Angstige momenten. Een poging tot een kort spannend verhaal.

‘Tim, waar blijf je nou?’ zei Julia boos toen ze hem eindelijk aan de telefoon kreeg. ‘Wat zeg je, Juul, ik kan jou bijna niet verstaan,’ hoorde ze Tim zeggen.

‘Ik vroeg waar je bleef, ’ probeerde ze het nog een keer door een luidere stem op te zetten.

‘Ik sta hier voor de deur van het huis waar jouw opa en oma vroeger woonden maar ik krijg de deur niet open en ik sta hier in de sneeuw te vernikkelen van de kou.’ Lichte paniek was hoorbaar in haar stem.

‘Juul, probeer het eens bij de achterdeur of kun je anders niet een tijdje in de auto gaan zitten. Het duurt nog wel even voordat ik bij jou ben want het sneeuwt hier behoorlijk en er staat een heel harde wind waardoor de stuifsneeuw voor veel problemen op de weg zorgt. Er is bijna geen doorkomen aan en ik heb al verschillende auto’s met pech langs de kant weg van de weg zien staan.’

Ze baalde behoorlijk. Zelf was Julia, al voor de sneeuwbuien uit, vanuit Bergen via de Afsluitdijk naar het huis gereden dat midden in een bos lag, in de buurt van Sneek.

‘Waarom ben je dan ook niet wat eerder van huis gegaan. Je wist dat dit weer voorspeld was,’ zei ze op een boze toon.

‘Ik sta hier, in the middle of nowhere, in mijn eentje voor een dichte deur met geen enkel ander huis, dicht in de buurt. Het zal niet lang meer duren voor het donker wordt en dan zit ik in zo’n eng leeg huis, dat al jaren lang leegstaat.’

‘Juul, sorry maar Ik moet nu ophangen,’ zei Tim ‘ want ik zie dat de batterij van mijn telefoon bijna leeg is. Hij staat al in het rode gebied, de batterij is nog maar voor 12 % opgeladen.’ Kwaad verbrak Julia de verbinding.

Tussen het hoge gras liep ze door de vers gevallen sneeuw naar de achterkant van het huis. Ze schrok toen ze om de hoek van het huis kwam. Eerst wilde ze haar mobiele telefoon weer pakken maar ze liet de telefoon waar hij was. In de zak van haar jas. De ruit van de achterdeur was ingeslagen en toen Julia aan de deur voelde bleek hij open te zijn.

Jarenlang had het oude landhuis leeggestaan nadat Paake en Beppe na een brand niet meer naar het huis waren teruggekeerd omdat Beppe een steeds groter gevaar in huis werd door steeds meer dingen te vergeten vanwege haar dementie en Tim’ s opa en oma daardoor in het plaatselijke  bejaardentehuis waren terecht gekomen.

Plannen waren er in de loop van de jaren genoeg geweest om het huis te herbouwen maar tot nu toe had niemand de daad bij het woord gevoegd. Totdat Tim aan zijn ouders verteld had om er wel voor te voelen het huis te gaan opknappen, daarom stond ze nu voor de deur.

Tim had er goede jeugdherinneringen aan. Vele jaren had hij in de zomer wekenlang bij Paake en Beppe gelogeerd en vele keren was hij samen met Paake met de zeilboot het water op geweest. Als het goed was, lag de zeilboot nog steeds opgeslagen in de schuur.

Het begon al te schemeren. Wat moest ze doen. Voorzichtig duwde ze de deur open en ging op zoek naar een lichtknop. Ze keek om zich heen maar kon geen lichtknop ontdekken in het halfduister. Ze pakte haar mobiele telefoon en drukte op de knop van de zaklantaarnfunctie. Eindelijk kon ze zien waar ze liep en scheen ze met het licht van de telefoon door de kamer. Ze stond in de keuken, en hoorde het geluid van een druppende kraan. Zou die kraan al die jaren gelekt hebben? Vroeg ze zich af.

Het rook na al die jaren nog branderig en toen ze goed keek zag ze dat het plafond zwart geblakerd was. Op de plek waar vroeger waarschijnlijk de eettafel gestaan had, hing een enkel peertje aan het plafond. Ze liep de keuken uit de kamer in. Er stonden meubels in de kamer die er al jaren moesten hebben gestaan en er hing een tinnen lamp met een glazen kap boven de salontafel.

Nog steeds had ze geen lichtknop kunnen ontdekken tot ze een knop zag vlak naast de deur naar de gang. Ze drukte op de knop en de lamp boven de salontafel ging aan.

Ook hier hing nog steeds een rooklucht. Ze keek nog eens in het rond en toen zag ze pas de schouw met de open haard. Verbeeldde ze zich het of zag ze nog een lichte gloed tussen de as.

Ze begon zich steeds minder op haar gemak te voelen, hier alleen in het grote huis. Toch was ze ook wel een beetje nieuwsgierig.

Zou ze Tim nog een keer proberen te bellen of niet? Ze besloot nog even te wachten.

Ze opende de deur naar de gang en nauwelijks in de gang voelde ze de draden van een spinnenweb in haar gezicht. Toen ze op de lichtknop drukte voordat ze de trap opliep, flikkerde de lamp op de eerste verdieping even en ging toen uit.

Voordat ze haar telefoon had kunnen pakken, voelde ze iets langs haar benen weg schieten.  

Met het licht van haar telefoon scheen ze door de gang en zag een jong katje, weggedoken in een hoek, zitten. Och, wat lief dacht ze even maar toen ze zag ze de grote spin op de muur zitten. Als ze ergens bang voor was dan was het wel voor spinnen.

Aan de ander kant van de trap liep ze naar boven, de spin angstig in de gaten houdend.

Weer meende ze geluiden te horen. Stonden er ergens deuren los of maakte een raam het geluid.

Eenmaal boven voelde ze aan de deuren. Drie ervan kon ze opendoen maar de vierde deur zat op slot. Ze legde haar oor tegen de deur maar hoorde niets. Waarom zat die deur dicht, het was niet de deur naar de badkamer want die was gewoon open. Misschien wist Tim waarom die deur op slot zat. Als hij kwam, wilde ze hem het direct vragen of die deur vroeger ook altijd dicht gezeten had. Ze drukte nog eens hard met haar kont tegen de deur maar de deur gaf geen krimp.

Nog steeds hoorde ze het geluid. Met het hart bonzend in haar keel liep ze de trap op naar de tweede verdieping. De trap kraakte.

Eenmaal boven opende ze de deur van een kamer. In de hoek van de kamer stond een schommelstoel die nog enigszins heen en weer ging. Ernaast lag een oude slaapzak op de grond en het raam stond open.

Opeens schrok ze enorm want een kraai vloog vlak langs haar heen naar buiten. Ze keek naar buiten maar in de sneeuw waren alleen haar voetsporen te zien. Ze liep naar beneden toen ze de telefoon hoorde. Zou ze  hem opnemen of niet?  

Wordt vervolgd …. Waarschijnlijk.