Angstige momenten (deel 3).

Buiten in de kou drong het pas weer tot haar door waar ze was en keek ze vlug of Tim’ s auto er misschien al stond. Geen spoor van Tim’ s auto.

Julia bedacht zich geen moment en rende naar haar auto. Zittend in de auto deed ze de deur direct op slot, maar ze zag door de sneeuw op de ruiten helemaal niets. Julia startte de auto en zette de ruitenwissers aan maar er was geen beweging in te krijgen. Er lag al veel te veel sneeuw op.

Ze barstte in huilen uit beseffend dat ze de auto uit moest om de ruiten sneeuwvrij te krijgen. Wanhopig ging ze op zoek naar een ruitenkrabber? Eindelijk vond ze die onder de andere spullen in het dashboard kastje. Voor ze de deur open deed, wilde ze toch Tim nog een keer proberen te bellen. Bij haar laatste telefonische contact met hem had hij haar verteld dat hij de oplader van de automobilist had mogen gebruiken die ook met pech langs de kant van de weg stond. Ze was blij dat ze hem in geval van nood kon bellen.

Ze voelde in haar jaszak. Geen telefoon. Ze had haar mobiele telefoon binnen laten liggen toen ze het huis uitrende.

Ze verzamelde al haar moed en keek in de auto of er niet iets in de auto lag waarmee ze zich kon verweren als iemand haar zou willen aanvallen. Vergistte ze zich of had ze even daarvoor niet een spuitbus in het dashboardkastje zien liggen. Ze klapte het kastje open en ja, gelukkig daar lag een spuitbus met pepperspray. Ze pakte de spuitbus, deed de deur van de auto open en ontdeed de ruiten in een razend tempo van zoveel mogelijk sneeuw en stapte weer in. Met een zucht van opluchting deed ze deur weer op slot, startte de motor en zette de ruitenwissers op maximale snelheid. Eindelijk zag ze weer wat.

Ze had met hoge snelheid willen wegrijden maar de sneeuw die inmiddels 10 -15 cm dik was belette het haar. Nog steeds vielen er grote vlokken uit de lucht. Op sommige plekken was de sneeuw door de harde wind opgestuwd tot sneeuwwallen van wel een halve meter of hoger. Er was bijna geen doorkomen aan. Af en toe vielen plotseling grote hoeveelheden sneeuw uit de bomen naar beneden op haar auto waardoor ze plotseling geen zicht meer had.

Eenmaal buiten het bos, op weg naar  Sneek, begon ze zich aftevragen waar ze naar toe zou gaan. Ze kende hier verder niemand en er brandde in vrijwel geen enkel huis nog licht.

Ja, het politiebureau was misschien een mogelijkheid om naar toe te gaan en haar verhaal te doen maar het was inmiddels na middernacht. Zouden ze haar wel serieus nemen of haar niet voor gek verklaren?

Zo reed Julia nog een tijd doelloos rond en besloot toch maar weer naar het huis van Tim’ s opa in het bos te rijden. Misschien was Tim inmiddels wel bij het huis aangekomen en zou hij zich ongerust afvragen waar ze was.

Julia reed het bos weer in en vlakbij het huis zette ze even het grote licht aan om te zien of ze iets bijzonders zag. Alles leek nog hetzelfde als toen ze in paniek naar buiten was gerend.

Nadat ze was uitgestapt en de auto op slot had gedaan, zocht ze een weg in de duisternis. Al haar voetstappen van enkele uren daarvoor waren al weer bedekt door de vers gevallen sneeuw.

Voor ze  het echt besefte, zag Julia dat de fauteuil waarin ze eerder op de avond nog gezeten had omgedraaid in de kamer stond. Even stond ze door de schrik aan de grond vastgenageld. Ze wilde wegrennen maar ze struikelde over het kleed dat op de vloer lag. Toen ze omkeek zag ze dat de stoel weer stond zoals hij eerder gestaan had en zag iemand met een capuchon over het hoofd en een donkere bril op vlak achter haar staan. Hij opende zijn mond en ze hoorde weer een bulderend gelach. Dezelfde lach als die ze eerder aan de telefoon had gehoord.