Vijf jaren later…….......

Op het moment dat ik dit blogje schrijf (24november 2019), is het alweer enkele dagen geleden dat ik 5 jaar eerder voor mijn laatste werkdag naar het laboratorium van Akzo Nobel in Deventer ging.

Ik kan rustig zeggen:‘ wat gaat de tijd snel’.

Na bijna 45 jaar op verschillende research afdelingen gewerkt te hebben, was de dag aangebroken dat ik met pre- pensioen ging. Ja, dat kon toen nog !  Terugkijkend leken( en lijken) die 45 jaar ook echt niet zo lang.

Wonend in het dorp aan de andere kant van de IJssel brug, fietste ik in mijn jeugd jarenlang langs het gebouw onder aan de brug( niet wetende dat ik daar later zevenentwintig van de bijna vijfenveertig jaren zou werken) om naar de jongens Ulo aan het Spijkerpad te gaan.

Ja, van een gemengde jongens en meisjes school was in die tijd nog geen sprake. Die kwam er pas nadat ik in de zomer van 1967 mijn ULO diploma behaald had.

Zestien jaren oud had ik geen idee wat ik later wilde worden. Er zat niets anders op dan een beroepskeuze test doen.

Uit de test kwam dat ik het meest geschikt was om dierenverzorger te worden of  om naar de laboratoriumschool te gaan. Ik koos voor het laatste.

Het was echter inmiddels zo laat in de zomer dat er geen plek vrij meer was op de laboratoriumschool. Ik moest uitwijken naar Apeldoorn en kwam op de particuliere apotheker school terecht, waar de eerste beginselen van de scheikunde me werden bijgebracht. Het waren drie mooie jaren.

Als leerling analist ging ik aan het werk op het analytisch lab  van Noury& van de Lande onder aan de IJsselbrug. Het was een mooie tijd waarin ik in de avonduren aan de HTS-SLP in Hengelo mijn HBO/A en HBO / B diploma haalde.

Zevenentwintig  jaar werkte ik op dat lab voordat we door de gemeente gedwongen werden te verhuizen naar het industrieterrein. Een chemisch lab in de binnenstad, nee dat kon toch echt niet langer.

Zo’n mooie tijd als in het lab onder aan de brug zou ik niet meer beleven. W e zaten daar op het laatst met 300 mensen, dicht op elkaar, hadden veel contacten onderling en de sfeer was heel anders dan in latere jaren.

Toch beleefde ik ook in de jaren op het lab aan de Zutphenseweg dingen, die ik niet gauw zal vergeten. Zoals mijn werkbezoeken aan Dobbs Ferry/ NewYork  in 2001 toen daar de Twintowers  nog stonden. En het bezoek aan de Universiteit In Toronto waar we mee samen werkten om een nieuw kinetisch model te ontwikkelen voor de peroxiden.

20 November 2014 was mijn laatste werkdag. Terugkijkend was ik blij voor de kansen die Akzo mij geboden had in die 45 jaar en de prettige samenwerking met vele collega's in al die jaren.

Ook ik had plannen om van alles te gaan doen na mijn pre –pensioen. 

Bij mijn afscheid had de eigenaar van het restaurant  onderzetters voor mij laten drukken met de tekst : ’Na bijna  45 jaar werken bij Akzo Nobel zit het werk er voor mij op. Bedankt collega’s .Blijf gezond, geniet en leef. Harry.’

Vooral in die laatste zin zit alles waar het in het leven omgaat .

Maar soms zit niet alles altijd mee. In vijf jaar tijd is veel gebeurd, plannen die ik had zijn vooral door mijn  rug problemen  anders gelopen dan ik voor ogen had maar ondanks de verminderde mobiliteit zijn er genoeg dingen die het leven meer dan de moeite waard maken.