De geur van mottenballen. Wie kent die dingen nog?

‘Als ik ergens een hekel aan heb, is het aan de geur van mottenballen,’ zei Ans tegen haar kleindochter Maartje. Ans trok er een vies gezicht bij.

Nu ze aan die tijd, ver geleden, terug dacht, leek het wel of ze de geur van kamfer weer in de neus kreeg.

Samen met Maartje was ze bezig de kast op zolder, waar de winterkleren en de winter dekbedden, weer voor een tijd ingingen aan het inpakken.

‘Wat zijn dat mottenballen, oma?’ vroeg Maartje.

Het meisje van zes jaar had geen idee wat voor dingen het waren.

Ze gingen even op bed zitten.

‘Ouwe oma, mijn moeder heb je wel eens op een foto gezien want ouwe oma leeft toch allang niet meer. Ouwe oma is een sterretje geworden, zeg ik toch altijd tegen jou.

Toen ik zo oud als jou was, hielp ik haar zomers ook wel eens om de dekens en winterkleren in de kast te doen.

Ze woonde in een heel oud huis met kieren in de muren en het was er erg vochtig. En dan kwamen er ’motten’, een soort vlinders in de kast.

Ouwe oma stopte dan witte ballen tussen de kleren want anders kwamen er misschien gaatjes in de kleren. De motten kunnen niet tegen een stofje dat in de mottenballen zit.

Oma is niet zo bang voor motten in de kast want ik zet heel vaak de ramen open, dan wordt het niet zo vochtig in huis en anders leg ik lavendel tussen de kleren. Dat ruikt tenminste lekker.’

Toen ze even later klaar waren met inpakken, zei oma tegen Maartje : ‘zal ik jou is een leuk filmpje laten zien.‘ Daar had Maartje geen bezwaar tegen.

’Deze meneer zingt een heel leuk liedje over twee motten. Hij heet Dorus. Oma keek altijd Tv bij de kolenboer op de hoek als hij erop was’.

‘Hadden jullie dan geen TV, oma?’ vroeg ze met een gezicht vol ongeloof.