As in tas

Het is al weer een paar maanden geleden dat we, laat op een vrijdagmiddag, met de bus op weggingen naar Utrecht.

Al hoewel ik dan al 1,5 jaar met pre pensioen ben, ben ik nog wel lid van de PV. De PV had kaarten gereserveerd voor de musical The Bodyguard in het Beatrix theater  in Utrecht.

Toen ik het Carolien vertelde, was het eerste wat ze zei: ‘Dat lijkt me wel wat.’

Maar de eerste keer visten we achter het net. De 60 kaartjes waren in no time weg. Carolien lichtelijk teleurgesteld, misschien wel een beetje boos. ‘Waarom, meld je je dan ook niet direct aan’ . Maar er kwam een tweede kans.

Daar zaten we dan eind mei in de bus.

Een lunchpakket voor onderweg binnen handbereik. Vele bekenden kwamen we weer tegen.

Toen we zo’n uur onderweg waren, opende ik de zak met het lunchpakket . ‘Wat zit erin?’ vroeg ze.

Ik tuurde eens in de zak. ‘Een kadetje met kaas, en een kadetje met ham, een appel, een klein pakje melk , een krentenbol en een klein pakje jus de orange’, zei ik en begon met mijn broodje kaas te eten. ‘Ik lust ook eigenlijk wel wat’ , zei ze en haalde haar lunchpakket tevoorschijn.

De gehele heenweg waren we aan de klets met twee oude collega’s van mij en waren we binnen de kortste keren weer volledig  op de hoogte van het reilen en zeilen op het lab en hadden we de laatste roddels gehoord.

Door het geklets waren we voor het wisten in de buurt van Utrecht. Veel te vroeg zette de buschauffeur  de bus op een plek niet ver van het Beatrix theater.

‘Hier blijft de bus staan ’ , zei hij toen we de bus uitgingen en liepen we het laatste stukje naar het theater.

Sommigen liepen het theater al in, maar het was een uur voordat de voorstelling begon.

We besloten het station, dat verbouwd werd en dicht bij het theater was , in te lopen.

We slenterden wat rond en kwamen in een boekenwinkel terecht.

IK was al een tijd op zoek naar het boek ‘Weg van liefde” van de filosoof Alain de Botton waarvan ik een recensie in de Volkskrant had gelezen. Ook hier kon ik dat boek niet vinden.

Wel viel mijn oog op een ander boek .‘As in tas’  van Jelle Brandt Corstius. Een boek van hem had ik nog nooit gelezen.

Wel had ik bij de VPRO op zondagavond mooie documentaires van hem gezien van zijn reizen door Rusland.

Ik bladerde eens in het boek en direct na een paar bladzijden, vond ik het een mooi boek.

‘As in tas’ gaat over een fietstocht die Jelle maakt van Amsterdam naar de Middellandse Zee met een deel van de as van zijn overleden vader in een tas om die te  verstrooien in de Middellandse zee.

Ook de vader van Jelle is geen onbekende voor mij.  Jaren lang las ik de columns van zijn vader in de Volkskrant en in Vrij Nederland.

 In het boek vertelt Jelle over de fietstochten die hij met zijn eigenaardige vader maakte in de loop der jaren en over wat hij onderweg tijdens zijn fietstocht beleeft.

Gistermiddag begon ik in het boek te lezen, vanavond had ik het uit. Een mooi boek.

Zelf zou ik later ook wel verstrooid willen worden op een mooi strand, waar ik goede herinneringen aan heb. Maar hopelijk duurt dat nog vele jaren.

Met het boek van Jelle in de tas van Carolien, dronken we nog een lekker kopje koffie bij Starbucks en zochten daarna onze plek op in het theater.

Alhoewel het de musical van het jaar was, vonden we  de musical Billy Elliot  die we een paar jaar eerder in Scheveningen hadden gezien mooier , misschien kwam het doordat Romy Monteiro die avond niet zong.

Tegen elf uur stapten we de bus weer in. Op de terugweg was het een stuk rustiger dan op de heenreis.