De wereld van .......

Sinds 2 maanden is het weer eens zover en er lijkt helaas maar geen eind aan te willen komen. Regelmatig speelt dit ongerief me  parten. Al vanaf klein kind heb ik er last van : oorontsteking! UIt de tijd Van klein kind zijnde herinner ik me nog wel dat als ik oorpijn had mijn moeder een warme doek tegen mijn oor deed en er dan een paar druppels slaolie in deed om de pijn te stillen. Zoiets doet me in de huidige tijd meer denken aan een middeltje van Klazien uit Zalk!!! Meestal brak na een paar dagen het trommelvlies, weg was de rot pijn en genas het redelijk snel. In latere jaren werden er regelmatig buisjes in de oren gezet. Zo gebeurde ook afgelopen zomer. Ik was zo doof als een kwartaal in het voorjaar en omdat mijn huisarts dacht de wijsheid in pacht te hebben, duurde het nogal lang voordat hij mij doorstuurde naar de KNO arts. Eerst moest natuurlijk nog een gehoortest worden gedaan alvorens de KNO arts aan de slag ging. De kassa moet natuurlijk wel rinkelen! Na een w

Vrijdag j.l. 1 jaar geleden ( 20 november 2014) ging ik voor de laatste keer naar mijn werk op het research lab bij Akzo Nobel.  Als jong broekie van 19 jaar oud ging ik daar aan het werk. Echt solliciteren was toen nog niet aan de orde en van een CV had niemand nog gehoord. Ik had een open sollicitatie in de vorm van een hand geschreven brief naar personeelszaken van Noury & v d Lande gestuurd. Ik had het geluk dat op het bedrijfslab geen plaats was en er werd me aangeraden het eens bij het research lab te proberen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kon direct op het analytische lab beginnen . Een tijd lang fietste ik door weer in wind van Twello naar het lab onder aan de oude brug in Deventer. Enige tijd later kreeg ik een Puch , ja zo’n brommer met een hoog stuur. In 1977 kocht ik mijn eerste auto een zgn Datsun 100A. Als ” jonge hond” heb ik binnen de analytische afdeling een mooie tijd gehad. 27 jaar heb ik op verschillende afdelingen binnen de analytische club gewerkt alvor

Vrijdag 13 november.  ‘s Avonds kijk ik op TV toch maar naar Wales-Nederland terwijl ik er niet al te hoge verwachtingen van heb. Nederland wint weer eens een keertje mede dankzij Arjen Robben. De wedstrijd is afgelopen en ik sla aan het zappen en kom bij Nieuwsuur terecht. Er lijkt iets ernstigs aan de gang .Waar is mij al gauw duidelijk : in Parijs en dat het goed mis is ook. 29 doden worden al spoedig gemeld door diverse media. Vreselijk . Op meerdere plekken in de mooie stad Parijs worden willekeurige onschuldige mensen afgeslacht door een stelletje idioten. Inwendig begin ik te koken van woede en tegelijkertijd wellen tranen in mijn ogen op bij de verschrikkelijke beelden op Tv en zoveel onrecht mensen aangedaan. Je zult maar op een terras zitten of genieten van een optreden van jouw favoriete band en dan neergemaaid worden door deze idiote fanaten. Wie zit er op een mooie dag niet lekker op een terras of wie gaat er niet eens naar een voetbalwedstrijd of concert? M.a.w n

Lang heb ik me afgevraagd of ik over dit lastige onderwerp een blog zou schrijven. Toch wil ik mijn gedachten hierover kwijt. Waar gaat dit over zal   je je misschien afvragen. Het gaat over het nieuws dat al weken lang iedereen in dit mooie land bezighoudt en waarvan niemand weet hoe dit de komende jaren verder gaat. Over de vele asielzoekers die momenteel naar Europa komen. Vreselijk waren de beelden die via de Tv of krant tot ons kwamen en je tot in het diepste van je ziel raakten. Zelf heb ik het geluk gehad dat mijn ouders in Nederland woonden en werd ik  in 1951 geboren in een klein dorp op de Veluwe. Ik was blank en geboren in een modern redelijk welvarend land ; iets waar ik jarenlang niet bij stil gestaan heb maar waarvan ik me later realiseerde hiermee  in deze wereld een voorsprong te hebben  op vele andere mensen op deze wereld. Toen ik 6 jaar na de tweede wereldoorlog geboren werd, was in Nederland  de wederopbouw  begonnen. Mijn ouders hadden het niet breed maar zij

Onverwachts werd mij een aantal maanden geleden door mijn jongste dochter, Michelle , gevraagd of ik zin had mee te gaan naar een schilder workshop in Apeldoorn.  Lang hoefde ik niet na  te denken; het leek mij wel wat. Meer dan 5 jaar geleden vroeg ik mij af wat me  zoal leuk zou lijken om te gaan doen als ik met pre-pensioen was. Was schilderen niet wat ? In ons dorp huis werden wel eens schilder cursussen gegeven en toen een cursus aquarel verven voorbij kwam meldde ik mij aan. Na een aantal maanden had ik daar toch genoeg van en voelde meer voor een andere techniek zoals acryl verven. Prompt kreeg ik dat jaar met  Sinterklaas een schildersezel, wat kleinere doeken en tubes acrylverf van mijn kinderen. Toch kriebelde het een tijd niet meer en namen door omstandigheden heel andere dingen mijn tijd in beslag .   Voor de lezers van mijn blogs is wel bekend dat ik inmiddels  met pre–pensioen ben en dat  ik de draad weer zou kunnen oppakken. De uitnodiging van Michelle kwam op e

Een wisselvallige zomer ligt bijna achter ons en het voetbalseizoen is net weer begonnen. Een zomer  waarin Guus de enige juiste beslissing nam zoals gisteravond weer eens pijnlijk duidelijk werd : wegwezen bij dat zooitje over het paard getilde kleine kinderen oftewel het Nederlands elftal. Gisteravond was dan zo’n avond waarbij je  voor de Tv nestelt en vol verwachting uitkijkt naar een nieuw begin. Wat wil je nog meer : Robben terug , Memphis en dan Huntelaar in de spits. Een wereld voorhoede zou je denken ; was het maar zo. En dan de rest : het middenveld, middelmatig met een op leeftijd zijnde Sneijder en Klaassen en Wijnaldum . Moeten we het nog over de rest hebben of niet?  Blind was gepromoveerd tot bondscoach, ach bleke Danny toch . Een aantal jaren bij Louis stage gelopen als assistent bondscoach en altijd netjes gedaan wat Louis zei en daarna nog zo’n 9 maanden stage bij Guus. Als een van de zestien miljoen bondscoaches denk je dan : hij zal er toch wel wat van hebben

Dinsdag 5 mei vieren we het feit dat we alweer 70 jaar in vrijheid kunnen leven. Vrijheid die me zeer lief is. Als babyboomer geboren in 1951  heb ik van deze vrijheid dus al lang mogen genieten. Sommige van mijn zussen en broers zijn net voor of in de oorlog geboren maar niemand heeft de oorlog  bewust meegemaakt. Mijn ouders vertelden vrijwel nooit iets over de oorlog; mijn vader was al voor de oorlog bij de vrijwillige brandweer en werd tijdens de oorlog regelmatig gedwongen treinwagons die in brand stonden te blussen. Ook woonde verder op in hun straat een NSB gezin.                                                Mijn schoonvader (inmiddels 86 jaar oud) woonde in de oorlog in de binnenstad van Deventer waarbij o.a. de spoorbrug over de Ijssel regelmatig gebombardeerd werd. Fotoboeken hiervan komen van tijd tot tijd tevoorschijn om te laten zien wat zich in zijn jeugd vlakbij gebeurde. Rondom  de bevrijdingsdagen word je weer eens met de neus op de feiten gedrukt en zie je

In een vorige blog een tijdje geleden schreef ik dat ik noodgedwongen “achter de geraniums zat” vanwege knieproblemen. Helaas is het niet bij knie problemen alleen gebleven de afgelopen maanden. Momenteel ben ik een zeer slechte klant voor mijn ziektekosten verzekeraar want deze weken zie ik regelmatig de orthopeed, de KNO-arts ,de neuroloog en de cardioloog en fysiotherapeut .What happened? Allereerst ging het mis met mijn knie op het moment dat ik dacht te gaan genieten van mijn pre-pensioen. Dit is inmiddels zo’n 5 maanden geleden. De problemen met de knie losten niet op door rust of een spuit in de knie. Nee, als ik een uurtje ging lopen leek het soms wel of ik stomdronken was door het slingeren onder het lopen of slepen met mijn rechterbeen.2-3 weken terug moest ik weer voor controle naar de orthopeed en die zag me door de knie gaan en vond het nu wel lang geduurd hebben en ondernam de nodige acties ( aanvullende rontgen foto’s werden direct gemaakt , MRI scan aangevraagd , f

Vanaf klein kind ga ik al elke 6 maanden trouw met een niet zo’n opgewekt gevoel naar de  tandarts. Een pretje is het vaak niet. Ik herinner mij nog de  tandarts uit mijn jeugd; op afspraak naar de tandarts gaan was toen een zeldzaamheid. Er was een spreekuur op de woensdagmiddag van 4-6 u en daar zat je dan in een overvolle wachtkamer. Allemaal niet zulke  vrolijke gezichten en slechts een enkel gesprek vond er op gedempte toon plaats. Meestal zaten de meeste mensen  stilzwijgend voor zich uit te kijken wachtend op wat komen zou of tuurde men vol aandacht in een tijdschrift van enkele maanden oud. Vooral als iemand weer voor een tijdje in de wachtkamer plaats moest nemen voordat de tandarts verder zou gaan met de behandeling werd de sfeer in de wachtkamer er niet beter op!!! Ja, in die tijd keek men niet op een tand meer of minder. Hup, daar ging het belletje .. volgende patient. Een assistente was toen nog niet gebruikelijk. Tenminste niet in mijn geboortedorp. De tandarts hie

Toen ik in juni 1951 geboren werd was er nog geen televisie. De eerste uitzending in zwart-wit vond plaats op 2 oktober 1951. De eerste 20 jaren van mijn leven heb ik nauwelijks Tv gekeken omdat mijn ouders pas begin jaren 70  een TV aanschaften. Ook was alles toen nog goed te volgen want er waren slechts 2 zenders  (Nederland 1 en Nederland  2) en omdat we in het oosten woonden konden we ook Duitse zenders ontvangen. Ja, ja  wat een luxe . Nu lijkt dat belachelijk met 10 tallen Tv zenders, uitzending gemist  en Tv via internet. Met zoveel programma’s op Tv kwam ik er onlangs achter dat ik toch iets gemist had . Gelukkig is er  Uitzending gemist. Als ik iets zie of doe, probeer ik het zo goed mogelijk te begrijpen maar soms kun je niets alles begrijpen wat je ziet en dan denk je :hoe flikken ze dat in hemelsnaam? Vandaar dat ik ook al een aantal jaren geleden het boek  -we zijn ons brein - van Dick Swaab aangeschaft heb  om enig idee te krijgen wat zich allemaal in onze bovenk