Hoe is het mogelijk in dit land?

Als aandachtig volger van het nieuws in dit kikkerlandje schrik je toch wel eens als je in de krant leest of op Tv  ziet hoe het anno 2015 gesteld is met sommige  mensen in ons mooie land.

Zit je ‘s morgens aan een lekker ontbijt is het eerste wat de aandacht trekt een bericht  : 1 op de 9 kinderen leven in dit land in armoede . 1 op de 9!!!!  Hoe is dat in vredesnaam mogelijk denk je dan . We behoren tot de meest welvarende landen in de wereld en dan toch leven  zoveel kinderen in armoede . Verschrikkelijk . Als ik zo iets lees denk ik direct wat een toekomst heeft zo’n kind  ?

Of zo’n ander bericht : in steeds meer plaatsen komen voedselbanken en helaas moeten steeds meer mensen er  gebruik van maken . Goed dat deze voedselbanken bestaan en  dat vele vrijwilligers zich daarvoor inzetten maar toch blijft ook dit  een bericht waar je niet vrolijk van wordt.

Of je ziet een programma op TV waaruit blijkt dat in Nederland 60000 dak-of thuislozen zijn . 60000: bijna de gehele bevolking van een middelgrote stad in Nederland of een vol voetbal stadion  !!!! Uit het programma bleek dat het in feite iedereen kan overkomen zoals het verhaal dat ging over een kapper uit Amersfoort die jarenlang een eigen zaak had en nu failliet was. Opvang overvol en dus moest hij slapen in de bosjes.   

Gelukkig leef ik in een land waar veel aandacht is voor het leed van mensen overal in de wereld maar als je zulke berichten leest of TV programma’s ziet denk ik  hier kan ook nog wel wat meer  aandacht aan besteed en verbeterd worden.

Met de hoop op een altijd betere wereld in mijn achterhoofd  staan de Kerstdagen voor de deur . Misschien eens even tijd om na te denken dat niet iedereen het zo goed heeft als jij of ik  .

Harry’s blik op 2014.

Het jaar begon in januari voor Carolien en mij uitstekend want we werden voor de derde keer Opa en Oma. Wat een rijkdom; vroeger moesten we daar niets van hebben. Al die anderen die al kleinkinderen hadden en niets anders deden dan pochen en/of zeuren over hun kleinkinderen. Inmiddels zitten we er zelf midden in en genieten er ten volle van. Niets veranderlijker dan een mens.

Onze oudste dochter kreeg een prachtige dochter Fiene genaamd. Fiene is nu 11 maanden oud en laat duidelijk zien dat ze al heel wat geleerd heeft in haar jonge leventje. Op haar buik is ze binnen de kortste keren van de ene hoek in de kamer naar de andere gekropen en onlangs deed ze ook al pogingen om de trap op te klimmen. In haar enthousiasme doet ze haar armpjes in de lucht en roept dan : Hoera! Zelfs heb ik al eens Opa aan haar lippen horen ontsnappen !!!!

Maar het leven bestaat niet alleen uit vrolijkheid. Denk maar aan de Ebola uitbraak in West Afrika in februari j.l.  Inmiddels zijn daar al 7000 doden te betreuren en nog is  geen medicijn beschikbaar of denk aan de toestand in de Oekraine. Het begon  in het voorjaar met het afzetten van een president en mondde uit in  een oorlogsconflict  met als verschrikkelijke gebeurtenis het neerstorten van een vliegtuig met 300 passagiers dat uit Amsterdam was vertrokken. Veel van  die mensen dachten lekker op vakantie te gaan en daarna met frisse zin hun leven hier in dit kikkerlandje weer op te pakken. Het zal je dochter, zoon vader, moeder of vriend maar geweest zijn die zo ellendig aan zijn/haar einde kwam. Vreselijk.

Gelukkig zijn er ook prettiger dingen zoals op vakantie gaan. Zo brachten we 11 heerlijke dagen door op Gran Canaria . Inmiddels hebben we de meeste Canarische eilanden al wel eens bezocht en wordt het tijd een andere mooie bestemming te vinden. Misschien wordt het dit jaar weer eens een keer dichter bij huis maar  Portugal of een Grieks eiland blijft ook altijd aantrekkelijk. Over het tijdstip waarop we eventueel gaan hoeven we  ons sinds kort geen zorgen meer te maken want ik ben toegetreden tot de grijze golf.  Grijs waren  mijn haar en baard al jaren maar vanaf 1 februari 2015 behoor ik tot de pre-pensionarissen  Ja, ik krijg dan ook  een heel andere teamleidster : Carolien. Samen met mijn nieuwe teamleidster hebben we ons wel proberen voor te bereiden op onze gezamelijke nieuwe  toekomst doormiddel van de PIZ (pensioen in zicht) cursus .Volgens haar heb ik niet alles  goed opgepikt op de cursus  want ik hoor haar nog wel eens brommen maar dat komt vast omdat ik nu gedwongen achter de geraniums zit. Haha!

Ook was er natuurlijk Louis . Wie ? Louis van Gaal . Hoe je ook over hem denkt het blijft knap dat hij met deze spelers zover op het WK voetbal is gekomen. Ja Guus bakt er nog niet zoveel van en hij  moest dan ook al bijna “naor huus”. Met Guus komt het wel goed ; volgend jaar  zijn Vlaar en Strootman er weer bij en met Robben en van Persie in vorm laten we de Turken een spreekwoordelijk poepje ruiken.

Nu ik het toch over Turken heb brengt me dit op iets heel anders .Geloof. Vroeger is me van huis uit geloof bijgebracht maar dit ben ik door allerlei oorzaken grotendeels verloren. Wat in naam van een geloof in deze wereld al niet aan ellende te weeg wordt gebracht. Wanneer houdt dat eens op. Als ik zie dat zelfs jongeren opgegroeid in Nederland daaraan  meedoen in het verre buitenland  vrees ik dat het nog lang zal duren .Daar wordt je niet vrolijk van.

Waar we wel vrolijk van worden en zelf weer energie van krijgen zijn die 3 kleine meiden die ons leven hebben verrijkt (Maud ,Liss en Fiene) ; ook dit jaar weer. Hoe vermoeiend af en toe ook maar hun lach ,energie , vrolijkheid ,opmerkingen ,knuffels en kusjes geven ons weer de nodige  energie.

 Ja wat speelt er nog meer in het wereldje . Ja, politiek . Wilders blaast nog steeds voluit op de fluit ; laat maar blazen zou ik zeggen die staat voorlopig nog wel buitenspel. Pechtold krijgt een steeds grotere mond alhoewel die mond veel groter is dan het huidige aantal zetels in de tweede kamer dat zijn partij heeft , Groen Links moddert voort , de SP is nog steeds overal tegen en Samson is de weg kwijt. Ja, we zitten momenteel zelfs met een dreigende kabinetscrisis op gescheept. Die Guusje toch ; wordt je laag op de lijst gezet  bij de komende verkiezingen gooi je de kont tegen de krib. Of is ze echt bezorgd ?? Jaja  ,’t is wat.

En dan moet ik  natuurlijk een woordje wijden aan een burgemeester. Nee, niet aan onze nieuwe burgemeester in onze woonplaats maar aan die uit….Maastricht . Wat een oen . Heeft 22 jaar een relatie met de grootste roddeltante van het land die dat dagelijks tentoonspreidt in een TV programma en dan wordt je zo in de val gelokt . Heeft die Albert hem toch weinig bijgebracht van al die achterbakse praktijken.

Met een temperatuur van zo’n 10 °C zit een witte kerst en een elf stedentocht er voorlopig niet in  maar wie weet wat het nieuwe jaar ons brengt. Ik durf wel te voorspellen dat het in juni niet vriest.

Daar zit je dan….achter de geraniums /elk nadeel heeft zijn voordeel.

Zondagochtend 8.30u. Carolien wordt wakker en staat op. ”Blijf jij maar lekker liggen ; dat is goed voor je knie “ zegt ze. Zoiets laat ik mij geen 2 keer zeggen en draai me weer om. Weldra ben ik weer in een diepe slaap gevallen. Tegen half elf maakt ze mij wakker en zegt : ” Ik ga “ Slaperig antwoord ik ”Veel plezier vandaag”. Vlug een kus en weg is ze.

Ze gaat vandaag een dagje naar de sauna met haar dochter. Heerlijk vinden ze dat. Zelf heb ik na jaren het laatste jaar ook weer aardig de smaak te pakken gekregen van het relaxen in de sauna. Lekker zo’n dagje af en toe in de sauna. Als ze bij onze dochter weggaan vraagt ons oudste kleinkind ”Waar gaan jullie heen? “Naar de sauna “ antwoordt Oma . “Naar de blote billen “ voegt haar vader - die niets van de sauna moet hebben- er nog aan toe .

 Enkele uren nadat Carolien thuis de deur achter zich had dichtgeslagen schrik ik wakker. Vlug douchen en korte tijd later heb ik mijn verlate ontbijt achter de kiezen. Twee kranten lagen te wachten om gelezen te worden . Eerst de Stentor maar daar ik ben ik in relatief korte tijd doorheen. Dan de Volkskrant met zijn verschillende bijlagen . Een lust voor een lezer. Ik lees de krant met veel genoegen en enkele uren later ben ik weer volledig op de hoogte van al wat zich op deze aardkloot afspeelt. Soms wordt je daar niet vrolijk van maar soms denk je bij een artikel waar gaat het over ? Hebben ze niet wat anders te doen ? Zoals bij een artikel over het feit of de 3 wijzen uit het oosten bij  Jezus geboorte nu wel of niet een ster aan de hemel hebben zien staan die hen de weg wees naar Bethlehem. Waar sterrenkundigen  zich 2000 jaar later nog druk over kunnen maken !

Zo zittend onder de kerstboom terwijl vrouwlief geniet in de sauna denk ik wat zal ik nu nog eens doen. Ha, d’r ligt een lekker biertje in de koelkast , Brugse zotte , gekregen bij mijn afscheid. Wat smaakt dat biertje lekker als ik even later voor de zoveelste keer geniet van de DVD hell freezes over van de Eagles. Geweldige muziek telkens weer, daar kan  ik nog jaren van genieten.

Terwijl de lasagne staat op te warmen in de oven stapt Carolien de kamer weer in. De rust is weer voorbij. Zo kan gedwongen achter de geraniums zitten soms ook wel zijn voordelen hebben. Beide hebben we een lekker dagje achter de rug.

Daar zit je dan ………..achter de geraniums!!

Drie weken geleden zag de wereld er nog heel anders uit, bruisend van ideeen en plannen. Het kan echter raar lopen.

Na het afscheidsfeestje zou het nieuwe leven beginnen. Ik stond aan de aftrap van een nieuwe levensfase. Fysiek voelde ik mij nog lang  geen vijftig en dus ook  geen geranium al te zien. Geraniums zijn nou niet bepaald  mijn meest geliefde planten. Het doet me denken aan vroeger toen  mijn moeder ze had en nu koop ik ze in de zomer wel eens op aandringen van vrouwlief bij een buurman voor in een bloembak.  Die dingen bloeien zo lang ; kapot zijn ze bijna niet te krijgen.

Zondag na het feestje had ik nog een normale ronde door het dorp gelopen maar een paar dagen later kon ik bijna  geen voet meer verzetten. Balen, dat was een vette streep door de rekening . Dagelijks zou toch minstens een paar  uur worden gewandeld of gefietst. Er moet conditie opgebouwd worden voor de Sallandse wandel vierdaagse of voor een stuk van de route naar Santiago de Compostella die ik ooit nog eens hoop te lopen. Nu zat ik met een dikke knie. Mooi waren mijn knieen toch al niet maar nu begonnen ze steeds meer op geknotte wilgen te lijken ; die krijgen ook uitstulpsels naar alle kanten net als mijn knie nu.

Na nogmaals mijn knie aan een looptest onderworpen te hebben  werd de volgende dag de dokter gebeld. ’s Middags bekeek en bevoelde ze mijn knie  en zei : “ Ja ,d’r zit vocht in  en je hebt last van artrose” . Alsof ik dat zelf al niet wist  ging ze verder met ’’ voorlopig 14 dagen rust houden en dan kijken we verder. Slik maar wat iboprufen”.  Zo gezegd zo gedaan. Het is dat we geen geraniums in huis hebben anders was mijn eerste periode achter de geraniums nu al aangebroken.

Lopen of fietsen ging voorlopig dus niet  en dan maar wat anders doen. Zo ben ik nu al een heel eind gevorderd om orde in de chaos te scheppen van het analoge foto tijdperk . Nu nog ” even” de zaak scannen en de kleinkinderen  kunnen  Opa en Oma en hun moeders  jaren jonger op de computer bewonderen.

Elke puzzel in krant, week- of streekblad werd ingevuld ; nu is het natuurlijk wachten of we nog in de prijzen zijn gevallen. Een weekendje weg is natuurlijk zo gek nog niet. Ik blijf hopen!

Zo vulde ik een deel van de afgelopen weken maar de knie werd niet dunner en daarnaast kreeg ik andere klachten . Dus weer naar de dokter .” Ik ben een paar weken geleden gestopt met werken en nu begint de ellende “ zei ik tegen hem. Hij begon te lachen en zei  “ zo gaat dat heel vaak . Wanneer je stopt, is de stress weg en dan komen onderdrukte kwalen naar boven” . Ja, aan die mededeling had ik nou net niet zoveel behoefte.  Weer werd gekeken naar mijn knie; er werd op gedrukt en aan getrokken en deze andere dokter kwam met dezelfde conclusie op de proppen . Weer werd 14 dagen rust voorgeschreven en ” tape de knie goed in” zei hij . “Als het dan nog niet over is moeten we maar eens een foto laten  maken en gezien het feit dat er toch wel redelijk wat speling in de knie zit zul je wel bij de orthopeed terecht komen”. Geen aantrekkelijk vooruitzicht leek mij.

O, ja nog even naar de bloeddruk kijken zei hij terwijl ik al weer bijna buiten stond. Het was het bijna vergeten .” Zo “, zei hij “die is nog steeds aardig hoog : “178/110” nadat een weekend arts ook al een soortgelijke bloeddruk had gemeten. Ja ,het was dus toch niet van de schrik geweest  vanwege de pijn op de borst klachten in het weekend . “Effe bloed prikken en de bloeddruk een aantal dagen thuis meten” .

Thuis legde vrouwlief vakkundig het drukverband om de knie aan en zelf meette ik de bloeddruk . Balen na 4 dagen meten nog steeds  te hoog .

Zo ben  je amper 3 weken met pre-pensioen en begint het gedonder. Hopelijk valt het mee en wordt het achter de geraniums zitten nog jaren en jaren uitgesteld!

Feestje

Zondagochtend .Het is prachtig weer als we wakker worden ; de zon schijnt door het slaapkamer raam.” Het was een mooi feestje gisteren “”  zegt Carolien terwijl ik me langzaam omdraai. “”Ja, dat was het “ beaam ik. Langzaam dwalen de gedachten weer af naar de dag van gisteren.

Als we bij het restaurant aankomen waar ik mijn afscheidsfeestje geef zijn onze dochters met partner en kleinkinderen ook net aangekomen. “Hallo Opa “roept Maud  en lacht naar mij. Feest vandaag. We begroeten elkaar en gaan naar binnen. Binnen staan de cocktails al klaar. ” Welkom “zegt de serveerster en we toosten op een gezellig feestje.

Tegen vieren druppelen al spoedig de collega’s en oud collega’s  uit alle windstreken binnen.

Onze kinderen hebben een mooie mand gemaakt met o.a prachtige foto’s van Maud, Liss en Fiene en verder met alle dingen die ik de komende jaren bij vele activiteiten kan gaan gebruiken. Heel leuk.

Al spoedig is iedereen met elkaar in gesprek genietend van een lekker drankje. En dan is het zover. Of ik maar even naar voren wil komen. Ja, dat wil ik .

Eerst wordt Carolien, mijn steun en toeverlaat in alle tijden in de bloemetjes gezet .Een prachtig boeket siert nu  onze tafel. Mijn oud teamleider  staat klaar om een toespraak te houden. “Houd het kort “ had ik hem een week geleden gevraagd. Een leuke korte toespraak volgt met herinneringen en anekdotes uit mijn arbeidsverleden bij Akzo Nobel.

Tegen half zes begint de bediening om het koud en warm buffet klaar te zetten . Het ziet er goed uit . Als eerste mogen Carolien en ik beginnen. Er is genoeg vis dus ik geniet volop als visliefhebber. Het smaakt allemaal prima en een tweede en derde rondje volgen al gauw. Wat is het lekker!

En dan is het tijd voor een traditie bij een feestje met collega’s. Het traditionele lied  wordt aangekondigd en uit de schorre keeltjes klinkt een lied op de melodie van het dorp van Wim Sonneveld. Ze hebben er een mooi lied van gemaakt . Bedankt collega’s.

En dan is het tijd om de cadeau’s uit te pakken. Een bijna niet te tillen pak krijg ik als eerste. Een mooie fietsendrager . Kunnen we in de toekomst mooie fietstochtjes maken wat verder van huis.

De collega’s van de technische dienst hebben voor “handige” Harry een miniatuur RVS reactor nagemaakt . Prachtig. Een kostbare en mooie herinnering  aan vele jaren werk .

En dan is het tijd voor wat “huisvlijt “. Omdat ik op menig feestje al heb laten blijken dat ik wel een “jagermeistertje” lust ipv vele glazen bier  krijg ik van alle naaste collega’s  een klein flesje met een glaasje met hun wens voor mij daarop . Afwas bestendig. Leuk en lekker! Om hen niet te vergeten krijg ik een foto van hen . Een “crazy crowd of people “zoals een Italiaanse collega hen onlangs noemde . “Crazy” : ja maar ook wel gezellig al die jaren.

Na het buffet smulden we nog van allerlei ander lekkere dingen en toen was er : koffie . Aan een gezellig feestje was een eind gekomen.

Het is zondag zulk mooi weer dat ik besluit een wandeling rond ons dorp te maken na het ontbijt.

De laatste bladeren dwarrelen van de bomen en al lopend dwaal ik in gedachten af naar de dag van gisteren . Het was een leuk feestje waar we met plezier later op kunnen terugkijken.

Afscheid

En dan is het zover. Donderdag 20 november 2014. Schijnbaar went later opstaan snel want de wekker hoefde deze morgen niet aftelopen en meteen werd ik 5 kwartier later wakker dan normaal.

Opschieten, snel onder de douche terwijl Carolien een lekker ontbijtje klaarmaakt. Na vandaag zullen we weer regelmatig gelijktijdig ontbijten. “Heerlijk” ,zegt ze. Ze ziet de nabije toekomst al voor zich.

 Lekker uitslapen, een lekker ontbijtje met eitje en verse jus de orange. Langzaam zal de dag op gang komen. Maar het is nog niet zover. Een kus ten afscheid als ik deur achter me dichttrek ; “geniet ervan” roept ze me na. Zal ik doen ,beloof ik haar en weg ben ik.

Bij de poort zie ik al wat ik verwachte : een foto van mij, die mijn collega’s op de locatie duidelijk maakt dat ik vandaag voor de  laatste keer aanwezig ben op het lab.

Aangekomen op mijn kantoor klinkt een luid applaus van mijn collega’s waar ik dagelijks mee optrek. Leuk. Ook hier hangen foto’s uit de afgelopen 45 jaar. Herinneringen komen weer boven.

Al gauw komt de secretaresse met de dozen Limburgse vlaai. Netjes voorgesneden in stukken. Spoedig druppelen de collega’s het kantoor binnen en vele goede wensen worden geuit. “Dat je er maar lang van mag genieten “ is een veel geuite wens. ”’Dat hoop ik ook ” is mijn antwoord . De tijd ging snel en dan is het tijd voor de lunch.

“Ga je ook mee?” is de vraag. Och, waarom ook niet denk ik. Meestal at ik mijn zelfgesmeerde boterhammen tijdens de lunchpauze op . Kaas, altijd kaas . Komijne of belegen maakte me niet uit als het maar kaas was. Kilo’s kaas gingen er zo doorheen in de loop van de jaren. Maar vandaag is het erwtensoep en een pistolet met…..belegen kaas. Lekker.

‘ s Middags ruim ik mijn laatste papieren op , stuur nog wat e- mails rond en probeer de mappen met benodigde kennis uit vele achterliggende jaren  op de algemene schijf te zetten. Tsjonge ,tsjonge wat is dat intranet weer traag vandaag. 3 Kwartier tijd voor het overzetten van zo’n mapje. Balen.

Maar mijn collega’s zijn aardig en zeggen  “ga maar naar huis ; dat doen wij wel morgen verder”. “’Ok en bedankt”” zeg ik  .

Ik neem afscheid van mijn naaste collega’s en ga met een goed gevoel op weg naar huis. Naar Carolien , mijn lief al meer dan 35 jaar.

De laatste loodjes,

En Harry ben je al aan het aftellen? Die vraag krijg je geregeld gesteld als mensen horen dat je aan de laatste weken van een bijna 45 jarig arbeidsverband bent begonnen. Ja ,natuurlijk ben ik al aan het aftellen .Er is zoveel veranderd in het werk en in mijn leven de laatste jaren. Wat te denken van procedures waarin elk potje met een chemisch goedje erin tot in alle details moeten worden gelabeld . Tientallen jaren ging het toch prima met een handgeschreven of getypt etiket erop. Of een procedure  waarbij alles opgeruimd moet zijn z.g.n. 5S .Ik noem het altijd S5 want je moet wel een beetje gestoord zijn wil je zoiets bedacht hebben. Jonge broekies die zelf nog amper wat gepresteerd hebben roepen om het hardst : hij is al jaren aan het afbouwen. “Grapje”.

Prive waren het moeilijke tijden door de ziekte die mijn lief helaas trof en ons jarenlang in spanning hield en houdt.

Blij dat het er nu bijna opzit ,ben ik druk bezig mijn archief te vernietigen. In gedachten komen de jaren, het werk  en collega’s waarmee je gewerkt hebt voorbij. Terwijl ik naar muziek uit de top 2000 luister verdwijnt weer een stapel gescheurde papieren in de container. Memories, veelal sweet memories. Voorbij komt de mooie periode rond 2001-2002 waarin ik voor mijn werk in Dobbs Ferry onder de rook van New York een tijdje aan het werk was en in de gelegenheid werd gesteld een aantal dagen prive in New York door te brengen . De  Twin Towers stonden er toen nog en ik zie de beelden nog voor mij hoog uitkijkend boven New York. Of  de periode in Toronto waar  we samen thuis bij een professor van de plaatselijke Universiteit aan het werk waren en plots een beertje in de achtertuin opdook . Onvergetelijk was het bezoek toen aan de Niagara watervallen. Zoiets is voor bijna al mijn collega’s in de huidige tijd niet meer weggelegd.

Gestaag tikt de tijd door en zo af en toe komt al een collega afscheid nemen die niet aanwezig kan zijn op mijn laatste werkdag .

Na donderdag  is het zover , nooit meer zo vroeg opstaan , nooit meer zoveel bakkies koffie drinken, nooit geen vieze chemische luchtjes meer inademen ,nooit geen onzinnige vergaderingen meer , nooit geen sappige koffieverhalen aanhoren meer .

Eerst op deze dag nog afscheid nemen van een groot aantal collega’s waar ik in deze 45 jaar mee gewerkt heb en dan nog een afscheidsfeestje een paar dagen later met mijn lief, kinderen en 3 kleinkinderen en naaste collega’s .

Het was mooi , goed en nu definitief afgelopen. 

Pizzzz........

Op de drempel van het afscheid nemen  van vele jaren werken als researcher op het laboratorium van een groot chemisch bedrijf in het oosten van dit kikkerlandje is het  nu tijd geworden om een geheel andere invulling aan de week te gaan geven.

Ik heb mijzelf wel een voorstelling gemaakt wat ik in de toekomst denk te gaan doen maar er is niks mis mee om van gedachten te wisselen met mensen die in vergelijkbare omstandigheden verkeren.  Zo gezegd, zo gedaan.

Zo’n half jaar geleden had ik ons aangemeld voor de PIZ cursus (jaja , Carolien mocht ook eens  mee!).Iemand die niet weet wat PIZ inhoudt zou bij PIZ (zen) heel iets anders kunnen denken .Daarmee heeft het helemaal niets mee te maken ook al gaat het  om oudere mannen (en vrouwen). Piz staat voor pensioen in zicht.  Voor mij is dat zelfs heel dichtbij want over 6 weken hang ik mijn labjas aan de spreekwoordelijke wilgen.

In het recente verleden konden collega’s nog 5 dagen “Pizzen” maar nu is het beperkt tot 3 dagen. Al gauw was voor ons duidelijk waar we heen zouden gaan: Bergen aan Zee. We hadden al eens een korte vakantie doorgebracht in deze mooie omgeving en de keuze was dan ook niet zo moeilijk. In een hotel aan de zeeweg verbleven we.

We hadden er zin in  en vol goede moed stapten we  maandagmorgen onze auto in. Blogger aan het stuur en Carolien  al gauw met haar kumihimo schijf in de handen. Ach, wat balen .

Ze was zo druk geweest om 12 draadjes tot een koordje om te zetten voor de tas waar ze al weken voor aan het haken is en nu was het koordje te dun. Ik zou balen als een stekker maar geen kwaad woord kwam over haar lippen . Lijdzaam haalde ze het koordje weer uit. Geduld is ook in dit geval weer een schone zaak! Voordat we Amsterdam naderden was ze klaar. 

Hoe dichter we bij Bergen kwamen werd het steeds mistiger. We hoopten op mooi weer zodat we af en toe ook nog eens van de omgeving zouden kunnen gaan genieten maar de voortekenen waren ongunstig. Helaas.

We melden ons bij de receptie van het hotel en we brachten de auto naar de parkeerplaats. We moesten de toegang wel weer afsluiten maar het slot had er geen zin in . We kregen het niet dicht; gelukkig kwam een ander echtpaar eraan en was het aan hen om de parkeerplaats af te sluiten. Een zucht van opluchting was het gevolg.

Snel ons installeren in de hotelkamer. We waren al verbaasd dat het raam wijd openstond terwijl het best fris was wat betreft temperatuur (15°C).Het rook er niet al te fris.

Dit was iets anders dan we ons hadden voorgesteld bij het lezen van de informatie op de website van het hotel! Ach , dachten we laten we niet direct aan de bel trekken en liepen de steile trap af naar beneden .We waren  vrijwel de eerste cursisten die gearriveerd waren. Tijd voor een kopje koffie.

Al snel stroomde de bar vol met de overige cursisten . Het was een grijze boel!!!!.Niet veel later kwam een leuke cursus leidster ons ophalen om  te beginnen aan waar we hiervoor waren. Namelijk discussieren over wat ons als pensionado’s te wachten staat. Nadat iedereen zich had voorgesteld  begon het echte werk.

In de pauze gingen we even naar onze kamer maar het stonk er nog steeds vreselijk naar rook terwijl het een zgn rookvrije kamer was. Balen. Al gauw hoorden we ook van andere cursisten dat ze geprobeerd hadden andere cursisten, die eerder waren aangekomen,in deze kamer te zetten. Maar die hadden hartelijk bedankt hiervoor en een andere kamer gekregen. Tijd voor ons om ook maar eens aan de bel te trekken bij de hotelmanager.

Hij wou ons eerst nog met een geur bol opschepen maar nadat hijzelf toch maar eens een snuifje op de kamer had genomen kregen we toch een andere kamer. En dit keer een balzaal terwijl we op de rookkamer onze kont nog niet konden keren.

Tevreden keerden we terug bij de overige cursisten.

3 dagen lang werd over  “van alles” gepraat , veel gelachen en ontspannen bijgepraat tijdens wandelingen of ’s avonds werd er laat nagepraat met andere gezellige mensen in de bar . Veel hebben we niet geleerd tijdens deze 3 dagen maar wel veel dingen herkend tijdens de discussies in de groep. Wij hebben het ervaren als 3 heel gezellige, ontspannen dagen waar we met veel plezier op terug kijken. Ik zal het “’PIzzen” zeker  aanbevelen bij collega’s die ook op het punt staan met (pre)pensioen te gaan.

De vrijheid tegemoet.....

Nu, 47 jaar geleden had ik geen idee hoe mijn toekomst eruit zou gaan zien. 
Ik kwam net van de middelbare school (MULO later Mavo geheten  ): 16 jaar oud.
De beginnerscursus dansen bij Eppink  zat er al op . Ji j, dansen zullen mijn kinderen nu zeggen. Tja, ik was geen groot talent maar ook zeker geen muurbloempje. No milk today  van Hermit Hermits hoor ik nog regelmatig in mijn gedachten. En maar schuifelen strak langs de muur en regelmatig moest  je 3 plekken opschuiven vanHans Eppink . Balen dan natuurlijk . 
Jaja ,dat waren nog eens tijden. Even een ijsje na afloop halen bij Talamini en dan hup op de fiets naar huis. Je zou eens te laat thuiskomen als 15 jarige!  Voor velen zal het "eeuwen" geleden lijken maar voor mij voelt dat geheel anders.
Mijn broers waren naar de Mts gegaan maar daar voelde ik mij niet voor in de wieg gelegd. Wat ik niet wilde wist ik wel maar ik wist niet wat ik dan wel wilde. Net een puber. 
Dan uiteindelijk maar naar een testbureau. De uitkomst was verrassend : laboratorium school leek wel geschikt of .....dierenverzorger. Dieren gaan mij nog steeds aan het hart maar ik koos toch maar voor de laboratoriumschool. Regelmatig kom ik echter  nog wel in de Apenheul !!!
Het schooljaar was al gaande zo kon ik niet op de net gestarte laboratoriumschool in Deventer terecht. Er was nog wel plaats op de Apothekersschool in Apeldoorn; 3 mooie jaren volgden daar waar ik nog steeds met plezier aan terug denk. Hoe zou het met Rob van V., Adriaan V.en al die anderen gegaan zijn ???
Inmiddels was ik  voor een laboratorium op MBO niveau opgeleid. Mijn ouders vonden dat ik lang genoeg op school had gezeten en keken er naar uit dat ik aan het werk ging. Tja,einde aan het mooie leventje ....
Zoveel chemische bedrijven waren er niet in onze omgeving en op de bonnefooi heb ik toen maar een open -handgeschreven -sollicitatie brief geschreven naar het toenmalige Noury & van de Lande. Op het kwaliteits laboratorium voor de fabriek was geen plaats voor mij maar ik kreeg het advies maar eens naar het research lab te gaan. Een gouden advies !!!!Nu 47 jaar later.
19 jaar oud ging ik aan de slag op het analytische lab; al spoedig kwam ik er hier achter dat ik toch beter een vervolgstudie kon gaan doen en zo ging ik een aantal jaren met een 4-tal collega's naar de avondschool aan de HTS/SLP in Hengelo. Hele drukke tijden, lange dagen ( van 8 uur 's ochtends  tot half elf 's avonds voordat ik weer thuis was en dat 2x /week+op de zaterdagochtend  ) en dan in de weekenden studeren.
Soms moest de druk even van de ketel en gingen we lekker met z'n allen stappen in het uitgaansleven van Hengelo na schooltijd . Maar dan die volgende ochtend............
Met goed gevolg werd de studie afgesloten als HBO-B er. Vele jaren op diverse afdelingen binnen de research volgden.
Momenteel sta ik op de drempel om met pre-pensioen te gaan . Voldaan kijk ik terug op de vele jaren die ik bij Noury/Akzo/AkzoNobel heb gewerkt. Overal waar  ik  gewerkt heb binnen dit bedrijf was er de mogelijkheid je te ontwikkelen, nieuwe ervaringen op te doen en was de sfeer veelal goed. De sociale contacten zal ik het meest missen helaas.
Toch is er zoveel veranderd in al die jaren dat ik opgewekt zeg: 't is genoeg geweest!!!!. Tijd om een geheel andere invulling aan mijn week te gaan geven.

Maar wat ga ik met al die vrijheid straks doen??? In mijn hoofd heb ik het aardig op een rij maar hoe het straks in de praktijk uitpakt zal ik moeten afwachten.

Waarschijnlijk  ben ik wel druk aan het schilderen , bloggen/dichten/schrijven , fietsen, wandelen, oppassen  op onze kleine schatten Maud, Liss en Fiene, tuinieren, fotograferen , lezen ,vakantie  of huishoudelijk aan het werk etc etc.
Als ik daar tenminste genoeg tijd voor heb na het rustig op gang komen op de hopelijk vele dagen die nog volgen.Ik heb al een beetje hiervan kunnen proeven op mijn vrije vrijdagen!!

Eerst mijn werkzame leven maar eens afsluiten met een mooi feestje en dan de vrijheid tegemoet .....

De plaag van de toekomst.

In het oude testament werd Egypte al geteisterd door vele plagen.

De plaag waarover ik dit blogje schrijf is daarmee niet te vergelijken maar daarom niet minder van invloed op het leven van vele mensen in de toekomst.

De plaag waarover ik het wil hebben, werd door Alzheimer ontdekt. Hij bekeek de hersenen van een overleden patiente onder een microscoop en zag bruine klonteringen die tussen de neuronen in de hersenen aan het woekeren waren. Neuronen die door deze plaques vernield werden.

Momenteel zijn er alleen in Nederland al een kwart miljoen mensen die hieraan lijden. Als ik de kranten moet geloven zal een tsunami aan Alzheimer patienten  Nederland overspoelen (de verwachting is ca een half miljoen in 2040). Velen zijn of worden daarom ook geconfronteerd met deze ingrijpende ziekte .

Bernlef schreef er een paar mooie boeken over (Hersenschimmen uit 1984 en een bundel met korte verhalen: Help me herinneren uit 2012). Ook Thea van Theo en Thea  van het legendarische  Tv programma schijnt een mooi boek (de Vergeetclub ) over o.a. haar moeder die door deze ziekte getroffen werd geschreven te hebben.

Inmiddels vertoont deze ziekte zich ook in onze directe omgeving; eerst bij ooms en tantes en dus nog minder bedreigend ; sinds een half jaar speelt het mijn schoonouders (inmiddels 82 resp 85 jaar oud) ook parten.

Zij bevinden zich nog in de ontkenningsfase maar voor ons wordt het steeds duidelijker merkbaar dat de ziekte toeslaat.

Zelf sta ik op de drempel van een andere levensfase (pre-pensioen) en hoop nog lang met dezelfde helderheid van geest als mijn eigen moeder ( die 97 oud werd) daarvan te kunnen genieten.

Verwaterde ogen

blinken in een door de jaren getekend gezicht

Een vage blik

een blik van herkenning

Herinneringen

dringen als flarden laaghangende mist

de lege plekken in het denken binnen

Jaren verloren

worstelen met de tijd

jaren niet meer in te halen

Verwaterde ogen

ogen die meer zeggen dan onuitgesproken woorden

Eenzaamheid,

eenzaamheid die kent geen tijd.

Voorlopig is er geen geschikt medicijn om de ziekte van Alzheimer te behandelen. Wat goed is voor hart en bloedvaten (laag chloresterol, lage bloeddruk, geen diabetes en veel bewegen) blijkt ook van groot belang om deze ziekte zolang mogelijk te voorkomen.

Jij zult mij de komende jaren dan ook veelvuldig op fiets of wandelend in het mooie Salland  kunnen tegenkomen.

24 uur met……mijn vader.

Een van de TV programma’s die ik toch wel regelmatig bekijk is het VPRO programma 24 uur met….. Een programma waarin de presentator 24 uur zit opgesloten met een gast waarin hij geïnteresseerd is. Jarenlang was Wilfried de Jong de presentator maar die is er helaas na vele jaren mee gestopt. Enkele jaren terug was Theo Maassen zijn gast. Die was zo onder de indruk van het programma dat hij aangegeven had dat hij graag de presentator wilde worden als Wilfried er mee zou stoppen. Zo gebeurde. Alleen nu moet ik er toch wel even aan wennen. Aan Theo.Grappen maken kan hij wel maar of hij een geweldige interviewer is betwijfel ik!

Zo kijkend naar zo’n programma  dacht ik : Met wie zou ik zelf  nog wel eens 24 uur opgesloten willen zitten en …van alles willen weten van hem of haar.

Ik kwam al gauw  bij mijn vader terecht.Waarom, zul je zeggen. Het is toch jouw vader. Ja, dat is ook zo .Maar hij is nu bijna 31 jaar geleden overleden.En toen was ik toch wel een heel stuk jonger, druk met mijn eigen jonge gezin. Echter een vader zit toch diep in je genen…...

Komend uit een boeren gezin leerde mijn vader het vak van automonteur in de jaren dertig van de vorige eeuw. Hij was een echte vakman want in de opbouwjaren  na de tweede wereldoorlog was hij al chef werkplaats van de garage in mijn geboorte dorp op de Veluwe.

In 1951 kwam ik als  achtste kind in ons gezin op de wereld. Ja , de pastoor kwam regelmatig langs en aan geboortebeperking werd nog niet gedaan.Vandaar dat ik het levenslicht zag.

Zo groeide ik op in een groot gezin  waarin  regelmatig een broer of zus het ouderlijk huis verliet om te gaan trouwen  terwijl ik nog relatief jong was. ”Hokken” was voor hen nog niet van toepassing.  Echte praters waren we geen van allen en tot diepgaande gesprekken kwam het in die tijd zelden of nooit.Een beeld denk ik dat vele van mijn generatiegenoten zullen herkennen. TV of internet was er nog niet; de “wereld “was in feite veel kleiner dan in de huidige tijd.

Het beeld dat ik van mijn vader in gedachten heb, is dat van iemand met hart voor de zaak, hard werkend, actief kaderlid binnen vakbond, diepgelovig en na zijn werk verder druk met zijn tuin en krantje. Bovendien was hij decennia lid van het plaatselijke vrijwilligers brandweerkorps. Praten was niet zijn hobby!

Naarmate je ouder wordt  denk je toch wel eens : dat en dat  zou ik wel eens hebben willen weten en /of hoe zou hij daar over gedacht hebben. Helaas is dat niet meer mogelijk  .

Ik moet het doen met mijn herinneringen aan hem.

Laat me.......

Iedereen heeft wel 1 of meerdere personen in zijn/haar leven die hij/zij bewondert. Ook ik ben daarop geen uitzondering. Zo kwam in mijn jonge leven (in 1963) Ramses Shaffy op mijn pad . Toen kon ik nog niet weten dat hij in zijn leven later zowat alles zou doen wat God verboden had. Je kunt rustig stellen dat hij met volle teugen van het leven genoten heeft en daarnaast prachtige liedjes heeft nagelaten .

Als puber fietste ik elke dag in een groepje vanuit mijn geboortedorp over de ijsselbrug naar de ULO aan het Spijkerpad  in klein Moskou aan de ijssel.

Walkman of Mp3 speler bestond toen nog niet ; nee , we moesten het thuis doen met 1 luidspreker aan de muur en een knop waarmee je 1 van de 4  beschikbare radiozenders kon aanzetten.

Ramses had toen net zijn eerste hitje , Sammie. (sammie loop niet zo gebogen, denk je dat ze je niet mogen, waarom loop je zo gebogen sammie, met je ogen sammie op de vlucht, hoog sammie , kijk omhoog sammie want daar is de blauwe lucht etc) .

Dit was mijn eerste muzikale kennismaking met Ramses.

Op school hadden vele leraren een bijnaam ; zo ook dhr. Smabers. Hij gaf ons Nederlands en muziekles  en kreeg al gauw van ons de bijnaam Sammie. Zo gauw hij maar bij ons in de buurt kwam begon het spontaan zingen van Sammie. Mooie tijden.

Daarna is Ramses voor jaren en jaren uit mijn leven verdwenen totdat ik op een dag een dubbel CD van hem met Liesbeth List kocht voor een prikkie. Ja daar stonden toch wel prachtige nummers op zoals  Pastorale , Zing –vecht – bid – huil – lach en bewonder  en natuurlijk Laat me. De mooiste versie van dit liedje vind ik de versie met Alderliefste ( Laat me/ vivre) te vinden op You tube. Dit lied galm ik regelmatig luidkeels op mijn computer kamer mee  als ik mijn bovenkamer  weer eens moet verfrissen.

Ik hoop dat dit lied nog jaren lang hoog in de Top 2000 op Radio 2 staat. Prachtig .

Enkele jaren terug zag ik op Tv een mooie documentaire over Ramses die in 2009 is overleden . Sindsdien  is er al een musical over hem gemaakt en nu is er de komende weken een tv serie over hem op Tv. Genieten dus.

133 Jaar.

Ja, je leest het goed ; 133 jaar is de levensverwachting van kinderen die nu geboren gaan worden. 133 jaar oud, ik moet er niet aan denken. Wat heb je dan wel niet allemaal meegemaakt in je leven ???  Doe je ogen maar eens even dicht en denk even na wat er nu wel is en 100 of 133 jaar geleden nog niet was . Voorlopig  ben je dan nog wel even bezig!

Het is nog maar 100 jaar geleden dat de mens hier niet ouder werd dan zo’n 40 jaar!!!

Nu is 100 jaar inmiddels al een heel gewone leeftijd aan het worden ; in 2013 haalden  ca 2000 mensen deze leeftijd . Veelal vrouwen. Hoezo het zwakke geslacht???

Vele babyboomers zullen deze leeftijd gaan bereiken dankzij  beter voedsel, hogere opleidingen en daardoor minder fysiek zwaar werk, gezonder leven (minder roken) en betere gezondsheids zorg.

Dit bovenstaande heb ik natuurlijk niet zelf verzonnen maar was deze week een onderwerp in DWDD  waarbij een hoogleraar geneeskunde en de denker des vaderlands ons dit lieten weten. Nee, volgens beide heren zullen we geen oude knarren worden die alleen nog maar achter de begonia’s zitten  met versleten  knieen/heupen of zich alleen kunnen verplaatsen met rollators. Nee, niets van dat alles.

De grote groep 100 jarigen die er aan schijnt te komen  heeft  als het ware voor het kiezen wat ze vervangen willen hebben in hun lichaam dankzij de steeds voortschrijdende medische inzichten cq mogelijkheden. Alleen niemand heeft nog een idee hoe  dit alles  te betalen . Of  de AOW leeftijd wordt straks geen 67 jaar maar 90 jaar want als je toch 133 jaar wordt. 

Het enige nadeel van zo oud worden is dat je natuurlijk op je 65 ste nog wel even moet bijscholen  want je hebt nog 25 jaar werkzaam leven  voor de boeg!!

. 

Zie je het al voor je op zo’n mooie zomerse dag  al die oudjes op weg naar het strand ; het is dan maar goed dat de tijd  van topless zonnen reeds vele decennia  geleden is.

Als dit alles  bewaarheid wordt ben ik bang dat de omroep Max gouden tijden tegemoet gaat en we Henk Krol ook nog weer in de toekomst in de Tweede Kamer gaan tegenkomen. Nee, niet als kamerlid maar als premier !!!

Jeuk, …… maar dan op een leuke manier!.

Als je aan jeuk denkt dan is het meestal niet zo positief. Vaak moet je al krabben als je er aan denkt. De jeuk waarover ik het in dit blogje wil hebben  is daarop een aangename uitzondering.

Gisteren waren we aan het zappen op Tv en kwamen op Ned 3  terecht . Nou niet direct onze meeste favoriete zender. Toch bleven we hangen in een programma dat net was begonnen.

We lagen af en toe echt in een deuk van het lachen. Waar ging het om???

De Vara had een nieuwe comedy gemaakt met o.a. Thomas Acda en Peter Heerschop en Jelka van Houten. Ze belanden vaak in ongemakkelijke, pijnlijke situaties waaruit ze zich al improviserend moeten zien te redden. Heel leuk!.

In de uitzending van gisteren kwam Thomas o.a. zijn bovenbuurman tegen tijdens het boodschappen doen met Peter. Zoals wel vaker voorkomt wou Thomas eigenlijk liever niets van doen hebben met zijn bovenbuurman. Buren zijn wat anders dan  vrienden; vrienden kun je kiezen, buren krijg je cadeau! Thomas ontliep dan ook zijn buurman. Helaas.

Na het boodschappen doen stond de bovenbuurman hem echter al boven aan de trap op te wachten; hij wou de sleutel van zijn huis even afgeven voor noodgevallen.

Even later kwam Thomas dat wel goed uit want hij kwam ruimte te kort in de diepvries. En jawel, bij de buurman was nog wel ruimte.

Thomas ging daarna gauw aan het koken want ‘s avonds kwam een stel vrienden eten. Toen hij  druk aan het koken was zei zijn vriendin dat er nog een stel kwam eten. Hier had Thomas met het vlees niet opgerekend. Gelukkig had de buurman nog wat vlees in  de diepvries. Hij schreef de buurman een briefje dat hij vlees had geleend en ging gauw weer aan de slag met het diner.

Terwijl ze genoten van het eten, ging opeens de bel. De bovenbuurman ……

Waar is mijn vlees????  …dat..,.dat heb ik gebruikt ,zei Thomas voor ons etentje. Ik kwam wat tekort .. Ik had toch een briefje geschreven! 

Jawel, zei de buurman . Het is prima dat jij vlees van mijn leent maar dit is mensenvlees!!!!! dat ik gebruik bij mijn onderzoek………

Je kunt je de reacties van de tafelgasten voorstellen. Gat ver damme……..

Dit was slechts een klein deel van het programma ; vele andere leuke scenes kwamen erin voor .We kijken vast weer de volgende keer. Leuk, leuk ,… leuk.  (’s maandag ’savonds op Ned 3 vanaf  6 januari 2014).

Ik word er gek van ……

Mijn vrouw is meestal lief en aardig maar nu is ze toch al een aantal weken de weg behoorlijk kwijt.Jarenlang dacht ze er niet aan, maar nu is ze is besmet met een virus; nee …geen griepvirus maar een heel ander virus waar ze voorlopig nog wel niet van zal zijn genezen. Integendeel het virus lijkt zich steeds verder uittebreiden.

Als een drukbezette Oma van 2 (bijna 3 ) kleindochters is ze - naast het af en toe oppassen- op de meest gekke momenten van de dag druk aan het  breien of haken.

Vestjes voor onze kleindochters, mutsen  voor (klein/schoon) dochters en nu zelfs

een…… deken ( jaja ,ze is niet de enige die door het virus is aangestoken want er zijn naast haar al  3900 andere leden van het deken project  op Facebook!!!)

“Pff” hoor ik af en toe  vanachter mijn krant ( weer wat steken zijn gevallen) of “stt” klinkt het als ik wat zeg  ; ‘’ik ben de tel kwijt”. Ik verdiep mij snel weer in het wereldnieuws.

Alleen voor het downloaden van PDF bestanden kom ik in beeld.

Zelfs diverse TV programma’s en  Wordfreud op de Tablet hebben het tegen deze nieuwe hobby moeten afleggen .

Zelf was ik jarenlang als amateur dichter /wereld beschouwer op Hyves actief ;maar ja dat is sinds het begin van  het nieuwe jaar verleden tijd. Vandaar deze poging als een nieuwe start van een bijna pre-pensionado ( nog 11 maanden te gaan).

Aan Facebook had ik mij nooit gewaagd ; toch keek ik natuurlijk wel eens op haar Facbook pagina . Je moet tenslotte wel een beetje op de hoogte  blijven of niet dan !

Maar ja  dat hoef ik nu dus ook niet meer te doen want het gaat op haar pagina nergens anders over dan…..haken en breien. Pfff.