De wereld van .......

Ja, muziek was mijn eerste liefde in mijn leven, daar hoeven we echt niet moeilijk over te  doen. En ze is nooit uit mijn leven verdwenen. Wat zou het stil zijn als ik niet meer naar de radio of naar mijn eigen Lp’s of CD ”s zou kunnen luisteren. Van mijn zakgeld kocht ik in 1966 mijn eerste single : Monday, Monday van de Mama’s en de Papa’s die ik kon draaien op de platenspeler van mijn broer. Een aantal jaren later kon ik van mijn eerste verdiende centen zelf een platen speler kopen, een Dual. Vanaf die dag groeide mijn verzameling platen gestadig totdat de vinyl platen uit de gratie raakten en in begin jaren tachtig de eerste CD’s werden aangeschaft. Hoewel tegenwoordig alles gestreamd wordt, ben ik degene die nog wel eens een CD aanschaft. Als Carolien niet thuis is, wil nog wel eens muziek lekker hard door ons huis klinken en kan ik lekker meebrullen. De laatste maand van het jaar is voor mij als muziekliefhebber een plezierige tijd want de Top 2000 is weer te horen wat a

Op het moment dat het KNMI mooi weer voorspelde voor dit weekend, half oktober, belde mijn jongste dochter op. Voor jou, zei Carolien. Pap, zullen we zondag naar Museum More gaan. Lang hoefde ik niet na te denken en antwoordde dat ik het een prima idee vond. Afgesproken dan gaan we er een leuk dagje van maken, zei Michelle. De bon voor het museum had ze me al gegeven bij mijn verjaardag in juni. Elke keer als mijn kinderen het vragen, heb ik  een probleem om te bedenken wat ze me kunnen geven voor mijn verjaardag. Als jullie komen is het goed, zeg ik vaak  Ik heb alles al, maar daar nemen ze geen genoegen mee. Zo kreeg ik van haar de bon voor het museum. Toen ik op het punt stond met pre-pension te gaan, nu eind november al weer drie jaar geleden, kreeg ik vaak de vraag wat ik ging doen met al mijn vrije tijd. Natuurlijk had ik wel ideeën wat ik wilde  gaan doen. Wandelen, fietsen, tuinieren, oppassen op onze drie prachtige kleinkinderen, lezen, vakantie en …… schilderen. Nee

Met een mond zo droog alsof ik dagen in de woestijn heb gelopen zonder water, breekt een nieuwe dag aan. Als ik al een tijdje wakker probeer te worden op deze zondagmorgen, vraagt mijn lief, Carolien, slaap je nog? Ik draai me om en terwijl ik een arm om haar heen sla, geef ik een ontkennend antwoord. Zoals gewoonlijk is ze weer druk in de weer op haar i pad. Dit keer zijn het recepten op facebook die bekeken worden. Witlof met gerookte zalm met gebakken aardappeltjes lijken we vanavond te gaan eten. Het klinkt me goed in de oren. Met vooraf een restje champignonsoep die ze gisteren vers gemaakt had. Lekker smaakte de soep. Vele malen beter dan de Unox soep. Als ik mijn verkrampte hand terug trek, gaat ze verder met haar zoektocht op internet. Waarom gebruik je de mediwiet ook niet voor jou reuma mompelt ze. Zelf gebruikt ze het nu enkele weken en sindsdien slaapt ze als een roos waar ze voorheen hele nachten wakker lag. Ook het uit bed springen vanwege pijnlijke kramp in d

Afgelopen woensdag na weken van debatteren, elkaar vliegen afvangen, op stang jagen  en angst voor de boze blanke kiezer, was het dan zover. De verkiezingen zaten erop. Het begin van de verkiezingsuitzending ( alle apparatuur haperde) leek erg veel op   hoe desastreus de avond voor de PvdA zou verlopen. Ook het tellen van de stemmen had wel enige overeenkomst met de gevoerde campagne door Asscher. Het kwam maar tergend langzaam op gang. De exit poll was nauwelijks op TV geweest of  talloze buitenlandse TV ploegen pakten hun spullen al weer in. Waren ze nu  hiervoor van heinde en ver gekomen, voor die 20 zeteltjes  van “Blonde Dolly”.  Je hoorde ze binnensmonds vloeken. Evenals mevrouw Le Pen die hoopvol voor haar Tv zat in een voorstad Van Parijs. Urenlang werd gepraat over het feit dat de blanke kiezer helemaal niet zo boos bleek dan gevreesd en waarom lachebekje Rutte niet was afgerekend op het beleid van de 4 voorgaande jaren en Asscher wel. Ik kon me wel iets voorste

Onlangs kwam een oud collega op visite. Ik had hem al een tijd niet gesproken. We haalden herinneringen op en op een gegeven moment zei hij: “ Harry, we hebben toch wel mazzel gehad”. Ik zei : Hoe bedoel je?”. En hij ging verder met zijn verhaal: ” We hebben de oorlog niet meegemaakt en zijn opgegroeid in een land dat steeds welvarender werd. We kregen nadat we onze studie hadden afgerond direct een baan en kijk eens wat de huizenprijzen hebben gedaan. “  Ik kon niets anders dan het eens zijn met zijn conclusie en vervolgden ons gezellige gesprek. Gisteravond was ik aan het zappen op TV en kwam in een programma terecht met een leuke gast, Martin Simek, en op een gegeven moment had hij het over een spreuk die hij bij oud Ajax voorzitter Max van Praag , de enige van een hele familie die de tweede wereldoorlog had overleefd, had gezien. Het was een spreuk die me aan sprak: “Je hebt al genoeg mazzel als je geen pech hebt” . Vaak besef je dat niet maar het is een waarheid a

Een paar dagen nog … en dan is het gissen waar het de komende jaren  met de wereld naar toegaat. Ik heb het hele circus van de verkiezingen In Amerika en alle nieuws en roddels, die naar buiten gekomen zijn in de tijd die sindsdien is verstreken, redelijk gevolgd via de krant, journaal en actualiteiten rubrieken en mij hierover verbaasd en geërgerd. Eerlijk gezegd heb ik het gevoel  gekregen dat de wereld er niet veiliger en beter op wordt nu deze malloot het voor het zeggen krijgt in een van de machtigste landen van de wereld. Acht regeringsjaren van Obama zitten er bijna op.  81 % van de Amerikanen had vertrouwen in hem toen hij in januari 2009 aan de macht kwam. In die 8 jaren zijn vele dingen verbeterd voor vele Amerikanen maar ook Obama is er niet in geslaagd al zijn  beloften na te komen en ook zijn er dingen tijdens zijn presidentschap ronduit mislukt(zoals vredesbesprekingen in Syrië, met alle noodlottige gevolgen voor de inwoners. Miljoenen mensen sloegen op de v