Een oudere jongere met gebreken!

Vol goede moed ging ik begin augustus na het zoveelste bezoek aan de KNO arts naar huis. De ontsteking achter het trommelvlies was zo goed als mogelijk verwijderd en een speciaal buisje in het oor aangebracht. Ideaal leek dat mij.

Gewoon weer de telefoon aannemen en ook nog horen wat de degene aan de andere kant zegt, Carolien die niet 3x alles hoeft te herhalen en de radio en Tv die weer op een normaal geluidsniveau kunnen staan

Carolien druppelde trouw de druppels enkele weken nog in mijn oor om de laatste resten van de oorontsteking op te ruimen. En warempel, het werkte een paar weken perfect.                                                            

Toch stak enige tijd later het probleem de kop weer op. Verbeelde ik me het of was het zo?                                                                       

Het was inmiddels prachtig nazomer weer. In het verleden had een andere Kno arts mij bij hoor problemen aan geraden op vakantie te gaan naar een warm land. Ik had warmte nodig vlgs de beste man. Schrijf maar een cheque uitdacht ik bij mezelf.

Nu stond de zon hoog aan de hemel, lag ik heerlijk op een strctcher maar desondanks  was ik het ene moment weer zo doof als een kwartel terwijl ik enkele uren later soms weer  normaal alles kon horen. Soms wisselde dit meerdere keren op een dag. Ik snapte er geen bal meer van.                                                                            

Dit zei ik dan ook tegen de KNO arts toen ik vrijdag j.l op controle moest. Ik was al op een bed gaan liggen in de verwachting dat hij toch wel in mijn oor wilde turen. Zo gebeurde.                             

‘ Oh, ik zie het al ‘, was het eerste wat hij zei.’ Geef me dat zuigertje maar ’ . En hup , daar verdween het zuigertje door het speciale buisje. ’ Ik krijg het er bijna niet uit, zo dik is het . Echte lijm’.              

Hij ging nog aan de slag met andere zuigertjes maar het resultaat was beperkt. ’ Ik geef je neusdruppels voor een jaar, in  de hoop dat die het slijm wat dunner maken en als je slechter gaat horen, dan ook een kwart pipet in het oor. Het is echt een chronische ontsteking’. Daar kon ik het mee doen.                                                

’Als het erger wordt, kun je weer contact met me opnemen’.                                                                              

We moesten even wachten op het recept voordat bij de assistente uit de printer rolde en namen plaats in de wacht ruimte.                  

’Hoorde je hoe die mevrouw heette, vroeg Carolien toen ik naast haar zat. ’Nee’, zei ik. ’ Kloten’, zei ze. ’T Is inderdaad kloten ’, antwoordde ik en haalde het recept op.

In vorige blogjes schreef ik ook dat vanaf mijn pre-pensionering plotseling  problemen optraden bij het wandelen. Voor mijn pensionering was dat toch ik een van de dingen die ik me had voorgenomen vaker te doen. 

Soms vraag ik me wel eens af of ik niet beter had kunnen doorwerken.                                                               

Eerst was het rechter been/knie de boosdoener maar na verloop van tijd ging mijn linkerbeen gekker/moeilijker doen. Zo ook deze zomer.

Tussen alle beslommeringen door wilden we enkele maanden terug op een mooie dag met een aangename temperatuur gaan wandelen .

Korte broek/ wandelschoenen aan. Op naar de Lemele berg bij Ommen. Vol goede moed stapten we op de parkeerplaats uit en kozen een route met een bepaalde kleur, niet wetend hoe lang deze was. Genietend van het mooie weer en het fraaie uitzicht gingen we op pad.                                                                                              

Eerst leek er niets aan de hand maar toen we een aardig eind gelopen hadden, kreeg ik weer kramp in linker voet en kon nauwelijks nog een  stap verzetten. Hoe lang moesten we nog voor we bij de auto terug waren. Geen idee.                                               

Ik krabbelde weer op maar de stukjes die ik kon lopen werden steeds kleiner. Steeds weer kramp in de voet en het leek wel of het been sleepte. Onderweg staarden ons schapen verbaasd aan.                 

Zo met een blik van : loop toch eens door!                                            

Na 4,5 uur waren we weer teug bij de auto. We hadden een route gelopen waar we in het het verleden met rust pauze hooguit 3 uur overgedaan zouden hebben.

In de weken erna traden de problemen steeds vaker op. Soms na een kwartier, soms na wat langere tijd lopen , kreeg ik kramp in mijn voet en leek ik  meer te  slepen met het linkerbeen.

Naar een dokter wilde ik eerst niet , toch kwam ik er onverwacht terecht. Een oproep voor een half jaarlijkse bloeddruk meting was de aanleiding. De bloeddruk was met wat pillen mooi onder controle maar op een vraag of er nog wat anders was, kaartte ik het probleem met het lopen toch maar aan.

Eerst dachten ze dat het een vaatprobleem was maar dat was niet aan de orde. De huisarts dacht, mijn verhaal horende, meer aan etalagebenen en stuurde me door naar de neuroloog.

De neurologe onderzocht me en vond mijn reflexen nog goed. Iets wat ze me vanmorgen ook nog eens zei toen ik de uitslag bij haar kreeg van een 3-tal MRI scans van mijn wervelkolom en ze schijnbaar dit niet verwacht had nav de scans.                          

Eerst was een Mri scan gemaakt van de lumbale wervels (onderrug) maar de neurologe wou een scan gemaakt hebben van kop tot kont, dus ook van de hals wervels en de borst wervels.

Toen ze ons de uitslag vertelde, stelde ze me voor een dilemma . Op de scans van de onderrug was op twee plekken een heel duidelijke vernauwing te zien van het wervelkanaal (kanaalstenose).

Dit zou de oorzaak kunnen zijn van de problemen en  was reden om te opereren. Zover was ik vanmorgen nog niet.                                          Ze zag het en stelde voor om eerst een spuit in de rug te geven om zo de pijn en de problemen hopelijk te verminderen . Als het niet helpt, wordt alsnog geopereerd.

Vanmiddag belde de pijnpoli al . 19 oktober ben ik aan de beurt. Afwachten maar weer.