Oliebollen, kniepertjes en appelflappen.

‘Het stinkt hier, ‘ zeg ik lachend als ik de keuken binnen kom.

Carolien en mijn jongste dochter kijken me aan met een gezicht van ’ dat kan niet’. Het hele aanrecht is bezaaid met allerlei spullen om oliebollen en appelflappen te bakken.

Als het beslag klaar is en voldoende is gerezen, wordt de friteuse die onder de afzuigkap staat met zonnebloemolie  gevuld en op de juiste temperatuur gebracht .

Al snel verdwijnt de ene na de andere schep beslag in de hete olie en even later liggen de eerste oliebollen met een mooie kleur op de schaal.

‘Het stinkt hier echt‘, zeg ik nog een keer. ’Naar azijn’.

Onze oudste twee kleinkinderen zijn met hun moeder meegekomen die eerst ‘ouwe oma‘ zoals ze haar noemen had opgehaald uit het verzorgingshuis.

De oudste van de twee kleinkinderen was meegekomen om’ kniepertjes’ bij oma te maken maar al snel zaten ze alle beide naast ‘ouwe oma‘ aan de keuken tafel.

Ouwe oma deed alsof ze de krant las en het ‘kniepertjes’ maken werd door de kleinkinderen aan oma en mijn dochter overgelaten.

Er werd druk gekleurd en geplakt en ook Luvabella werd niet aan haar lot overgelaten. ‘Ouwe oma’ is  onder de indruk van wat zo’n pop tegenwoordig allemaal kan en kijkt er vol bewondering naar.

‘Mooi hé,’ zegt ze terwijl ik vanachter mijn computer op kijk.

Terwijl de oliebollen nog warm zijn, moeten wij de eerste oliebollen proeven terwijl er driftig wordt door gebakken.

‘Smaken ze? ’ klinkt het vragend.

Ja, de smaak is niet verkeerd ondanks dat ze nog warm zijn.

Toen onze oudste kleindochter eerder op de dag, halverwege de ochtend, de kamer  binnen kwam, liep ze naar mij toe en zei : ‘Opa ik heb weer een wiebeltand.’

Twee tellen later keek ik in het bekkie waar bovenin al heel wat melktanden waren verdwenen. Breed lachend keek ze me aan en bewoog de losse tand heen en weer.

Een half uur later liep ze naar haar moeder en liet trots zien dat er weer een tand uitwas. De tand moest bewaard worden voor de tanden fee.

Ook de ‘kniepertjes‘ waren  inmiddels klaar om geproefd te worden. Opa sloeg dit keer over. Opa is meer van de oliebollen en de appelflappen.

Terwijl ‘ouwe oma‘ inmiddels druk aan het lepelen is met haar oudejaarsborrel - advokaat met een flinke dot slagroom- krijg ik de eerste appelflap om te proeven. Ook die is warm, net als de oliebol, eerder op deze dag maar wel lekker.

Eerder dan verwacht is de klus geklaard. Als alles de komende dagen op gegeten moet worden , zullen er wel de nodige pondjes bijkomen. Een kniesoor die daar op de let in deze dagen.

Ik wens iedereen een heel mooi jaar. Liefde, gezondheid en veel plezier toegewenst in het nieuwe jaar.

2019: Waar we heen gaan…… Rutte en Trump zullen wel zien. Een vooruit blik .

Waar gaan we heen in het nieuwe jaar? Dat heb ik mij de afgelopen tijd regelmatig afgevraagd.

Sinds een kleine twee jaar wordt één van machtigste landen in de wereld bestuurd door een idioot waarbij het elke dag de vraag is: waar zal hij nu weer mee komen.

Deze mafkees kreeg het voor elkaar dat binnen twee jaar de helft van zijn regering zelf besloot ermee te kappen of werd door hem de laan uitgestuurd.

Het is te hopen dat Trump de komende dagen tot inkeer komt en besluit de Amerikaanse troepen niet uit Syrië  en Afghanistan terug te trekken.

Zouden er in zijn bovenkamer niet een paar grijze cellen zijn die hem doen inzien welke gevolgen het terug trekken van die troepen voor de wereld kan hebben?

Ik denk niet dat aanklager Mueller met zijn onderzoek Trump ten val kan brengen maar ik hoop natuurlijk van harte het tegenovergestelde ; om hem ten val te brengen heeft hij de steun van de Republikeinen nodig maar die zullen deze slippendrager van Poetin ongetwijfeld knarsetandend in het zadel houden.

Ook in ons eigen mooie land kan het zomaar een ‘heet’ voorjaar worden.

De afgelopen dagen werden we in de kranten en op TV lekker gemaakt met de bedragen die de meeste mensen volgend jaar erbij zullen krijgen.

Ik geloof er echter geen biet van. Er zal wel meer geld binnenkomen maar waarschijnlijk nog meer geld uitgaan!

Wat te denken van de BTW verhoging op alledaagse goederen en dingen, de ziektekosten verhoging, de energiekosten stijging van honderden euro’s etc, etc.

En niet te vergeten wat er de komende jaren allemaal aan kosten op ons afkomt. Aan klimaatkosten.

Rutte c.s zal in het voorjaar wel ten val komen na de Provinciale verkiezingen en Rutte zal wel verdwijnen naar Brussel.

Echt verheugen doe ik mij  hier niet op ( alhoewel ik echt geen fan ben van de club van lachebekje Rutte)want ik moet maar afwachten of er straks in het steeds maar meer versplinterde kiezers landschap er een kabinet met een werkbare meerderheid gevormd kan worden.

Teer vaasje. Een blogje naar aanleiding van het stuk van Rutte vandaag in het Algemeen Dagblad.

Teer vaasje.

Een kat in het nauw maakt rare sprongen . Daarmee kun je Rutte momenteel het beste vergelijken.

Toen ik het stuk vanmorgen in het Algemeen Dagblad las, dacht ik Rutte heeft vast voor hij het stuk schreef de opiniepeilingen van de afgelopen tijd ook  bekeken en gezien dat zijn gammele kabinet, diep verdeeld over het klimaat, nog maar 50 van de 76 zetels overheeft. De schrik zit dan natuurlijk goed in de benen met de Provinciale Staten verkiezingen in maart a.s. op komst.

Als ik de opinie peilingen moet geloven, wordt de VVD voor een groot deel leeg gevreten door de partij van die gast die afgelopen zomer nog naakt bij het  zwembad lag en de andere kamer leden maar minkukels vindt omdat ze niet van klassieke muziek houden.

Daarom moet ‘ het volk‘ natuurlijk gewaarschuwd worden. Maar kijkend naar wat Rutte zelf heeft aangericht de afgelopen jaren was het beter geweest dat hij het stuk niet had geschreven.

’Het volk’ kan dan wel dom zijn in zijn ogen, maar is hopelijk niet zo dom dat ze weer in zijn leugens trappen bij de komende verkiezingen .

Rutte heeft het vaasje al lang geleden kapot geknepen toen hij de democratie uitholde, de multinationals bevoordeelde, de pensioenen uitkneep, de zorg de vernieling in hielp .... en vele andere beloften niet nakwam.

In het stuk vergelijkt hij kamer leden van andere partijen met schreeuwende vaders langs de voetballijn. Ik dacht, Mark , kijk eens naar je zelf en in jouw directe omgeving.

Hoelang is het geleden dat jij nog‘ pleur op ‘in de kamer riep en Dijkhoff de meest idiote proefballonnen op liet.

Rutte’s motto begint veel te lijken op:

Een dag niet gelogen, is een dag niet geleefd. 

Mocht je dit laatste niet geloven, let dan maar eens op wat er gebeurt na de komende verkiezingen.Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Het zou mij niet verbazen dat hij volgend jaar zijn toevlucht in Brussel zoekt om Juncker of Tusk op te volgen hetgeen hij nu in alle toonaarden ontkent. 

Ps,

Met dit blogje wil ik zeker geen lans breken voor de overige rechtse partijen, in tegendeel zelfs maar ook zonder die partijen zijn er genoeg fatsoenlijke partijen waar ik mijn stem wel aan zou kunnen geven.

Vluchten kan niet meer. Een actueel gedicht over klimaat verandering en de gevolgen als we er niets aan doen

Vluchten kan niet meer

Na jaren van discussiëren

kwam er eindelijk in 2015 een  akkoord tussen de hoge heren

Klimatologen hadden al tijden beweerd

dat het tij moest worden gekeerd

Onze aarde dreigt meerdere graden op te warmen

Met grote gevolgen, met name voor de armen.

Smeltende ijskappen, stijgende zeeën en gebieden die overstromen

een klimaatverandering die door sommigen nog steeds niet serieus wordt genomen

Door het stijgen van de CO₂ concentratie in de atmosfeer

hebben we over een tijd geen koraalriffen meer.

Oprukkende woestijnen, dieren en planten die dreigen uit te sterven

Mensen, stop met onze planeet nog langer te bederven.

Als nu niet de juiste besluiten worden genomen

Zullen velen, uit laag gelegen landen, onze kant opkomen

Kwalijk zullen we het hen  niet kunnen nemen

Ieder mens heeft immers recht op leven.

Gedichten over verwondering, hoop, een mooie dag , blijdschap door een kleinkind, en over dementie

Vandaag geen kort verhaal  of blog maar een selectie uit de gedichten die ik schreef.

1.   Verwondering. Naar mate ik ouder werd, ben ik weer met hele andere ogen naar de  wereld om mij heen gaan kijken.

Verwondering

Soms zie je iets

wat je vroeger nooit zag

Niet dat het er niet was

het is er zelfs altijd al geweest

Nee, het is geen kwestie van

een helder moment

maar iemand

die de schoonheid van de schepping herkent

Elke dag gaat de zon weer onder

het kleuren palet aan de horizon is wat ik dan bewonder

2, Hoop. Het gaat over iemand die ernstig ziek is  en de hoop dat de rust in het hoofd terugkomt.

 

Hoop

·

·

In het jaargetijde
dat het soms stormt
Is ze gaan liggen
de storm in ons hoofd

Hoop heeft de angst verdreven
die hoop is de zuurstof die doet verder leven
De draad van het leven weer oppakken
voor zover dat kan

De toekomst
tegemoet
hopend
dat de storm
in onze hoofden
nooit weer zal aanwakkeren
tot orkaankracht

3.It’s a beautiful day. Lekker in het gras liggen en genieten van een mooie dag, 

It’s a beautiful day.

Liggend in de zon stroomt mijn hoofd vol met gedachten

lang waren de afgelopen dagen, kort de zwoele nachten.

De wind streelt langzaam mijn blote lichaam

in de verte hoor ik weer de kerkklok slaan.

Je hoort het gras bijna groeien

in de weiden die binnenkort weer vol staan met rondbonte koeien.

Genietend van een mooi boek en een koel glas bier

wil ik nog wel weken liggen hier.

De radio staat zachtjes aan op twee

uit de luidsprekers klinkt U2 met It’s a beautiful day.

Zo’n dag waarvan je hoopt dat er geen eind aan zal komen

Helaas bestaat zo’n dag alleen in mijn dromen.

4.Jij. Blij zijn door de komst van een kleinkind  als je in de ellende zit en het kleine kind zich zien ontwikkelen.

Jij

Maakte me blij

door jouw komst

even alle ellende vergeten

Vraag me niet waarom

Jouw eerste lach

die ik nooit meer zal vergeten

Zoals een vlinder zich ontpopt

en wegvliegt met haar prachtige vleugels

brak jij jouw moeders vliezen

het leven tegemoet

3 jaar later

ben jij zo mooi

Zo mooi onbevangen en elke dag blij

Jij bent als de mooiste vlinder

die neerstrijkt in mijn tuin.

5. Oud en dement. De trieste kant van het ouder worden, mensen niet meer herkennen, on uit gesproken dingen.

Oud en dement

Verwaterde ogen

blinken in een door de jaren getekend gezicht

Een vage blik

een blik van herkenning

Herinneringen

dringen als flarden laaghangende mist

de lege plekken in het denken binnen

Jaren verloren

worstelen met de tijd

jaren niet meer in te halen

Verwaterde ogen

ogen die meer zeggen dan onuitgesproken woorden

Eenzaamheid,

eenzaamheid die kent geen tijd.

Positieve veranderingen in het jonge leven van Jochem waarin zijn agressieve vader die hem altijd kleineerde plotseling overleed (kort verhaal).

Positieve veranderingen.

Vijf jaar geleden veranderde zijn leven drastisch. Jochem was net een paar dagen ervoor vijftien jaar geworden toen zijn vader plotseling in zijn slaap overleed. Eerst overheerste de paniek, hoe nu verder maar algauw brak de zon door in het leven van Jochem, zijn moeder en zijn drie zusjes. Ze waren zelfs opgelucht, eindelijk was aan alle ellende een eind gekomen.

 Jarenlang had Bert hun leven getiranniseerd. Vaak was hij dronken en sloeg hij de boel kort en klein.

Was zijn vader een keer nuchter dan werd Jochem, vaak in het bijzijn van anderen, gekleineerd omdat hij minder goed kon leren dan zijn vader graag gehad had. Jochem kon in de ogen van zijn vader weinig goeds doen.

Zelf had zijn vader een goed lopend bedrijf gehad maar door de economische crisis was het bedrijf steeds verder in de problemen gekomen en was Bert steeds meer gaan drinken. Uiteindelijk ging het bedrijf letterlijke en figuurlijk op de fles.

Vanaf de dag dat Bert was overleden, zag Martha, de moeder van Jochem hem veranderen. Van een stille, teruggetrokken jongen werd hij vrolijker en nam in vele dingen het voortouw.

Martha, die de handen vol had aan haar drie puberende dochters, had het gevoel weer ‘een man’ in huis te hebben. Klusjes die al jarenlang waren blijven liggen, werden aangepakt door Jochem samen met zijn vrienden.

Ze kwamen  algauw na het overlijden van Bert weer met plezier bij haar thuis. De sfeer in huis was honderdtachtig graden veranderd.

Ook het leren ging Jochem opeens een stuk gemakkelijker af. Zelfs een HBO opleiding in de verpleging leek tot zijn mogelijkheden te gaan behoren. 

Martha wist alleen nog niet hoe ze alle eindjes dan aan elkaar moest knopen.

Maar ook daar had Jochem zelf voor de oplossing gezorgd door wekelijks meer uren te maken in de supermarkt.

Van een puber met pukkels en een beginnende vlasbaard was hij in een aantal jaren veranderd in een jongen met zelfvertrouwen. Martha was trots op haar jongen.

Op een avond, vlak voordat hij naar bed ging, had hij naast haar zittend op de bank een pasfoto uit zijn portemonnee gehaald.

‘Kijk mam, dit is Eva. Mijn vriendin.‘  Tranen welden op in de ogen van zijn moeder. ‘Waarom huil je mam?‘, vroeg hij.

Ze reageerde niet. Jochem was echt een man geworden.

Yes, Sarah, één van mijn verhalen die ik schreef voor de Korte Verhalen Challenge van November van Judith van Helden is uitgekozen om binnenkort gepubliceerd te worden op haar website.

 Blij en gemotiveerd.

Vanmorgen had ik een mooi bericht in mijn email box. Uit alle verhalen die de schrijfster heeft binnen gekregen,en het waren er veel meer dan verwacht, voor de Korte Verhalen Challenge  van November wordt  één van de korte verhalen die ik heb geschreven gepubliceerd op de website van de schrijfster Judith van Helden . Het korte verhaal Sarah. Eén van de acht en twintig verhalen die ook te lezen waren op mijn blog.

In de email die ze mij schreef stond dat ze genoten had van alle korte verhalen die ik geschreven had. Ze brachten een glimlach op haar gezicht. 

Volgens haar hadden veel verhalen hadden iets ontroerends of ontwapenends in zich, dat subtiel werd  weergegeven. De feedback die ik van haar heb gekregen  op de verhalen was heel positief.

De verhalen waren professioneel overgekomen bij  haar met oog voor detail. Slechts op twee van de achtentwintig verhalen, had ze een paar opmerkingen over kleine details in die twee verhalen. Dit opent perspectief voor mijn hobby Schrijven.    

Feestdagen in december. Voor de één een feest, voor anderen hoeft het helemaal niet. Met december voor de deur gaan mijn gedachten terug naar vroeger.

Oude herinneringen.

December staat voor de deur. Velen verheugen zich op een maand waarbij de gezelligheid voorop staat. Anderen zouden deze maand het liefst overslaan omdat ze eenzaam zijn of omdat gewoon de financiële middelen ontbreken om iets voor hun kinderen te kunnen kopen of iets leuks met hen te doen.

December doet me terugdenken aan jaren geleden. In mijn eigen jeugd bestond Sinterklaas uit het ‘de schoen’ zetten op de avond voor 5 December en de volgende morgen lag er dan hooguit één kadootje in de schoen en een chocolade letter. En we waren er blij mee want we wisten niet anders.

Wat een verschil met tegenwoordig. Zelf doen we daar ook aan mee. Wij verschillen daarin niet van vele ouders of grootouders.

In mijn herinnering  denk ik nog wel eens terug aan ‘een bonte avond‘  die eens in het jaar gehouden werd in de Buitensociteit.  Midden jaren zestig stond er in menig gezin nog geen TV of als er één stond moest je het doen met één of twee zenders. En ook toen wilde je wel eens uit!

Zo’n uitje was voor ons echt een leuke avond en het was nog gratis ook. Het hele jaar spaarde mijn moeder driftig GO zegeltjes  die op een spaarkaart geplakt moesten worden. Op zo’n avond was van alles te zien: artiesten die zongen, acrobatiek  en dames die rondliepen in revue kleding.

We gingen er met de bus van de VAD heen en soms  gebeurde het dat we lopend terug moesten  aan het eind van de avond omdat het flink gesneeuwd had en er geen bus meer liep. Ik zie de vlokken nog uit de hemel neerkomen.

Later in december , op Kerstavond  dekte mijn moeder  ver voor twaalf uur de tafel want als we uit de nachtmis kwamen moest er nog wat gegeten en gedronken worden. Ook dan lag er vaak al sneeuw of sneeuwde het als we de kerk uitkwamen.

Tegenwoordig heb ik aan sneeuw een hekel maar zo rond Kerst mag van mij de wereld er nog altijd wel wit uitzien als ik ’s morgens op sta.

Als hij ergens een hekel aan heeft is het winkelen maar het is bijna 5 december. Op een voorwaarde gaat hij mee .....

En dan is er koffie.

De geur van koffie gaf de doorslag. Een groot deel van de dag had Jochem samen met Ilse al door de stad gezeuld met zware tassen in de hand.

Bij hogere uitzondering had Ilse hem weten over te halen op deze laatste zaterdag voor Sinterklaas met haar de stad in te gaan.

Op één voorwaarde was hij meegegaan. Hij wilde ook een tijd rondneuzen in een HiFi zaak want hij wilde graag een nieuwe kop telefoon hebben en ook de muziekboxen hadden hun langste tijd wel gehad.

Op een gegeven moment was Jochem het winkelen spuugzat.

’Wat ruikt dat lekker’, zei Jochem toen de deur  van de patisserie even open ging en hij de geur van koffie in de neus kreeg.

Ilse begreep de  hint meteen. Ze zochten een plek op in de zaak met een mooi uitzicht op het plein.

‘Hier ga ik vaker koffiedrinken, ’zei hij tegen Ilse toen het mooie jonge meisje terugliep nadat ze gevraagd had wat ze wilden hebben.

‘Kijk anders zelf even, ’ had ze gezegd toen ze niet zo gauw een keus kon maken.

Even later zaten ze aan de koffie met gebak.

Voor Jochem had ze een macchiato besteld met appelgebak en zelf genoot ze van de cappuccino met een heerlijk zacht Wener mokka gebakje.

Na de koffie liepen ze naar de HiFi winkel die vlak om de hoek zat.

Ilse had al gauw in de gaten dat ze hierbij meer tot last was en zei dat ze nog wel even de kledingwinkel ernaast inging. Jochem vond het allang prima.

Hij zette verschillende koptelefoons op om het geluid te beluisteren en was dolblij met de Sony koptelefoon waar hij de deur mee uitging.

De muziekboxen moesten nog maar even wachten.

Jochem had wel mooie boxen van Bose gezien maar de prijs was minder mooi.  Vrijwel op hetzelfde moment liepen ze allebei de winkel uit, hij met dekoptelefoon,zij met het jurkje dat ze niet kon laten hangen voor dat geld😊.

Hugo Borst zette het probleem op de kaart. Maar waar is dat geld voor de zorg (met name voor de ouderenzorg) gebleven. Verdwijnt het in de verkeerde zakken?

Aanklacht.

‘Ach, het kan me eigenlijk ook niks meer schelen,’ zei Monique toen ze na een lange dag weer thuis kwam van een bezoek aan haar moeder in het verzorgingstehuis. Het duurde lang voordat ze was uitgeraasd.

Bart was er wel aangewend en zei : ‘Rustig nu maar, Monique . Als je zo doorgaat, krijg je het nog aan jouw hart.’  Het was duidelijk dat ze even haar hart moest luchten.

‘Wat was er vandaag nu weer aan de hand? ’vroeg Bart.

‘Och, toen ik vanmorgen haar kamer binnenkwam, biggelden de tranen haar over de wangen.  De avond ervoor hadden ze het zitje waar ze regelmatig met een andere bewoonster zat weer weggehaald. Voor de zoveelste keer.’

Monique vroeg zich af waarom de verpleegsters dat deden?  Zij wisten of hoorden toch ook te weten dat demente bejaarden moeilijk om kunnen gaan met veranderingen. Ze hadden duidelijk de schijn tegen.

Ook als ik bij mijn moeder ben, zie ik zoveel dingen die niet thuis horen in een verzorgingstehuis dat de dingen goed voor elkaar heeft. Vaak doe ik zelfs dingen die de verpleging hoort te doen maar nalaat. Ik kan dat niet aanzien.

Als dat zo doorgaat, heb ik weinig zin om nog vrijwilligers werk daar te doen. Ik heb zo vaak dingen aangekaart die in andere tehuizen de gewoonste zaak van de wereld zijn maar bij mijn moeder schijnbaar niet. Ik vraag me af waar al dat geld dat door de regering is beschikbaar gesteld  blijft. Het zou me niet verbazen als het geld weer in de verkeerde zakken terecht komt.

‘Is er dan geen enkele verpleegster die het met de patiënten goed voorheeft?‘ Vroeg Bart zich af. Ik kan me niet voorstellen als je voor zo’n beroep kiest en er dan met de pet naar gooit.‘

‘Ja sommige doen hun stinkende best maar in het algemeen is het niet goed.

Zelf hoop ik nooit in zo’n verzorgingstehuis terecht te komen.’

Onverwachte ontwikkelingen. ‘Sinds wanneer weet jij dat al?’ Wat doe je als jouw vriendin in verwachting is terwijl je toch duidelijk afspraken daarover had gemaakt...

Onverwachte ontwikkelingen.

‘Sinds wanneer weet jij dat al?’ vroeg Joost streng met de stick in de hand en een gezicht dat weinig goeds voorspelde.

‘Al een paar dagen,’ zei ze stamelend. Even daarvoor had Joost de zwangerschap test in de afval emmer gevonden.

‘Hier, wat heeft dit te betekenen .Ik dacht dat we er hetzelfde overdachten en afspraken hadden’.

Ze dacht dat ze de stick met de zwangerschap test nog zo goed verborgen had gehouden maar hij was wat kwijt en was aan het zoeken geslagen. Razend was hij.

‘Je hebt mij heel wat uit te leggen,’ zei hij.

Ze wilde naast hem gaan zitten op de bank maar hij stond op en ging in de stoel tegenover haar zitten.

‘Ik luister’, zei hij. Zwijgend zat ze tegenover hem. Ze wist niet goed hoe te beginnen. Toch begon ze met haar verhaal.

‘Ik begrijp dat je kwaad bent en had je er vanaf het begin bij moeten betrekken. Maar ik wist dat als het niet op mijn manier zou doen de kans om ooit nog zwanger te worden nihil zou zijn. Ik weet heel goed hoe je over kinderen krijgen denkt, het eigenlijk niet wilt door alles wat je in jouw eigen jeugd hebt meegemaakt. Dat is ook vreselijk.

Toch hoop ik dat jij ook mij begrijpt. Ik heb een mooie, fijne jeugd gehad en altijd de hoop gehad zelf kinderen te krijgen. De tijd tikt, al mijn vriendinnen hebben kinderen of staan op het punt ze te baren. De hormonen gieren door mijn lichaam.

Kom eens bij mij zitten,‘ zei ze met tranen in haar stem.

Toen hij naast haar zat, pakte ze zijn hand en legde die op haar buik.‘ Straks over een paar maanden kun je het hartje horen en voel je  jouw kind schoppen.‘

‘Wanneer komt het?’ vroeg hij.  ‘In  juni,’ antwoordde ze.

De boosheid was een stuk minder. Ze zag de tranen in zijn ogen.

Oud en eenzaam. Oud worden kan mooi zijn maar in vele gevallen komt het met gebreken en is de werkelijkheid heel anders.

Oud en eenzaam.

De bos bloemen stond er triest bij. Janny, ook al niet de jongste niet meer en al jaren werkzaam in de thuiszorg was er weer boven op na een stevige griep.

Na anderhalve week niet bij één van haar patiënten, de ouwe meneer Janssen, geweest te zijn die ondanks zijn eenzaamheid altijd een goed humeur had en grappen maakte, stonden dezelfde bloemen die zij voor haar ziekte op de vaas had gezet er nog steeds.

In de vaas zat nog maar een bodempje water en op tafel lagen afgevallen bladeren. Het water stonk maar daar merkte meneer Janssen niets van.

Het reukvermogen had hem al jaren geleden in de steek gelaten. Toen het eten begon aan te branden en brandgevaar opleverde, schakelden zijn kinderen de thuiszorg in.

Vanaf het begin was het Janny die  hem verzorgd.

Janny was bezig hem de steunkousen aan te trekken toen hij met een blij gezicht vertelde dat zijn zoon in het weekend zou komen.

Tijd om echt te luisteren had ze eigenlijk helemaal niet want het eten moest nog verwarmd worden in de magnetron en de volgende patiënt zat al weer te wachten. Het begon haar steeds meer te irriteren.

Geen tijd voor de patiënt en alsmaar meer rondslomp. Al die formulieren die ze tegenwoordig in moest vullen.

Elke keer als ze bij meneer Janssen kwam, was ze weer verrast hoe goed gehumeurd hij was. Bezoek kreeg hij nauwelijks want zijn zoon werkte in het buitenland en zijn enige dochter woonde ook niet in de buurt.

Hij was al blij als ze eens in de paar weken langs kwam. Hij vergoelijkte het eigenlijk ook nog door te zeggen  dat zijn dochter ook druk was met allerlei dingen die ook gedaan moesten worden. Hij klaagde nooit.

Ze gooide de bloemen weg en zei : ‘Morgen krijg je van mij een nieuw bosje‘.

Op haar horloge kijkend, zag ze dat ze weer veel te lang bij hem was geweest .

‘Doei,’ zei ze  en weg was ze , op weg naar een volgende patiënt.

Wat zou jij doen als je ongeneeslijk ziek was en een grote prijs won in een loterij? Een laatste wens ?

‘Heb je het al gehoord van Otje?’ Marianne schrok zichtbaar.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ze toen ze even bij haar moeder langsging om te kijken hoe het met haar ging.

‘Is er wat met Potje?’ Potje, haar zwager was al een tijd ernstig ziek en had besloten om voor de kwaliteit van leven te kiezen en te stoppen met de zware chemokuren.

‘Nee,’  zei haar moeder ‘Potje voelt zich juist een stuk beter nu hij al dat gif niet meer in zijn lichaam krijgt. Hij heeft zelfs al weer een eindje gefietst.’

‘Vertel me het dan maar, wat is er aan de hand bij Otje,’ zei Marianne. De uitdrukking op het gezicht van haar moeder veranderde in een glimlach.

‘Ja, eigenlijk komt het te laat maar toch. Otje zal het goed kunnen gebruiken als Potje er niet meer is. Ze hebben veel geld gewonnen in een loterij. De straatprijs is in hun buurt gevallen en ze hadden een aantal loten‘.

Marianne sloeg een hand voor haar mond van verbazing en op hetzelfde moment rolde een traan over haar wangen.

 ’Oh, nee toch. Wat zei Otje? Ik ga er straks direct even naar toe’.

Toen ze ’s middags het pad op fietste naar het huis, kwam haar zus haar al tegemoet lopen. Huilend vielen ze elkaar in de armen.

‘Hebben jullie al nagedacht wat jullie er mee willen gaan doen?’ vroeg Marianne aan haar zus toen ze een tijdje later aan de koffie zaten.

‘Nee, niet echt,‘ antwoordde Otje licht geëmotioneerd.

‘Daarvoor is het te kort geleden en de situatie is er eigenlijk niet naar. Het belangrijkste is dat Potje zich nog wat beter voelt. Alhoewel, hij was de eerste die een idee opperde. Het liefst wil hij nog een keer terug naar Tenerife waar we vele mooie vakanties met de kinderen hebben beleefd. Al is het maar een week.’

‘Direct doen, ’ zei haar zus.

Prille Liefde.‘Als de kat van huis is .........

‘Als de kat van huis is, dansen de muizen helemaal niet op tafel,’ beweerde José vol trots toen ze een middagje met haar vriendinnen aan het winkelen was in een naburige stad.

‘Zo, dan bof je,‘ zei één van haar vriendinnen.‘ Ik heb wel eens dingen meegemaakt, dat wil je niet weten. De puinhoop die ze hadden gemaakt. Onvoorstelbaar!’

‘Ja maar, die twee jochies van jou zijn ook echte boeven. De ondeugden stralen uit hun ogen,‘ reageerde José.

‘Gelukkig is me dat tot nu toe bespaard gebleven. Onze jongens zijn al wat groter en ze weten inmiddels heel goed wat ze  wel en niet mogen doen.

 Wel begint Bas de laatste tijd behoorlijk te puberen en zit hij zijn jongste broertje Erik vaker te plagen.

Als onze jongens uit school thuis komen, geeft Frits, voordat hij naar zijn werk gaat, ze wat geld zodat ze wat te eten kunnen halen bij de cafetaria ,vlak bij ons in de buurt.’

Frits was nauwelijks het huis uit toen Bas even wegging en niet veel later terugkwam met een meisje.

‘Wie is dat ?’ vroeg zijn broertje. ‘Dat gaat jou niets aan,‘ antwoordde hij en maakte aanstalten met haar naar boven te gaan. Naar zijn kamer.

‘Als je er wat tegen mama van zegt, vermoord ik jou‘, zei hij dreigend tegen zijn broertje.

Een paar later stuurde hij hem naar de cafetaria om twee patat kapsalon, een frikandel speciaal, een loempia te halen. ‘Haal ook wat voor jezelf. ʼ

Toen Erik terug kwam van de cafetaria lagen ze op de bank.

Het meisje had haar bloesje half uit de broek en enkele knoopjes waren nog open. ‘Wij eten hier, ’ zei hij . ‘Op de bank.‘ Iets wat ze anders nooit deden.

In het begin van de avond kwam José  thuis. De jongens zaten gebroederlijk naast elkaar op de bank. Alsof er niets gebeurd was.

De volgende dag zag ze de rode vlekken van de ketchup pas in de bank die nog niet zo oud was.