Jaren hadden de twee oudjes niet in de trein gezeten. Nu, gingen ze hun kleinkind van Schiphol ophalen die ze lange tijd niet gezien hadden

De trein vertrok precies op het juiste moment. Nahijgend van het harde lopen, hadden de twee oudjes nog net een lege plek weten te bemachtigen in een tweede klasse treincoupé.

‘Wat een gedoe zeg om tegenwoordig een keer met de trein te reizen’, mopperde de oude man tegen zijn vrouw. Ze knikte.

‘Veeg eerst je bril eens af’, zei ze ‘anders zie je ook nog niks.’ ‘Als Bart ons niet verteld had hoe het tegenwoordig werkte om met de trein te reizen, waren we nog te laat gekomen’, ging de oude man verder.

Het jonge meisje dat tegenover hen zat, moest lachen.

‘Sorry hoor’, zei het meisje ‘ik hoorde U mopperen. Ik weet niet waar U heen moet maar vergeet straks niet uit te checken.’

‘Ook dat nog,’ mopperde de oude man verder. ‘Je moet tegenwoordig overal maar aan denken.’

‘Waar gaat de reis heen? vroeg het meisje toen de oudjes een tijdje zwijgend uit het raam hadden gekeken.

Opeens kwam er een blijde blik op het gezicht van de vrouw. ‘We gaan naar Schiphol. Onze kleindochter komt vandaag terug uit Nigeria.’

‘Wat leuk,’ zei het meisje. ‘Hebt U haar lang niet gezien?’

‘Ja, het is meer dan een half jaar geleden dat we haar voor het laatst gezien hebben. Via Skype had ze wel regelmatig contact met haar ouders maar dat moderne gedoe is niks voor ons’. Weer schoot het meisje even in de lach.

‘Mag ik weten wat ze daar deed?’ vroeg het meisje.

‘Jawel hoor, ze heeft daar een half jaar stage gelopen op een particuliere school voor medewerkers van een multinational. We hebben haar gemist.

Normaal kwam ze altijd wel een keer in de veertien dagen bij ons.

Ook al wonen we tegenwoordig een heel eind van elkaar. We genieten daar zo van. Jarenlang hebben we vroeger op haar gepast’.

‘Wat leuk dat U haar ophaalt, ’ zei ze terwijl ze haar tas pakte.
’Veel plezier,’ voegde ze er nog aan toe en ging op weg  naar de uitgang.