De wereld van .......

Nu het lachebekje( ja, die van pleur op)  al weer regelmatig in TV reclames te zien is om ons voor te bereiden om volgend voorjaar toch vooral op zijn partij te stemmen, wordt het m.i. toch eens tijd voor een nadere beschouwing. Na de tweede kamer verkiezingen in september 2012 zitten we inmiddels nu 4 jaar opgezadeld met een kabinet van V.V.D  en P(artij)V(an) d(e) A(fbraak). Na enkele maanden  soebatten in bedompte ruimtes waren Rutte en Samson eruit. Alles wat uit te ruilen viel tussen beide partijen hadden ze toch maar even gedaan . Trots als een pauw presenteerden ze hun regeerakkoord ’ Bruggen bouwen.’ Ik kan Rutte nog wel begrijpen dat hij ’trots’ is wat hij als V.V.D’er na 4 jaar heeft aangericht. Het financieringstekort is behoorlijk teruggebracht, de asielzoekersstroom ingedampt  en meer asfalt en hogere snelheden op vele  stukken van wegen. Als ik Samsom was, zou ik maar gauw –als een hond met de staart tussen de benen- Den Haag verlaten en er ook nooit meer terugkomen

Vol goede moed ging ik begin augustus na het zoveelste bezoek aan de KNO arts naar huis. De ontsteking achter het trommelvlies was zo goed als mogelijk verwijderd en een speciaal buisje in het oor aangebracht. Ideaal leek dat mij. Gewoon weer de telefoon aannemen en ook nog horen wat de degene aan de andere kant zegt, Carolien die niet 3x alles hoeft te herhalen en de radio en Tv die weer op een normaal geluidsniveau kunnen staan Carolien druppelde trouw de druppels enkele weken nog in mijn oor om de laatste resten van de oorontsteking op te ruimen. En warempel, het werkte een paar weken perfect.                                                             Toch stak enige tijd later het probleem de kop weer op. Verbeelde ik me het of was het zo?                                                                        Het was inmiddels prachtig nazomer weer. In het verleden had een andere Kno arts mij bij hoor problemen aan geraden op vakantie te gaan naar een warm land. I

Het was weer zover. Vrijdagmiddag, zo rond een uur of twee zat ik te wachten bij de KNO arts. Voor de zoveelste keer in de afgelopen maanden. Half mei was ik eindelijk droog in de oren (nee, niet droog achter de oren, dat ben ik al veel langer!).Toen ik bij de Kno arts zat, leek het wel of zij nog blijer dan ikzelf was. Na tig antibiotica kuren was het lopen gestopt. ‘Het buisje zit er nog steeds in’, zei ze bijna triomfantelijk. Anders had je veel meer last gehad. ‘Hoe nu verder?’ vroeg ik. ‘Laten we eerst maar eens een gehoortest doen ’. Weer gingen 3 weken voorbij voordat de gehoortest werd afgenomen. Toen ik bij de KNO arts zat  om de uitslag te bespreken , bleek vooral mijn linkeroor een stuk slechter te functioneren dan mijn rechteroor. Er zat een flink verschil in met de test een jaar eerder. De uitslag verraste me niet. Al maanden liep Carolien te mopperen als ik voor de zoveelste keer iets niet gehoord had. ‘Ik wil toch nog even in jouw oren kijken’, zei ze. Ze tuurde in mijn

Het is al weer een paar maanden geleden dat we, laat op een vrijdagmiddag, met de bus op weggingen naar Utrecht. Al hoewel ik dan al 1,5 jaar met pre pensioen ben, ben ik nog wel lid van de PV. De PV had kaarten gereserveerd voor de musical The Bodyguard in het Beatrix theater  in Utrecht. Toen ik het Carolien vertelde, was het eerste wat ze zei: ‘Dat lijkt me wel wat.’ Maar de eerste keer visten we achter het net. De 60 kaartjes waren in no time weg. Carolien lichtelijk teleurgesteld, misschien wel een beetje boos. ‘Waarom, meld je je dan ook niet direct aan’ . Maar er kwam een tweede kans. Daar zaten we dan eind mei in de bus. Een lunchpakket voor onderweg binnen handbereik. Vele bekenden kwamen we weer tegen. Toen we zo’n uur onderweg waren, opende ik de zak met het lunchpakket . ‘Wat zit erin?’ vroeg ze. Ik tuurde eens in de zak. ‘Een kadetje met kaas, en een kadetje met ham, een appel, een klein pakje melk , een krentenbol en een klein pakje jus de orange’, zei ik e

Eind december schreef ik al een blogje over “mijn rot oren” of zoals mijn dokter op een vraag mijnerzijds over de aanhoudende oorontstekingen destijds zei: ‘’een constructiefoutje” (zie blog 28 december 2015). Maandagmorgen 29 februari j.l werd ik ’s morgens wakker en voelde ik eens aan mijn rechteroor. “Gadverdamme, hij lijkt wel weer nat” zeg ik tegen Carolien die al driftig op haar tablet in de weer is. ’t Zal toch niet waar zijn denk ik even maar met een blik op mijn kussen werd mijn eerste indruk  bevestigd. Shit. Na slechts 5-6 weken is het weer raak en goed mis ook zoals later zal blijken. In de loop van die maandag werd ik goed ziek en heb ik bijna 2 weken een griep gehad met hoge koorts, hevige hoofdpijn en vreselijke hoestbuien en ook maar eens weer …… dubbele ooronsteking!!! In jaren ben ik niet zo ziek geweest ondanks de griepspuit die ik ook eind vorig jaar weer gekregen had. In een week was ik 4,5 kilo lichter en werden de eerste sporen van een sixpack zichtbaar. H

Als baby-boomer- geboren in 1951– groeide ik op in de tijd dat de tweede wereld oorlog nog niet zolang geleden was. Nederland was in weder opbouw.  Met groot genoegen heb ik dan ook vorig jaar het boek “Gouden Jaren” van Annegreet van Beek gelezen dat talloze momenten van herkenning opleverde over de manier waarop ook mijn/ons leven in een halve eeuw onvoorstelbaar is veranderd. Hoe veranderden de binnensteden van Nederland door die groei en bloei niet in gunstige zin. In die binnensteden zat meestal op een mooi punt V & D. Zo zaten ze ook in Deventer in een mooi monumentaal pand aan de Brink. Sinds gisteren bestaat V & D niet meer. Weg is 130 jaar historie mede door het veranderde koopgedrag van de consument. Weg zijn 8000 banen. Terug gaan mijn gedachten naar het eind van de zestiger jaren. Als scholier vond mijn vader dat die vakanties in de zomer wel erg lang duurden en hij  stuurde me op pad op zoek naar een vakantie baantje . Zo werkte ik ook een aantal weken in

Carolien moest vanmorgen alweer vroeg op pad om op te  passen op ons jongste kleinkind, Fiene,  dat volgende week ook al weer 2 jaar oud wordt. Ja, de tijd gaat snel. Ik verkeer nog in een heel andere wereld als tegen negen uur de telefoon gaat. “Sliep je nog?” vraagt ze . “Ja “antwoord ik slaperig. “Tijd om op te staan “ zegt ze. We kletsen nog wat en dan zegt ze tussen neus en lippen door  “ David Bowie is ook overleden”. ”Tjonge alweer een” antwoord ik en even later draai ik me nog even lekker om. Een half uurtje later zit ik fris en fruitig aan mijn ontbijt met zoals gewoonlijk de radio op radio 2. Als Carolien het me niet verteld had, dan was het me nu wel gauw duidelijk geworden dat David Bowie  was overleden. 2 dagen eerder was hij net 69 jaar oud geworden.  Om de haverklap was er wel een nummer van hem op de radio  te horen en keerde ik weer terug naar mijn jeugd.  Niemand weet hoe laat het is….  ( een mooi lied van Youp van het Hek over het feit dat niemand weet wanneer