V(oor) V (rijwillige ) D(ood)

Nu het lachebekje( ja, die van pleur op)  al weer regelmatig in TV reclames te zien is om ons voor te bereiden om volgend voorjaar toch vooral op zijn partij te stemmen, wordt het m.i. toch eens tijd voor een nadere beschouwing.

Na de tweede kamer verkiezingen in september 2012 zitten we inmiddels nu 4 jaar opgezadeld met een kabinet van V.V.D  en P(artij)V(an) d(e) A(fbraak).
Na enkele maanden  soebatten in bedompte ruimtes waren Rutte en Samson eruit. Alles wat uit te ruilen viel tussen beide partijen hadden ze toch maar even gedaan .
Trots als een pauw presenteerden ze hun regeerakkoord ’ Bruggen bouwen.’ Ik kan Rutte nog wel begrijpen dat hij ’trots’ is wat hij als V.V.D’er na 4 jaar heeft aangericht. Het financieringstekort is behoorlijk teruggebracht, de asielzoekersstroom ingedampt  en meer asfalt en hogere snelheden op vele  stukken van wegen.
Als ik Samsom was, zou ik maar gauw –als een hond met de staart tussen de benen- Den Haag verlaten en er ook nooit meer terugkomen. In 4 jaar werden geen bruggen gebouwd maar lijken steeds meer bruggen ingestort.
Wat te denken van de polarisatie in de samenleving  die de laatste jaren steeds duidelijker waar te nemen is en de zorg die totaal uitgekleed is onder deze regering.
We zien en de ondervinden de gevolgen daarvan  zelf helaas al een aantal jaren in onze omgeving.

Niemand van de V.V.D of de P.v.d. A. moest een scheet dwars zitten of iets anders onder de leden hebben want dan kwam men bij stemmingen In de Tweede Kamer niet aan  de riante meerderheid van 1 stem.                                                                                                                                                                                                            

De meest bedenkelijke meerderheden werden gesmeed om in de Eerste Kamer maar aan een meerderheid te komen.

In figuurlijke zin is het nu  vijf voor twaalf en durft de partij V(oorkeur ) V(rijwillige) D(ood) te komen met een plan voor euthanasie als je het niet meer ziet zitten op oudere leeftijd.
Schippers wist dondersgoed dat dit kabinet menig plan op zijn buik had kunnen schrijven als men hier eerder mee gekomen was want dan hadden onze christenbroeders vast roet in het eten gegooid!                                                                                                                                                                                                                                   

Zelf vind ik het nog niet zo’n gek idee. Niemand heeft  zelf gekozen om geboren te worden  en als je oud bent en geen enkele levensvreugde meer hebt moet je in een vrij land  kunnen kiezen om uit het leven te stappen onder menswaardige omstandigheden.                                                                                                                                                                                       

Of het om grote aantallen zal gaan die daar voor zouden kiezen, durf ik te betwijfelen.                                                                                                                                                  

Sinds 2002 is euthanasie bij wet geregeld bij ondraaglijk en uitzichtloos lijden. Toch wordt daar in beperkte mate gebruik van gemaakt, tenminste wat ik ervaar in mijn directe omgeving.

Doordat  Rutte en Samson  4 jaar terug voor elkaar kozen, zitten we na de volgende verkiezingen opgescheept met een kabinet van 4 0f 5 partijen. Of denkt Samson nou werkelijk dat de P.v.d.A . terugkomt van een miezerige 9 zetels in de peilingen naar 30 of meer zetels.                                                                                                    

Ik acht het niet onmogelijk dat zelfs Henkie’s partij  nog groter wordt dan de P(artij) v(an) d(e) A(fbraak).                                                                                               

Het lijkt erop dat gaan stemmen volgend jaar dan ook weinig zin heeft want wat vind ik nog terug van het partij programma van de partij waar ik op zou gaan stemmen in een coalitie met 4 of 5 partijen.                                                                                                                                                                                                                                                  

 Diederik, had je niet kunnen doorzien dat Mark het meest garen zou spinnen bij jullie plannen?

Schippers, plannen lanceren die goed vallen bij je eigen achterban lijkt aardig maar ik moet nog zien of dit er binnen 10 jaar gaat komen in ons coalitie landje. 

Een oudere jongere met gebreken!

Vol goede moed ging ik begin augustus na het zoveelste bezoek aan de KNO arts naar huis. De ontsteking achter het trommelvlies was zo goed als mogelijk verwijderd en een speciaal buisje in het oor aangebracht. Ideaal leek dat mij.

Gewoon weer de telefoon aannemen en ook nog horen wat de degene aan de andere kant zegt, Carolien die niet 3x alles hoeft te herhalen en de radio en Tv die weer op een normaal geluidsniveau kunnen staan

Carolien druppelde trouw de druppels enkele weken nog in mijn oor om de laatste resten van de oorontsteking op te ruimen. En warempel, het werkte een paar weken perfect.                                                            

Toch stak enige tijd later het probleem de kop weer op. Verbeelde ik me het of was het zo?                                                                       

Het was inmiddels prachtig nazomer weer. In het verleden had een andere Kno arts mij bij hoor problemen aan geraden op vakantie te gaan naar een warm land. Ik had warmte nodig vlgs de beste man. Schrijf maar een cheque uitdacht ik bij mezelf.

Nu stond de zon hoog aan de hemel, lag ik heerlijk op een strctcher maar desondanks  was ik het ene moment weer zo doof als een kwartel terwijl ik enkele uren later soms weer  normaal alles kon horen. Soms wisselde dit meerdere keren op een dag. Ik snapte er geen bal meer van.                                                                            

Dit zei ik dan ook tegen de KNO arts toen ik vrijdag j.l op controle moest. Ik was al op een bed gaan liggen in de verwachting dat hij toch wel in mijn oor wilde turen. Zo gebeurde.                             

‘ Oh, ik zie het al ‘, was het eerste wat hij zei.’ Geef me dat zuigertje maar ’ . En hup , daar verdween het zuigertje door het speciale buisje. ’ Ik krijg het er bijna niet uit, zo dik is het . Echte lijm’.              

Hij ging nog aan de slag met andere zuigertjes maar het resultaat was beperkt. ’ Ik geef je neusdruppels voor een jaar, in  de hoop dat die het slijm wat dunner maken en als je slechter gaat horen, dan ook een kwart pipet in het oor. Het is echt een chronische ontsteking’. Daar kon ik het mee doen.                                                

’Als het erger wordt, kun je weer contact met me opnemen’.                                                                              

We moesten even wachten op het recept voordat bij de assistente uit de printer rolde en namen plaats in de wacht ruimte.                  

’Hoorde je hoe die mevrouw heette, vroeg Carolien toen ik naast haar zat. ’Nee’, zei ik. ’ Kloten’, zei ze. ’T Is inderdaad kloten ’, antwoordde ik en haalde het recept op.

In vorige blogjes schreef ik ook dat vanaf mijn pre-pensionering plotseling  problemen optraden bij het wandelen. Voor mijn pensionering was dat toch ik een van de dingen die ik me had voorgenomen vaker te doen. 

Soms vraag ik me wel eens af of ik niet beter had kunnen doorwerken.                                                               

Eerst was het rechter been/knie de boosdoener maar na verloop van tijd ging mijn linkerbeen gekker/moeilijker doen. Zo ook deze zomer.

Tussen alle beslommeringen door wilden we enkele maanden terug op een mooie dag met een aangename temperatuur gaan wandelen .

Korte broek/ wandelschoenen aan. Op naar de Lemele berg bij Ommen. Vol goede moed stapten we op de parkeerplaats uit en kozen een route met een bepaalde kleur, niet wetend hoe lang deze was. Genietend van het mooie weer en het fraaie uitzicht gingen we op pad.                                                                                              

Eerst leek er niets aan de hand maar toen we een aardig eind gelopen hadden, kreeg ik weer kramp in linker voet en kon nauwelijks nog een  stap verzetten. Hoe lang moesten we nog voor we bij de auto terug waren. Geen idee.                                               

Ik krabbelde weer op maar de stukjes die ik kon lopen werden steeds kleiner. Steeds weer kramp in de voet en het leek wel of het been sleepte. Onderweg staarden ons schapen verbaasd aan.                 

Zo met een blik van : loop toch eens door!                                            

Na 4,5 uur waren we weer teug bij de auto. We hadden een route gelopen waar we in het het verleden met rust pauze hooguit 3 uur overgedaan zouden hebben.

In de weken erna traden de problemen steeds vaker op. Soms na een kwartier, soms na wat langere tijd lopen , kreeg ik kramp in mijn voet en leek ik  meer te  slepen met het linkerbeen.

Naar een dokter wilde ik eerst niet , toch kwam ik er onverwacht terecht. Een oproep voor een half jaarlijkse bloeddruk meting was de aanleiding. De bloeddruk was met wat pillen mooi onder controle maar op een vraag of er nog wat anders was, kaartte ik het probleem met het lopen toch maar aan.

Eerst dachten ze dat het een vaatprobleem was maar dat was niet aan de orde. De huisarts dacht, mijn verhaal horende, meer aan etalagebenen en stuurde me door naar de neuroloog.

De neurologe onderzocht me en vond mijn reflexen nog goed. Iets wat ze me vanmorgen ook nog eens zei toen ik de uitslag bij haar kreeg van een 3-tal MRI scans van mijn wervelkolom en ze schijnbaar dit niet verwacht had nav de scans.                          

Eerst was een Mri scan gemaakt van de lumbale wervels (onderrug) maar de neurologe wou een scan gemaakt hebben van kop tot kont, dus ook van de hals wervels en de borst wervels.

Toen ze ons de uitslag vertelde, stelde ze me voor een dilemma . Op de scans van de onderrug was op twee plekken een heel duidelijke vernauwing te zien van het wervelkanaal (kanaalstenose).

Dit zou de oorzaak kunnen zijn van de problemen en  was reden om te opereren. Zover was ik vanmorgen nog niet.                                          Ze zag het en stelde voor om eerst een spuit in de rug te geven om zo de pijn en de problemen hopelijk te verminderen . Als het niet helpt, wordt alsnog geopereerd.

Vanmiddag belde de pijnpoli al . 19 oktober ben ik aan de beurt. Afwachten maar weer.

Constructie foutje, deel 3.

Het was weer zover. Vrijdagmiddag, zo rond een uur of twee zat ik te wachten bij de KNO arts. Voor de zoveelste keer in de afgelopen maanden. Half mei was ik eindelijk droog in de oren (nee, niet droog achter de oren, dat ben ik al veel langer!).Toen ik bij de Kno arts zat, leek het wel of zij nog blijer dan ikzelf was. Na tig antibiotica kuren was het lopen gestopt. ‘Het buisje zit er nog steeds in’, zei ze bijna triomfantelijk. Anders had je veel meer last gehad. ‘Hoe nu verder?’ vroeg ik. ‘Laten we eerst maar eens een gehoortest doen ’. Weer gingen 3 weken voorbij voordat de gehoortest werd afgenomen. Toen ik bij de KNO arts zat  om de uitslag te bespreken , bleek vooral mijn linkeroor een stuk slechter te functioneren dan mijn rechteroor. Er zat een flink verschil in met de test een jaar eerder. De uitslag verraste me niet. Al maanden liep Carolien te mopperen als ik voor de zoveelste keer iets niet gehoord had. ‘Ik wil toch nog even in jouw oren kijken’, zei ze. Ze tuurde in mijn oor en riep: ‘he, vervelend. Het buisje zit verstopt’. Even dacht ik: ‘had je daar voor de test niet naar kunnen kijken’. ‘Dat heeft ongetwijfeld invloed op de hoor test ’ merkte ik op. Ze moest me gelijk geven. ‘Wil je me het naaldje even aangeven’, vroeg ze aan de assistente. Hups, daar verdween het naaldje in mijn oor in een poging het buisje weer open te maken. Mislukt. ‘Geef me dan het haakje maar.’ Einde lijk was het buisje open. Toen ik weg wilde gaan, zei ze dat ze toch nog even een CT scan wilde laten maken van mijn oren. Ik had geluk. Toen ik naar de desbetreffende afdeling liep, kon ik zowaar binnen een half uur een CT scan laten maken. Na een week had ik de uitslag. De Kno arts liet ons op haar computer scherm de foto’s zien van beide oren. Hier wat grijs is op de foto, hoort eigenlijk zwart te zijn. Rond de gehoorbeentjes was het linkeroor inderdaad een stuk grijzer dan het rechter oor. Om daar wat aan te doen, moet je geopereerd worden. Dan wordt achter je oor een snee gemaakt. ‘Ik wil jou eigenlijk doorsturen naar een collega, die meer verstand heeft van dit soort operaties’. Na ruim 3 weken kon ik bij een mannelijke collega van haar terecht. Toen ik binnen kwam, had hij mijn dossier bekeken en zei: ‘ik ga niet zomaar opereren. Ga maar even liggen.’ Voor de zoveelste keer werd dit jaar in min oor getuurd. ‘Oh,’ zei hij ‘het buisje is verstopt.’ Weer kwamen naald en haakje er weer aan te pas. ‘ Wat ik wil doen, is er een groter buisje inzetten en als het trommelvlies open is, kan ik meteen zien hoe het daar achter uitziet. Zo’n groter buisje raakt ook minder gauw verstopt!’. Ik vond het prima want in de weken daarvoor had ik het nodige gegoogeld. Zo’n operatie leek me geen pretje. En zo zat ik dus afgelopen vrijdag te wachten om het buisje erin te laten zetten. De Kno arts kwam me zelf ophalen. Carolien liep achter ons aan en nam plaats aan de zijlijn. ‘Van daar kun je alles volgen op het scherm, ’ zei hij tegen haar. ‘ Ga maar vast liggen. Ik geef je eerst een paar prikken in het oor’. ‘Doet het zeer?’ vroeg hij toen hij mij de tweede prik binnen in het oor gaf. De eerste had ik helemaal niet gevoeld. Voor dat hij echt aan het werk kon, moest eerst nog het nodige uit mijn oor worden verwijderd. ‘Anders heb ik geen goed zicht¸’ zei hij. ‘Oh, dat zit behoorlijk vast.’ Eindelijk was het zover. ‘Ik denk dat ik een ander sneetje in jouw trommelvlies maak. D’r zit vast een verkleving.’ Toen hij het oude buisje eruit had gehaald, bleek het mee te vallen. ‘Ik zet hem toch in het oude gaatje, maar maak het sneetje ietsje groter.’ Hup, daar werd het mesje in mijn trommelvlies gezet. Even later werd met verschillende soorten zuigertjes het dikke slijm weggehaald. Het was een hele klus, maar goed gelukt volgens hem. ‘Wat is dat dan?’ vroeg zijn assistente  toen ze het buisje zag. Zo’n buisje had ze nog nooit eerder gezien. ‘Dat gebruik ik normaal op de OK. Ik geef je ook nog voor een aantal weken oordruppels zei hij want er zat toch nog een behoorlijke ontsteking achter het trommelvlies.’ Ik voelde de druppels in mijn oor vloeien. ‘Over 6-8 weken wil ik je weer zien en horen hoe het gaat. Het ziet er redelijk goed uit maar als het gehoor niet beter wordt, maken we eerst weer een CT scan en dan zien we wel of een operatie toch nodig is of niet.’ Toen ik opstond, liep het bloed uit mijn oor. ‘De druppels helpen wellicht ook het gestolde bloed op te lossen’, zei hij. De eerste dag hoorde ik wat beter, nu is het al weer minder en komt bloed en andere troep uit mijn oor. Afwachten  maar weer en hopen dat het weer beter wordt.

As in tas

Het is al weer een paar maanden geleden dat we, laat op een vrijdagmiddag, met de bus op weggingen naar Utrecht.

Al hoewel ik dan al 1,5 jaar met pre pensioen ben, ben ik nog wel lid van de PV. De PV had kaarten gereserveerd voor de musical The Bodyguard in het Beatrix theater  in Utrecht.

Toen ik het Carolien vertelde, was het eerste wat ze zei: ‘Dat lijkt me wel wat.’

Maar de eerste keer visten we achter het net. De 60 kaartjes waren in no time weg. Carolien lichtelijk teleurgesteld, misschien wel een beetje boos. ‘Waarom, meld je je dan ook niet direct aan’ . Maar er kwam een tweede kans.

Daar zaten we dan eind mei in de bus.

Een lunchpakket voor onderweg binnen handbereik. Vele bekenden kwamen we weer tegen.

Toen we zo’n uur onderweg waren, opende ik de zak met het lunchpakket . ‘Wat zit erin?’ vroeg ze.

Ik tuurde eens in de zak. ‘Een kadetje met kaas, en een kadetje met ham, een appel, een klein pakje melk , een krentenbol en een klein pakje jus de orange’, zei ik en begon met mijn broodje kaas te eten. ‘Ik lust ook eigenlijk wel wat’ , zei ze en haalde haar lunchpakket tevoorschijn.

De gehele heenweg waren we aan de klets met twee oude collega’s van mij en waren we binnen de kortste keren weer volledig  op de hoogte van het reilen en zeilen op het lab en hadden we de laatste roddels gehoord.

Door het geklets waren we voor het wisten in de buurt van Utrecht. Veel te vroeg zette de buschauffeur  de bus op een plek niet ver van het Beatrix theater.

‘Hier blijft de bus staan ’ , zei hij toen we de bus uitgingen en liepen we het laatste stukje naar het theater.

Sommigen liepen het theater al in, maar het was een uur voordat de voorstelling begon.

We besloten het station, dat verbouwd werd en dicht bij het theater was , in te lopen.

We slenterden wat rond en kwamen in een boekenwinkel terecht.

IK was al een tijd op zoek naar het boek ‘Weg van liefde” van de filosoof Alain de Botton waarvan ik een recensie in de Volkskrant had gelezen. Ook hier kon ik dat boek niet vinden.

Wel viel mijn oog op een ander boek .‘As in tas’  van Jelle Brandt Corstius. Een boek van hem had ik nog nooit gelezen.

Wel had ik bij de VPRO op zondagavond mooie documentaires van hem gezien van zijn reizen door Rusland.

Ik bladerde eens in het boek en direct na een paar bladzijden, vond ik het een mooi boek.

‘As in tas’ gaat over een fietstocht die Jelle maakt van Amsterdam naar de Middellandse Zee met een deel van de as van zijn overleden vader in een tas om die te  verstrooien in de Middellandse zee.

Ook de vader van Jelle is geen onbekende voor mij.  Jaren lang las ik de columns van zijn vader in de Volkskrant en in Vrij Nederland.

 In het boek vertelt Jelle over de fietstochten die hij met zijn eigenaardige vader maakte in de loop der jaren en over wat hij onderweg tijdens zijn fietstocht beleeft.

Gistermiddag begon ik in het boek te lezen, vanavond had ik het uit. Een mooi boek.

Zelf zou ik later ook wel verstrooid willen worden op een mooi strand, waar ik goede herinneringen aan heb. Maar hopelijk duurt dat nog vele jaren.

Met het boek van Jelle in de tas van Carolien, dronken we nog een lekker kopje koffie bij Starbucks en zochten daarna onze plek op in het theater.

Alhoewel het de musical van het jaar was, vonden we  de musical Billy Elliot  die we een paar jaar eerder in Scheveningen hadden gezien mooier , misschien kwam het doordat Romy Monteiro die avond niet zong.

Tegen elf uur stapten we de bus weer in. Op de terugweg was het een stuk rustiger dan op de heenreis.

Constructiefoutje !! Deel 2.

Eind december schreef ik al een blogje over “mijn rot oren” of zoals mijn dokter op een vraag mijnerzijds over de aanhoudende oorontstekingen destijds zei: ‘’een constructiefoutje” (zie blog 28 december 2015).

Maandagmorgen 29 februari j.l werd ik ’s morgens wakker en voelde ik eens aan mijn rechteroor. “Gadverdamme, hij lijkt wel weer nat” zeg ik tegen Carolien die al driftig op haar tablet in de weer is. ’t Zal toch niet waar zijn denk ik even maar met een blik op mijn kussen werd mijn eerste indruk  bevestigd. Shit. Na slechts 5-6 weken is het weer raak en goed mis ook zoals later zal blijken.

In de loop van die maandag werd ik goed ziek en heb ik bijna 2 weken een griep gehad met hoge koorts, hevige hoofdpijn en vreselijke hoestbuien en ook maar eens weer …… dubbele ooronsteking!!! In jaren ben ik niet zo ziek geweest ondanks de griepspuit die ik ook eind vorig jaar weer gekregen had. In een week was ik 4,5 kilo lichter en werden de eerste sporen van een sixpack zichtbaar. Haha, is zo’n griep toch nog ergens goed voor denk je dan.

Wat doe je met oren die maar blijven lopen. Naar de dokter. En nog werd ik niet direct doorgestuurd naar de KNO arts. Na een aantal kuren met antibiotica oor druppels gevolgd door een antibiotica kuur in tabletvorm die allemaal niets hielpen, werd ik dan toch eindelijk doorverwezen naar mijn Kno arts die vorig jaar ook de buisjes had geplaatst.

Na in mijn verwijsbrief van mijn dokter  te hebben gekeken, zei ze : “dat is niet mis- 4 oorontstekingen sinds november”. ”Ik baal er flink van” was mijn antwoord. ”Er lijkt maar geen eind aan te willen komen” voegde ik er nog aan toe.

“We zullen eens even kijken “zei ze . “Neem plaats” Ze tuurde in mijn beide oren en kwam tot een conclusie die ik al wist . “Zo, die zitten goed vol”. Voor ik het wist zat ze met een afzuigbuisje in mijn rechter oor. “Oh, er zit ook nog 2 poliepen  in je oor; die haal ik meteen wel even weg” Toen was mijn linkeroor aan de beurt . Ook die werd leeggezogen en beide oren kregen daarna een poederbehandeling.

“Wat nu verder” vroeg ik . Tja, een uitstrijkje heeft geen zin want je hebt al zoveel antibiotica kuren van jouw huisarts gehad ; daar komt niets uit”. Ik werd naar huis gestuurd met weer andere antibiotica oordruppels. Over 9 dagen zie ik je weer.

Na 9 dagen liepen mijn beide oren nog steeds. Weer onderging ik dezelfde behandeling als de vorige keer maar nu kreeg ik eens een keer geen antibiotica oordruppels maar (surprise) …… antibiotica oogdruppels voor mijn oren (10 dagen lang).” Het slijmvlies is wel  wat rustiger geworden” zei ze

 ”We gaan er even een weekje tussenuit “ zei ik tegen haar. Dan kan ze rekening houden met de volgende afspraak dacht ik bij mezelf. “ Oh  lekker “ zei ze, net alsof ze zelf ook wel zin had om er even tussen uit te zijn.

Kom 19 april maar terug. We hadden een prachtige vakantieweek maar ook de oogdruppels lieten mij in de steek en werkten niet!

Vanmorgen zaten we weer bij haar . “Hoe gaat het “ vroeg ze .” Ze lopen nog steeds “ zei ik teleurgesteld.” Neem plaats “ zei ze en weer onderging ik de inmiddels gebruikelijke behandeling.

“En nu?” vroeg ik toen mijn oren weer schoon waren. Ze  trommelde eens met haar vingers een tijdje op haar tafel. Daar word ik niet vrolijk van dacht ik bij dit gebaar. Blijkbaar weet ze het ook niet meer.

“Ben je allergisch voor antibiotica en heb je suikerziekte ?” vroeg ze  .

“Niet dat ik weet “ was mijn antwoord. Vervolgens kreeg ik de zoveelste antibioticakuur (nu weer in tabletvorm) voorgeschreven (6 dagen clindamycine, 300mg  – 3*2 tabletten/dag).Dit keer was het om de ontsteking achter het bot in het oor aan te pakken. Hopelijk slaat de kuur aan en kan ze over 9 dagen (28 april a.s) zeggen of het geholpen heeft of niet want na een kleine 2 maanden met een loopoor ben ik het meer dan spuugzat! 

Een gapend gat …

Als baby-boomer- geboren in 1951– groeide ik op in de tijd dat de tweede wereld oorlog nog niet zolang geleden was. Nederland was in weder opbouw.

 Met groot genoegen heb ik dan ook vorig jaar het boek “Gouden Jaren” van Annegreet van Beek gelezen dat talloze momenten van herkenning opleverde over de manier waarop ook mijn/ons leven in een halve eeuw onvoorstelbaar is veranderd.

Hoe veranderden de binnensteden van Nederland door die groei en bloei niet in gunstige zin. In die binnensteden zat meestal op een mooi punt V&D. Zo zaten ze ook in Deventer in een mooi monumentaal pand aan de Brink. Sinds gisteren bestaat V&D niet meer. Weg is 130 jaar historie mede door het veranderde koopgedrag van de consument. Weg zijn 8000 banen.

Terug gaan mijn gedachten naar het eind van de zestiger jaren. Als scholier vond mijn vader dat die vakanties in de zomer wel erg lang duurden en hij  stuurde me op pad op zoek naar een vakantie baantje . Zo werkte ik ook een aantal weken in het magazijn van V&D.

Een gapend gat is wat ik voor me zie als we voortaan zaterdagmiddag besluiten even te gaan shoppen in de Deventer binnenstad. Het was toch wel traditie even bij V&D binnen te lopen; ook al was het maar om even een kop koffie met gebak te nuttigen of even gebruik te maken van het toilet.

Vroeger kocht je er jouw schoolspullen en later sinterklaas cadeau’s voor de kinderen en tegenwoordig soms kleren voor onze kleinkinderen als Carolien weer eens iets zag dat ze voor “dat geld” niet kon laten hangen. Straks is dit allemaal nostalgie .

De binnensteden verpauperen in rap tempo door het veranderde koopgedrag van menig consument. Jammer . Ooit zullen we weer terug verlangen naar mooie etalages waar je je nog aan kon vergapen  en zo lekker kon slenteren door mooie winkelstraten .

Niemand weet hoe laat het is…….

Carolien moest vanmorgen alweer vroeg op pad om op te  passen op ons jongste kleinkind, Fiene,  dat volgende week ook al weer 2 jaar oud wordt. Ja, de tijd gaat snel.

Ik verkeer nog in een heel andere wereld als tegen negen uur de telefoon gaat. “Sliep je nog?” vraagt ze . “Ja “antwoord ik slaperig. “Tijd om op te staan “ zegt ze. We kletsen nog wat en dan zegt ze tussen neus en lippen door  “ David Bowie is ook overleden”. ”Tjonge alweer een” antwoord ik en even later draai ik me nog even lekker om. Een half uurtje later zit ik fris en fruitig aan mijn ontbijt met zoals gewoonlijk de radio op radio 2.

Als Carolien het me niet verteld had, dan was het me nu wel gauw duidelijk geworden dat David Bowie  was overleden. 2 dagen eerder was hij net 69 jaar oud geworden. 

Om de haverklap was er wel een nummer van hem op de radio  te horen en keerde ik weer terug naar mijn jeugd.  Niemand weet hoe laat het is….  ( een mooi lied van Youp van het Hek over het feit dat niemand weet wanneer de dood de fiets bij hem/haar komt stallen) besef je als je zo’n bericht over iemands overlijden hoort.

Achttien jaar oud was ik toen Bowie  in 1969  doorbrak met Space Odity . In dat jaar was ook de eerste maanlading met de Apollo 11 .

Zelf was ik niet zo’n grote fan van hem maar vond ik zijn bekende nummers wel goed zoals Changes of Young Americans, Under Pressure , Golden Years , Rebel Rebel en  Let’s dance .

Nu ik zelf dit jaar 65 jaar hoop te worden ga je ook meer beseffen dat inderdaad …..niemand weet hoe laat het is.

Zo hield eind 2014 het leven ook al op voor een van mijn idolen Joe Cocker. Joe met zijn prachtige rauwe stem brak door op het Woodstock festival (with a little help from my friends) in hetzelfde jaar 1969 dat David Bowie zijn eerste grote hit had. Joe werd ook helaas maar 70 jaar oud . Ook Errol Brown van Hot Chocolate legde vorig jaar het loodje. (You sexy thing,Emma etc).

Zo stalt de dood bij steeds meer idolen uit mijn jeugd de fiets; zelf hoop ik dat hij nog vele jaren mijn deur voorbij gaat.