw verdenken van kindermishandeling ging hem ook wel ver.

Milou zag zijn worsteling met het probleem en zei dacht je dat dit ons leven niet raakt. ‘Denk je dat het vanzelf ophoudt?

Niemand van ons heeft hier omgevraagd. We zien toch dat dit niet mag en kan. Het is nu aan jou en mij, als wij niets doen, wie dan wel?’