24 uur met……mijn vader.

Een van de TV programma’s die ik toch wel regelmatig bekijk is het VPRO programma 24 uur met….. Een programma waarin de presentator 24 uur zit opgesloten met een gast waarin hij geïnteresseerd is. Jarenlang was Wilfried de Jong de presentator maar die is er helaas na vele jaren mee gestopt. Enkele jaren terug was Theo Maassen zijn gast. Die was zo onder de indruk van het programma dat hij aangegeven had dat hij graag de presentator wilde worden als Wilfried er mee zou stoppen. Zo gebeurde. Alleen nu moet ik er toch wel even aan wennen. Aan Theo.Grappen maken kan hij wel maar of hij een geweldige interviewer is betwijfel ik!

Zo kijkend naar zo’n programma  dacht ik : Met wie zou ik zelf  nog wel eens 24 uur opgesloten willen zitten en …van alles willen weten van hem of haar.

Ik kwam al gauw  bij mijn vader terecht.Waarom, zul je zeggen. Het is toch jouw vader. Ja, dat is ook zo .Maar hij is nu bijna 31 jaar geleden overleden.En toen was ik toch wel een heel stuk jonger, druk met mijn eigen jonge gezin. Echter een vader zit toch diep in je genen…...

Komend uit een boeren gezin leerde mijn vader het vak van automonteur in de jaren dertig van de vorige eeuw. Hij was een echte vakman want in de opbouwjaren  na de tweede wereldoorlog was hij al chef werkplaats van de garage in mijn geboorte dorp op de Veluwe.

In 1951 kwam ik als  achtste kind in ons gezin op de wereld. Ja , de pastoor kwam regelmatig langs en aan geboortebeperking werd nog niet gedaan.Vandaar dat ik het levenslicht zag.

Zo groeide ik op in een groot gezin  waarin  regelmatig een broer of zus het ouderlijk huis verliet om te gaan trouwen  terwijl ik nog relatief jong was. ”Hokken” was voor hen nog niet van toepassing.  Echte praters waren we geen van allen en tot diepgaande gesprekken kwam het in die tijd zelden of nooit.Een beeld denk ik dat vele van mijn generatiegenoten zullen herkennen. TV of internet was er nog niet; de “wereld “was in feite veel kleiner dan in de huidige tijd.

Het beeld dat ik van mijn vader in gedachten heb, is dat van iemand met hart voor de zaak, hard werkend, actief kaderlid binnen vakbond, diepgelovig en na zijn werk verder druk met zijn tuin en krantje. Bovendien was hij decennia lid van het plaatselijke vrijwilligers brandweerkorps. Praten was niet zijn hobby!

Naarmate je ouder wordt  denk je toch wel eens : dat en dat  zou ik wel eens hebben willen weten en /of hoe zou hij daar over gedacht hebben. Helaas is dat niet meer mogelijk  .

Ik moet het doen met mijn herinneringen aan hem.