De wereld van .......

Oude herinneringen. December staat voor de deur. Velen verheugen zich op een maand waarbij de gezelligheid voorop staat. Anderen zouden deze maand het liefst overslaan omdat ze eenzaam zijn of omdat gewoon de financiële middelen ontbreken om iets voor hun kinderen te kunnen kopen of iets leuks met hen te doen. December doet me terugdenken aan jaren geleden.  In mijn eigen jeugd bestond Sinterklaas uit het ‘de schoen’ zetten op de avond voor 5 December en de volgende morgen lag er dan hooguit één kadootje in de schoen en een chocolade letter. En we waren er blij mee want we wisten niet anders. Wat een verschil met tegenwoordig. Zelf doen we daar ook aan mee. Wij verschillen daarin niet van vele ouders of grootouders. In mijn herinnering   denk ik nog wel eens terug aan ‘een bonte avond‘   die eens in het jaar gehouden werd in de Buitensociteit.   Midden jaren zestig stond er in menig gezin nog geen TV of als er één stond moest je het doen met één of twee zenders. En ook toen

En dan is er koffie. De geur van koffie gaf de doorslag. Een groot deel van de dag had Jochem samen met Ilse al door de stad gezeuld met zware tassen in de hand. Bij hogere uitzondering had Ilse hem weten over te halen op deze laatste zaterdag voor Sinterklaas met haar de stad in te gaan. Op één voorwaarde was hij meegegaan. Hij wilde ook een tijd rondneuzen in een HiFi zaak want hij wilde graag een nieuwe kop telefoon hebben en ook de muziekboxen hadden hun langste tijd wel gehad. Op een gegeven moment was Jochem het winkelen spuugzat. ’Wat ruikt dat lekker’, zei Jochem toen de deur   van de patisserie even open ging en hij de geur van koffie in de neus kreeg. Ilse begreep de   hint meteen. Ze zochten een plek op in de zaak met een mooi uitzicht op het plein. ‘Hier ga ik vaker koffiedrinken, ’zei hij tegen Ilse toen het mooie jonge meisje terugliep nadat ze gevraagd had wat ze wilden hebben. ‘Kijk anders zelf even, ’ had ze gezegd toen ze niet zo gauw een keu

Aanklacht. ‘ Ach, het kan me eigenlijk ook niks meer schelen,’ zei Monique toen ze na een lange dag weer thuis kwam van een bezoek aan haar moeder in het verzorgingstehuis. Het duurde lang voordat ze was uitgeraasd. Bart was er wel aangewend en zei : ‘ Rustig nu maar, Monique . Als je zo doorgaat, krijg je het nog aan jouw hart. ’   Het was duidelijk dat ze even haar hart moest luchten. ‘ Wat was er vandaag nu weer aan de hand? ’ vroeg Bart. ‘ Och, toen ik vanmorgen haar kamer binnenkwam, biggelden de tranen haar over de wangen.   De avond ervoor hadden ze het zitje waar ze regelmatig met een andere bewoonster zat weer weggehaald. Voor de zoveelste keer. ’ Monique vroeg zich af waarom de verpleegsters dat deden?   Zij wisten of hoorden toch ook te weten dat demente bejaarden moeilijk om kunnen gaan met veranderingen. Ze hadden duidelijk de schijn tegen. Ook als ik bij mijn moeder ben, zie ik zoveel dingen die niet thuis horen in een verzorgingstehuis dat de dingen g

Onverwachte ontwikkelingen. ‘Sinds wanneer weet jij dat al?’ vroeg Joost streng met de stick in de hand en een gezicht dat weinig goeds voorspelde. ‘Al een paar dagen,’ zei ze stamelend. Even daarvoor had Joost de zwangerschap test in de afval emmer gevonden. ‘Hier, wat heeft dit te betekenen .Ik dacht dat we er hetzelfde overdachten en afspraken hadden’. Ze dacht dat ze de stick met de zwangerschap test nog zo goed verborgen had gehouden maar hij was wat kwijt en was aan het zoeken geslagen. Razend was hij. ‘Je hebt mij heel wat uit te leggen,’ zei hij. Ze wilde naast hem gaan zitten op de bank maar hij stond op en ging in de stoel tegenover haar zitten. ‘Ik luister’, zei hij. Zwijgend zat ze tegenover hem. Ze wist niet goed hoe te beginnen. Toch begon ze met haar verhaal. ‘Ik begrijp dat je kwaad bent en had je er vanaf het begin bij moeten betrekken. Maar ik wist dat als het niet op mijn manier zou doen de kans om ooit nog zwanger te worden nihil zou zijn. Ik w

Oud en eenzaam. De bos bloemen stond er triest bij. Janny, ook al niet de jongste niet meer en al jaren werkzaam in de thuiszorg was er weer boven op na een stevige griep. Na anderhalve week niet bij één van haar patiënten, de ouwe meneer Janssen, geweest te zijn die ondanks zijn eenzaamheid altijd een goed humeur had en grappen maakte, stonden dezelfde bloemen die zij voor haar ziekte op de vaas had gezet er nog steeds. In de vaas zat nog maar een bodempje water en op tafel lagen afgevallen bladeren. Het water stonk maar daar merkte meneer Janssen niets van. Het reukvermogen had hem al jaren geleden in de steek gelaten. Toen het eten begon aan te branden en brandgevaar opleverde, schakelden zijn kinderen de thuiszorg in. Vanaf het begin was het Janny die  hem verzorgd. Janny was bezig hem de steunkousen aan te trekken toen hij met een blij gezicht vertelde dat zijn zoon in het weekend zou komen. Tijd om echt te luisteren had ze eigenlijk helemaal niet want het ete

‘ Heb je het al gehoord van Otje?’ Marianne schrok zichtbaar. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ze toen ze even bij haar moeder langsging om te kijken hoe het met haar ging. ‘Is er wat met Potje?’ Potje, haar zwager was al een tijd ernstig ziek en had besloten om voor de kwaliteit van leven te kiezen en te stoppen met de zware chemokuren. ‘Nee,’   zei haar moeder ‘Potje voelt zich juist een stuk beter nu hij al dat gif niet meer in zijn lichaam krijgt. Hij heeft zelfs al weer een eindje gefietst.’ ‘Vertel me het dan maar, wat is er aan de hand bij Otje,’ zei Marianne. De uitdrukking op het gezicht van haar moeder veranderde in een glimlach. ‘Ja, eigenlijk komt het te laat maar toch. Otje zal het goed kunnen gebruiken als Potje er niet meer is. Ze hebben veel geld gewonnen in een loterij. De straatprijs is in hun buurt gevallen en ze hadden een aantal loten‘. Marianne sloeg een hand voor haar mond van verbazing en op hetzelfde moment rolde een traan over haar wangen.   ’Oh,

‘Als de kat van huis is, dansen de muizen helemaal niet op tafel,’ beweerde José vol trots toen ze een middagje met haar vriendinnen aan het winkelen was in een naburige stad. ‘Zo, dan bof je,‘ zei één van haar vriendinnen.‘ Ik heb wel eens dingen meegemaakt, dat wil je niet weten. De puinhoop die ze hadden gemaakt. Onvoorstelbaar!’ ‘Ja maar, die twee jochies van jou zijn ook echte boeven. De ondeugden stralen uit hun ogen,‘ reageerde José. ‘Gelukkig is me dat tot nu toe bespaard gebleven. Onze jongens zijn al wat groter en ze weten inmiddels heel goed wat ze   wel en niet mogen doen.   Wel begint Bas de laatste tijd behoorlijk te puberen en zit hij zijn jongste broertje Erik vaker te plagen. Als onze jongens uit school thuis komen, geeft Frits, voordat hij naar zijn werk gaat, ze wat geld zodat ze wat te eten kunnen halen bij de cafetaria ,vlak bij ons in de buurt.’ Frits was nauwelijks het huis uit toen Bas even wegging en niet veel later terugkwam met een meisje. ‘

Angstige momenten. De avond viel als een baksteen. Het was al eind september toen we tegen vijf uur   in de middag onze spullen op het strand inpakten en op weg gingen naar de parkeerplaats. De hele dag hadden we heerlijk op het strand gelegen en af en toe een verfrissende duik in zee genomen. Er leek maar geen eind te komen aan die fantastische zomer. Opeens begon het wat te waaien en zagen we hier en daar de parasols door de lucht vliegen. We keken naar de lucht en die werd al aardig grijs. ‘We moeten op schieten, zei mijn vriendin want het is nog een aardig eind lopen naar de parkeerplaats. Hier, voel maar, het begint al te regenen’. Kijkend naar de lucht voelde ik de eerste druppels. De lucht betrok steeds meer en begon al aardig donker te worden, tegen het zwarte aan. Het leek wel avond. In de verte hoorden we het rommelen. Een onweer leek op komst. Op de parkeerplaats aangekomen, konden we onze auto niet direct terug vinden. Waar staat onze auto nou, zei mijn vr

Een dilemma ‘ Als wij niets doen, wie dan wel?’ De hele middag had die vraag haar al beziggehouden maar Milou wilde haar eigen kinderen niets laten merken van dit lastige probleem dat haar hoofdpijn bezorgde. Sinds ze naast hen woonde, hoorde ze de buurvrouw vaak schelden, deuren hard dichtslaan en vlak daarna één van haar kinderen gillend het huis uit rennen. Laatst was nog de jongste van het stel bijna onder een auto gekomen. Haar eigen kinderen lagen net in bed toen ze tegen Bart vertelde wat er die middag voor de zoveelste keer was gebeurd.  ‘Volgens mij is de buurvrouw weer helemaal de weg kwijt.  Vanmiddag stond Jochem huilend voor de deur en vroeg of hij binnen mocht komen. Eerst was het me nog niet zo opgevallen maar toen hij aan het spelen was met Zoé zag ik blauwe plekken op zijn bovenarm en op zijn rug. Het kan niet anders dat ze hem slaat. Ik kan wel weer proberen met haar te praten maar ik heb niet het gevoel dat ik echt tot haar door dring. Ze reageert

Eén ademtocht kon haar verraden. Nooit eerder had ze zo hard naar huis gefietst in haar jonge leven. Haar hart klopte in de keel. Haar vriendinnen hadden nog gevraagd of ze met haar mee moesten rijden omdat ze een heel stuk door een donker bos moest rijden. Nee, dat hoefde niet had ze heldhaftig gezegd toen het feestje rond middernacht was afgelopen. ‘Ik bel wel even naar huis, dan komt mijn vader me wel tegemoet rijden,’ zei ze toen ze bij haar vriendin wegreed. Toen ze net buiten het dorp op de landweg reed, probeerde ze haar moeder te bellen. Helaas, ze nam de telefoon niet op. Spreek na de piep, uw bericht in was het enige wat ze te horen kreeg. Opeens herinnerde ze zich weer wat haar moeder haar eerder op de dag verteld had. Ze waren bij vrienden op visite die ze door omstandigheden in tijden niet gezien hadden. Ze kreeg spijt dat ze toch niet gevraagd had of enkele vriendinnen met haar mee wilden rijden want het bos kwam al in zicht en ze had het gevoel dat ze al een

De trein vertrok precies op het juiste moment. Nahijgend van het harde lopen, hadden de twee oudjes nog net een lege plek weten te bemachtigen in een tweede klasse treincoupé. ‘Wat een gedoe zeg om tegenwoordig een keer met de trein te reizen’, mopperde de oude man tegen zijn vrouw. Ze knikte. ‘Veeg eerst je bril eens af’, zei ze ‘anders zie je ook nog niks.’ ‘ Als Bart ons niet verteld had hoe het tegenwoordig werkte om met de trein te reizen, waren we nog te laat gekomen ’ , ging de oude man verder. Het jonge meisje dat tegenover hen zat, moest lachen. ‘ Sorry hoor ’ , zei het meisje ‘ ik hoorde U mopperen. Ik weet niet waar U heen moet maar vergeet straks niet uit te checken. ’ ‘ Ook dat nog, ’ mopperde de oude man verder. ‘ Je moet tegenwoordig overal maar aan denken. ’ ‘Waar gaat de reis heen? vroeg het meisje toen de oudjes een tijdje zwijgend uit het raam hadden gekeken. Opeens kwam er een blijde blik op het gezicht van de vrouw. ‘We gaan naar Schiphol. Onze klei

‘Ik deed het niet expres’, zei Jasper met een knalrood hoofd tegen de gast toen het glas met bier van het dienblad schoof en in de nek van de man belandde. Het hele overhemd van de man was kliedernat.  Enkele uren daarvoor was hij door de eigenaar van het restaurant opgebeld met de vraag of hij onmiddellijk kon komen. Eén van zijn vaste krachten in de bediening had zich onverwacht ziek gemeld. Nu zat hij met de handen in zijn haar. Durf jij het aan, Jasper. Jasper twijfelde niet alhoewel hij pas sinds enkele maanden af en toe hielp in de bediening. H et gebeurde midden op de avond toen het feest van Robert en Marianne op hun trouwdag in volle gang was. Een vijfmans band speelde de pannen van het dak. Het bruidspaar stond zelf midden op de drukke dansvloer toen de band ‘het is een nacht’ van Guus Meewis speelde en Jasper zich langs de mensen murwde met een dienblad vol met allerlei drankjes. Menigeen zong het lied uit volle borst mee. Alsof  het zijn dagelijkse werk was,

‘Dat had je toch niet hoeven doen?’ glimlachte Jona. Ze was helemaal verbaasd toen ze de cadeaus had uitgepakt. Het was zondagmorgen en we lagen nog heerlijk in bed. Het leek een mooie dag te   gaan worden want de zon scheen al door het half open gevallen gordijn. Ik plaagde haar een beetje en zei : ‘ eigenlijk ben je helemaal nog niet jarig. Je bent ’s avonds pas tegen zeven uur geboren. Ten minste, dat heeft jouw moeder mij altijd verteld ’ . Zaterdagavond toen we naar bed gingen, had ik de cadeaus al op het kastje naast haar bed gelegd en nieuwsgierig als ze was had de pakjes bevoeld. ‘ Het ene pakje voelt zacht aan en het andere is hard ’ , zei ze . ‘ Ik denk dat het een cadeaukaart is ’ .   Ik reageerde niet. De volgende morgen sliep ze nog toen ik haar wakker kuste. Gefeliciteerd met jouw verjaardag. Dertig jaar was ze geworden. Eerst gaf ik haar het pakje dat zacht aangevoeld had. ‘ Je moet het wel   even aantrekken ’ , zei ik . ‘ Och, wat mooi, ’ zei ze toen

De angst trok als een nevel door de stad toen het nieuws wat er die avond gebeurd was langzamerhand echt tot de mensen doordrong. Menigeen had zich afgevraagd wat er toch in de doorgaans rustige stad aan de hand was.  Ook deze donderdag was begonnen als zovele donderdagen ervoor maar plotseling werd aan het begin van de avond de rust ruw verstoord.  ‘ Het lijkt wel of ik een helikopter hoor ’ , zei Evelien tegen Maurits die naar de wereld draait door op TV zaten te kijken. Even later keek Maurits, die naar buiten was gelopen, in het felle licht waarmee de helikopter de buurt verlichtte. Maurits was lang niet de enige die op het geluid was afgekomen en het viel hem op dat veel zwaar bewapende politie rondliep in hun buurt. Het gonsde van de geruchten. De politie raadde hen aan weer naar binnen te gaan.    Het weerbericht was in het acht uur journaal al op de buis geweest toen de nieuwspresentator in een extra bericht aankondigde dat er een gijzeling in Deventer aan de

‘Hoor jij dat gepiep ook, oma?’ vroeg Bart toen hij naast het bed van opa en oma stond. ‘Hoelang sta je hier al? zei oma nog half in haar slaap.   Bart keek alleen bedremmeld maar zei niks. ‘Kom maar gauw bij ons in bed. Je bent helemaal koud . Het kleine joch kroop tussen ons in en algauw voelde opa de koude voetjes op zijn benen. Even later tikte de kleine Bart op mijn rug. ‘ Hoor opa, wie doet dat? ’ Het was eind november. Bart, vijf jaar oud was al weken in de ban van Sinterklaas. ‘Zit zwarte Piet op het dak, opa?‘ Ik draaide me om, luisterde even naar het geluid   en zei :‘ opa, denkt al dat hij weet wat het is.’ De hele dag had het al flink gestormd en de wind was nog nauwelijks in kracht afgenomen. Toen ik aanstalten maakte om uit bed te gaan, wou het kleine ventje me achterna komen. ‘Blijf maar lekker bij oma in bed’, zei Carolien. Ze kon hem nog net tegenhouden. Ik liep de trap op naar de zolder, bergde snel de sinterklaas kadootjes die oma al gekocht had o

‘Als ik ergens een hekel aan heb, is het aan de geur van mottenballen,’ zei Ans tegen haar kleindochter Maartje. Ans trok er een vies gezicht bij. Nu ze aan die tijd, ver geleden, terug dacht, leek het wel of ze de geur van kamfer weer in de neus kreeg. Samen met Maartje was ze bezig de kast op zolder, waar de winterkleren en de winter dekbedden, weer voor een tijd ingingen aan het inpakken. ‘Wat zijn dat mottenballen, oma?’ vroeg Maartje. Het meisje van zes jaar had geen idee wat voor dingen het waren. Ze gingen even op bed zitten. ‘Ouwe oma, mijn moeder heb je wel eens op een foto gezien want ouwe oma leeft toch allang niet meer. Ouwe oma is een sterretje geworden, zeg ik toch altijd tegen jou. Toen ik zo oud als jou was, hielp ik haar zomers ook wel eens om de dekens en winterkleren in de kast te doen. Ze woonde in een heel oud huis met kieren in de muren en het was er erg vochtig. En dan kwamen er ’motten’, een soort vlinders in de kast. Ouwe oma stopte dan witt

‘Luister alsjeblieft voor één keer eens naar mij!’ zei Mirthe met een wanhopige blik in haar ogen tegen Joep toen ze naast hem op de bank zat en hij al weer druk met zijn mobiele telefoon aan het appen was. ‘Leg dat ding toch eens een keer weg.’  Voor de zoveelste keer had ze  ’s nachts geen oog dicht gedaan en nu wilde ze wel eens weten wat er met hem aan de hand was. Ze kende haar vriend waar ze op de middelbare school al verliefd op geworden was en waarmee ze alweer een jaar of vijf samenwoonde nauwelijks terug. Zo afstandelijk was hij de laatste tijd. Nergens had hij meer zin in, als de kinderen hem iets vroegen, reageerde hij er nauwelijks op. Met weemoed dacht ze terug aan de tijd dat alles er heel anders aan toe ging, dat hij direct als hij thuis kwam aan het stoeien sloeg met de tweeling Jelle en Joost, 3 jaar oud alweer. Vaak zaten ze vol ongeduld voor het raam op papa te wachten. In plaats van op haar vraag te antwoorden, stond hij op en trok zijn jas aan. Ze

Kort verhaal 11- Sarah. ‘Roomsoesjes, mokkataart of toch liever appelgebak?’ vroeg Sanne vriendelijk   aan de gasten toen de koffie voor hen op de tafel stond. Vrijwel iedereen die ze uitgenodigd hadden voor de vijftigste verjaardag van haar moeder, Anne, was aanwezig in de mooi aangelegde tuin. Het was een prachtige dag in juni, geen wolkje was er te zien aan de strak blauwe lucht. Alleen vliegtuigen hadden witte strepen in het blauw achtergelaten. Anne, was de hele dag al een beetje gespannen. Wat stond haar allemaal nog meer te wachten op deze dag? Gisteravond had ze steeds meer spandoeken in de   voortuin zien verschijnen.   En al die Sarah ’s , de éé n nog fraaier uitgedost dan de ander. Ze kon de straat niet meer inkijken. Haar dochters, vrienden , buren, collega’s   hadden teksten op de spandoeken geschreven waarbij haar de tranen van het lachen soms over de wangen rolden.   Ook een   tekst met een kritische ondertoon ontbrak niet. Zo van : elk pondje gin