Music was my first love.

Ja, muziek was mijn eerste liefde in mijn leven, daar hoeven we echt niet moeilijk over te  doen. En ze is nooit uit mijn leven verdwenen.Wat zou het stil zijn als ik niet meer naar de radio of naar mijn eigen Lp’s of CD ”s zou kunnen luisteren.

Van mijn zakgeld kocht ik in 1966 mijn eerste single : Monday, Monday van de Mama’s en de Papa’s die ik kon draaien op de platenspeler van mijn broer.

Een aantal jaren later kon ik van mijn eerste verdiende centen zelf een platen speler kopen, een Dual. Vanaf die dag groeide mijn verzameling platen gestadig totdat de vinyl platen uit de gratie raakten en in begin jaren tachtig de eerste CD’s werden aangeschaft.

Hoewel tegenwoordig alles gestreamd wordt, ben ik degene die nog wel eens een CD aanschaft. Als Carolien niet thuis is, wil nog wel eens muziek lekker hard door ons huis klinken en kan ik lekker meebrullen.

De laatste maand van het jaar is voor mij als muziekliefhebber een plezierige tijd want de Top 2000 is weer te horen wat altijd een hoop herinneringen naar boven brengt. Jullie zullen wel denken, die man wordt oud als ik onthul dat ik dit jaar voor het eerst naar de Evergreen Top 1000 op Radio 5 luister.

Nou, jullie denken maar voor mij (ons) is het een feest de herkenning.

Toen ik de lijst in de krant zag staan, was het niet moeilijk een verhaaltje te bedenken die bestaan uit de titels van liedjes die in de Top 1000 staan.

At the bus stop stond ik op iemand te wachten. Mijn vader stapte net de bus uit en vroeg wat ik daar moest. I’m  waiting for a friend zei ik en hij liep verder. Does your mother know dat je niet thuiskomt, vroeg hij nog.

In ‘het dorp’ wist iedereen dat mijn vader ‘voor haar ’ al een hele tijd zorgde. God only knows hoe lang ze nog zou leven. Af en toe dreigde ze in coma te raken, een soort twilight zone. Don’t cry daddy , try to remember de goede tijden zei ik als ik zag dat hij het moeilijk had.

Ik was nog jong en ‘vrijgezel. At seventeen ontmoette ik Angie.

Ik weet het nog goed. Het was op een Tuesday afternoon dat ik met haar in het kronenburg park zat. We waren al een tijd aan het kletsen toen ze zei Hey Joe , kiss me quick .Lang aarzelde ik niet en Then I kissed her.

Angie was een mooie brown eyed girl. ‘Zelfs haar naam was mooi’.

De lonely days waren verleden tijd. Al gauw kwam ze bij ons thuis. ‘Hier kom ik weg’ zei ik tegen haar als ik door het dorp liep.

Een hele tijd waren we happy together en al gauw nadat we verkering kregen, zei ze tegen me let’s spend the night together maar als we in bed lagen, vroeg ze ‘mag het licht uit.’  ’ Je hoeft me niet te zeggen’ dat je van mij houdt, fluisterde ik in haar oor.

Maar een paar maanden later was de liefde voorbij. We kregen ruzie en ze zei : don’t let me be mis understood. Ik liep kwaad de deur uit en riep I’ll find my way home. I’ve been loving you too long. Het was al after midnight en toen ik terecht kon bij een vriend in een Haus am See. Non Je Ne Regrette rien zei ik tegen mijn vriend toen hij over Angie begon.

En zo kan ik nog wel een paar bladzijden doorgaan

Een dagje op stap met mijn jongste dochter.

Op het moment dat het KNMI mooi weer voorspelde voor dit weekend, half oktober, belde mijn jongste dochter op. Voor jou, zei Carolien. Pap, zullen we zondag naar Museum More gaan.

Lang hoefde ik niet na te denken en antwoordde dat ik het een prima idee vond. Afgesproken dan gaan we er een leuk dagje van maken, zei Michelle. De bon voor het museum had ze me al gegeven bij mijn verjaardag in juni.

Elke keer als mijn kinderen het vragen, heb ik  een probleem om te bedenken wat ze me kunnen geven voor mijn verjaardag. Als jullie komen is het goed, zeg ik vaak  Ik heb alles al, maar daar nemen ze geen genoegen mee. Zo kreeg ik van haar de bon voor het museum.

Toen ik op het punt stond met pre-pension te gaan, nu eind november al weer drie jaar geleden, kreeg ik vaak de vraag wat ik ging doen met al mijn vrije tijd. Natuurlijk had ik wel ideeën wat ik wilde  gaan doen. Wandelen, fietsen, tuinieren, oppassen op onze drie prachtige kleinkinderen, lezen, vakantie en …… schilderen. Nee, niet het huis. Schilderen met acrylverf moet het dit keer worden.

Al gauw ondervond ik dat je wel plannen kunt hebben maar dan moet je lichaam wel meewerken. Het mijne liet me deels in de steek.

Fietsen gaat prima, wandelen een heel stuk minder.

Kilometers wandelen hoog in de bergen in de  vakantie zoals we vroeger deden op Madeira, Tenerife of La Palma zit er gewoon niet meer in maar er blijven genoeg dingen over die het leven veraangenamen. Zo is een van mijn hobby’s schrijven geworden. Het voltooien van mijn tweede boek nadert met rasse schreden, alleen moet ik nog een sponsor vinden om het uit te geven.

Nu het herfst geworden is en met de winter in het verschiet is het een mooie tijd om me terug te trekken achter mijn schildersezel op zolder en me te wijden aan een nieuwe hobby, schilderen met acrylverf.

Toen ik een aantal jaren geleden opperde dat ik wilde gaan schilderen, kreeg ik al gauw de schilderesezel. Alleen lag die, tot nu toe, boven op een kast. 

Op de dag dat ik met pre- pensioen ging kreeg ik van mijn kinderen een schilders cursus aangeboden. Ik heb er nog geen gebruik van gemaakt omdat ik eerst zelf als autodidact aan het werk wil  gaan. Wat in het vat zit, verzuurt niet denk ik maar.

Waarom schilderen met acrylverf? 

In de tijd dat ik nog werkte, heb ik een aquarel cursus gevolgd in het plaatselijke buurthuis maar dat beviel me uiteindelijk toch niet.

Meer dan twee jaar geleden vroeg Michelle me of ik zin had mee te gaan naar een workshop van Jack Liemburg in Apeldoorn, Jacksart.

Eerst twijfelde ik toen ze zei dat je niet werkte met kwasten maar met verfrollers en spuitflessen waarmee je de verf als het ware op het doek smeet. 

Toch ging ik met haar mee. Het resultaat was zodanig dat het schilderij sinds die tijd onder onze glazen overkapping achter het huis hangt. Dit keer wil ik het echter eens met kwasten proberen, al is een kleine roller misschien niet uitgesloten.

Het was al lekker weer toen we op pad gingen naar Gorssel, de zon scheen volop. Voordat we weggingen vroeg Maud, het oudste dochtertje van Michelle, wat we daar gingen doen in het museum. Schilderijen kijken, antwoordde ik. Hebben ze daar ook draken?, vroeg ze. Het  antwoord moest ik haar schuldig blijven.

Driftig zwaaiend zaten bij oma in de auto die voor ons reed. Maud en Liss gingen met oma en ouwe oma het bos in, op zoek naar eikels, kastanjes en noten.

Om inspiratie op te doen voor mijn toekomstig schilderwerk ging ik dus gisteren met mijn dochter Michelle op pad. Gorssel werd in mei vorig jaar verrijkt met het grootste museum voor  modern realisme. Hier wilden we een kijkje nemen.

Binnen in het museum kregen we een plattegrond en scanden we onze toegangskaarten. We begonnen gewoon op de beneden verdieping van museum More waar vier zalen waren ingericht met modern realistische schilderwerken.

In modern realisme proberen schilders zo dicht mogelijk bij de waarheid te blijven. Hij schildert dingen die hij ziet zoals op een foto. De schilder geeft weer wat hij letterlijk ziet, maar bepaalt wel onderwerp en compositie.Een voorbeeld hiervan is een stilleven.  

Een voor een  liepen we door  de vier benedenzalen met werk van o.a. Jan Mankes, Carel Willink, Charley Toorop, Pyke Koch,Marle Dumas, bekeken de schilderijen aandachtig en maakten foto’s van schilderijen die in aanmerking kwamen voor een poging tot naschilderen.

Ook zagen we van verschillende fotograven foto’s  zoals van Erwin Orlof die onlangs nog foto’s maakte van koning Willem Alexander, Maxima en hun dochters.

Daarna liepen we naar de bovenverdieping waar een tentoonstelling in drie zalen was van het werk van Hermanus Berserik. Hier maakten we de meeste foto’s.

Het was ruim twee uur later toen we het museum met een goed gevoel verlieten. We hadden mooie kunst gezien maar soms ook schilderijen waarvan we zeiden dat Maud en Liss ze ook konden maken.

Dorstig geworden zochten we een terras op in de zon die nog volop scheen. Na een pilsje dat goed smaakte en een colaatje voor Michelle liepen  we het bos in voor een korte wandeling. We zagen menig mooi huis maar waarschijnlijk zo duur dat dat niet voor onze portemonnee is weggelegd.

Na de wandeling was het tijd om te gaan eten. Eerst wilden we naar Loetje. Nee, niet linke Loetje.  Het was daar echter zo druk dat we drie kwartier moesten wachten voordat we een plekje hadden. Wachten, daar hadden we geen zin in en gingen op pad naar een andere mooie eetgelegenheid in het mooie dorp in de Achterhoek. We kletsten gezellig en aten lekker. 

Het was nog steeds lekker weer toen we het restaurant uitliepen. Een gezellig dagje uit met mijn jongste dochter was al weer voorbij.     

De nazomer viel dit jaar … op een zondagmorgen.

Met een mond zo droog alsof ik dagen in de woestijn heb gelopen zonder water, breekt een nieuwe dag aan.

Als ik al een tijdje wakker probeer te worden op deze zondagmorgen, vraagt mijn lief, Carolien, slaap je nog? Ik draai me om en terwijl ik een arm om haar heen sla, geef ik een ontkennend antwoord. Zoals gewoonlijk is ze weer druk in de weer op haar i pad. Dit keer zijn het recepten op facebook die bekeken worden.

Witlof met gerookte zalm met gebakken aardappeltjes lijken we vanavond te gaan eten. Het klinkt me goed in de oren. Met vooraf een restje champignonsoep die ze gisteren vers gemaakt had. Lekker smaakte de soep. Vele malen beter dan de Unox soep.

Als ik mijn verkrampte hand terug trek, gaat ze verder met haar zoektocht op internet.

Waarom gebruik je de mediwiet ook niet voor jou reuma mompelt ze. Zelf gebruikt ze het nu enkele weken en sindsdien slaapt ze als een roos waar ze voorheen hele nachten wakker lag. Ook het uit bed springen vanwege pijnlijke kramp in de benen is sindsdien verdwenen. Waar bezoeken aan slaappoli’s en medicijnen niets hielpen, werkt dit middel waar ze bij toeval met in aanraking kwam boven verwachting.

Terwijl Carolien rond surft op het internet, ga ik naar de douche voor een noodzakelijke sanitaire stop.  De zon schijnt vol op.

Gisteravond verkondigde de weerman aan het eind van het journaal nog dat we de nazomer wel op onze buik konden schrijven en ook voor deze zondag werd niet veel goeds voorspeld. Als ik terug kom in de slaapkamer is het bed al  afgehaald, terug in bed kruipen is geen optie. Er zal en moet gebruik gemaakt worden van het mooie weer. Als ik in de douche bezig ben, hoor ik de wasmachine al draaien.

Na het ontbijt-met een lekker eitje en vers geperste jus de orange- besluit ik maar weer eens een eindje proberen te gaan lopen. De zon staat hoog aan de hemel. Geen zuchtje wind. Het voelt gewoon lekker.

Als ik door de prachtige natuur rondom het dorp loop waar we alweer 26 jaar wonen, word ik bijna van de sokken gereden door ATB’ ers die geen fietsbel op hun cross fiets hebben. Wat een eikels.Even later word ik bijna volop getroffen door andere  eikels  maar die vallen uit de bomen. Sommige bomen hebben we al weer een mooie herfstkleur gekregen

.  

Als ik na een klein uur weer thuis ben, heeft Carolien de  Carmen set inmiddels ook weer uit haar haar en besluiten we een plekje achter in de tuin te gaan zoeken.

Opkijkend vanachter mijn weekend krant valt mijn oog op de vele vlinders  (mooie atalanta’s en witte vlinders) en libellen die neerstrijken op de vlinderplanten en andere bloemen die nog volop in de bloei staan. Een mooi gezicht.                                                                                                   

Ook de mussen zijn druk in de weer. Een tijdje heb ik ze niet zoveel in de tuin gezien maar nu vliegen ze de laurierhaag weer in en uit. Soms vechten ze om het laatste stukje oud brood dat vanuit het vogelhuisje op de grond is gevallen.

Uren zitten we in de zon, genietend van de natuur om ons heen. 

Het “motorblok”.

Afgelopen woensdag na weken van debatteren, elkaar vliegen afvangen, op stang jagen  en angst voor de boze blanke kiezer, was het dan zover.

De verkiezingen zaten erop.

Het begin van de verkiezingsuitzending ( alle apparatuur haperde) leek erg veel op  hoe desastreus de avond voor de PvdA zou verlopen. Ook het tellen van de stemmen had wel enige overeenkomst met de gevoerde campagne door Asscher. Het kwam maar tergend langzaam op gang.

De exit poll was nauwelijks op TV geweest of  talloze buitenlandse TV ploegen pakten hun spullen al weer in. Waren ze nu  hiervoor van heinde en ver gekomen, voor die 20 zeteltjes  van “Blonde Dolly”. 

Je hoorde ze binnensmonds vloeken. Evenals mevrouw Le Pen die hoopvol voor haar Tv zat in een voorstad Van Parijs.

Urenlang werd gepraat over het feit dat de blanke kiezer helemaal niet zo boos bleek dan gevreesd en waarom lachebekje Rutte niet was afgerekend op het beleid van de 4 voorgaande jaren en Asscher wel. Ik kon me wel iets voorstellen bij de teleurstelling die Asscher voelde.

Buma (“bumortje”) liep door het feestzaaltje alsof hij het WK –verkiezingen 2017 had gewonnen.Liefst 6 zeteltjes erbij!! . Schijnbaar is zijn geheugen niet zo geweldig want zijn bij elkaar gezochte CDA  clubje had in het verleden tientallen zetels meer. 

Maar ja, een kinderhand is gauw gevuld. 

Samen het Wilhelmus zingen . Wat een ”geweldige” ideeen heeft die man. Maar daar heef hij wel 4 jaar over na kunnen denken!!!!!

Dan heb ik heel wat meer bewondering voor de groene “Jessias”. 

Knap hoor van 4 zetels naar 14 door zo’n jong ventje. Alleen dat gevrij op het podium. 

Nou ja, hij is jong ; ik vergeef het hem maar ik moet er niet aan denken dat “bumortje “ of van der Staaij daar zou staan te vrijen met zijn vrouw in zo’n lange soepjurk en dan van die zwarte kousen eronder.

Zo sleepte zich de avond voort en in gesprekken op Tv werden de drie partijen VVD, CDA en D’66 algauw het “motorblok” van een nieuw te vormen kabinet genoemd.

Mocht het die kant opgaan, dan is mijn eerste indruk dat dit motorblok niet van gietijzer wordt gemaakt maar eerder van licht metaal gezien de weigerachtige houding die “bumortje” ten toon spreidde bij het geven van enige steun aan het geven van het vorige kabinet .

Nee, Buma voelde er niets voor om zich terug te trekken in achteraf kamertjes waar de spruitjes geur van Balkenende  en zijn CDA voorgangers nog steeds hing.

Ik denk zelf dat het een vloeistof gekoeld motorblok is wat gevormd gaat worden want de heren lusten wel een glaasje zoals woensdagavond op TV te zien was.

Vooral “bumortje “ die later op de avond al het nodige op want hij liep voorop in de polonaise , zijn kunstgebit volledig ontbloot. In z'n dronkenbui  had hij het Wilhelmus nog willen zingen maar daar had men een stokje voor gestoken.

Er zijn overigens nog wel meer redenen te noemen om te veronderstellen dat dit kabinets motorblok een vloeistof gekoelde motor is want zo’n blok heeft dubbele wanden(= in politieke termen dingen die op meerder manieren uitgelegd kunnen worden zodat elke partij zijn uitleg eraan kan geven) .

Tussen de wanden zitten holle ruimtes waarin de vloeistof ( moeilijke onderwerpen) kan stromen . Politiek wil dit zeggen dat dit de onderwerpen zijn die niet in een regeerakkoord worden vastgelegd .De zgn. speelruimte die “bumortje” Pechtold geeft bij het uitventen van  de kroonjuwelen van D’66.

Zelf had ik liever een geheel ander motorblok gehad ( een lucht gekoelde motor).

Zo’n motor blok als de “Jessias” had voorgesteld bij een debat.

Want bij zo’n luchtgekoelde motor zijn de cilinders (politieke partijen) niet in 1 blok ondergebracht. De cilinders resp (CDA en D`66) en PvdA, SP en groen links staan los van elkaar op een carter. Op deze manier kan lucht rondom de koelribben (hersens van politici) strijken.

In het kabinet dat er in m.i. waarschijnlijk komt over een paar maanden, is Rutte de drijfas die de verbinding vormt tussen zuiger (Buma ) en krukas Pechtold. De krukas (pechtold) levert de aandrukkracht voor het voorbewegen (bestaan) van het voertuig (kabinet) .

Rutte’ s angel Edith  Schipper moet wel met iedereen koffieleuten maar dat is meer voor de buhne (ofwel het klootjesvolk).

Mijn klomp mag breken maar vlgs mij willen ze de Christen Unie er helemaal niet bij hebben want dan moeten veel te veel kroonjuwelen door D’66 worden opgeofferd.

Wedden dat er een drie partijen kabinet( VVD, CDA en D’66) komt dat gokt op wisselende gedoogsteun in de Eerste en Tweede kamer.

   

Je hebt al genoeg mazzel als je geen pech hebt.

Onlangs kwam een oud collega op visite. Ik had hem al een tijd niet gesproken. We haalden herinneringen op en op een gegeven moment zei hij: “ Harry, we hebben toch wel mazzel gehad”.

Ik zei : Hoe bedoel je?”. En hij ging verder met zijn verhaal:

” We hebben de oorlog niet meegemaakt en zijn opgegroeid in een land dat steeds welvarender werd. We kregen nadat we onze studie hadden afgerond direct een baan en kijk eens wat de huizenprijzen hebben gedaan. “ 

Ik kon niets anders dan het eens zijn met zijn conclusie en vervolgden ons gezellige gesprek.

Gisteravond was ik aan het zappen op TV en kwam in een programma terecht met een leuke gast, Martin Simek, en op een gegeven moment had hij het over een spreuk die hij bij oud Ajax voorzitter Max van Praag , de enige van een hele familie die de tweede wereldoorlog had overleefd, had gezien.

Het was een spreuk die me aan sprak: “Je hebt al genoeg mazzel als je geen pech hebt” .

Vaak besef je dat niet maar het is een waarheid als een koe!

Zeker als je weer eens met ellende in je eigen omgeving meemaakt.

En dan heb ik het erover hoe we met onze oudere medemens tegenwoordig omgaan in deze maatschappij.

Mijn eigen moeder  heeft in haar leven het nodige meegemaakt maar mocht zowel fysiek als geestelijk gezond heel oud worden.

Geen spoor van de plaag van de toekomst : dementie. Als je oud mag worden zoals mijn moeder dan heb je mazzel.

Heel anders verloopt het bij schoonouders. Carolien’s vader kwam enkele maanden terug na een slopende ziekte te overlijden.

Tijdens deze periode merkten we al aan de lijve voor wat voor een ellende de regering heeft gezorgd met al de bezuinigingen in de zorg.

Carolien’ s moeder die al dementerend was, bleef zelfstandig wonen. Een plek in een verzorgingshuis was er niet. Je bent in feite aan de goden overgeleverd, zo voelt het althans.

Mede door de medicijnen die ze moest slikken, gaat haar toestand snel achteruit. Als je zo je laatste jaren moet slijten, heb je geen mazzel maar absoluut pech.

Hopelijk  komt er toch spoedig ergens een plek vrij want ook mantelzorgers zijn maar gewone mensen die hun best doen maar niet oneindig  op hun tenen kunnen blijven lopen.

Hillary , oh Hillary….

Een paar dagen nog … en dan is het gissen waar het de komende jaren  met de wereld naar toegaat.

Ik heb het hele circus van de verkiezingen In Amerika en alle nieuws en roddels, die naar buiten gekomen zijn in de tijd die sindsdien is verstreken, redelijk gevolgd via de krant, journaal en actualiteiten rubrieken en mij hierover verbaasd en geërgerd.

Eerlijk gezegd heb ik het gevoel  gekregen dat de wereld er niet veiliger en beter op wordt nu deze malloot het voor het zeggen krijgt in een van de machtigste landen van de wereld.

Acht regeringsjaren van Obama zitten er bijna op. 81 % van de Amerikanen had vertrouwen in hem toen hij in januari 2009 aan de macht kwam.

In die 8 jaren zijn vele dingen verbeterd voor vele Amerikanen maar ook Obama is er niet in geslaagd al zijn  beloften na te komen en ook zijn er dingen tijdens zijn presidentschap ronduit mislukt(zoals vredesbesprekingen in Syrië, met alle noodlottige gevolgen voor de inwoners. Miljoenen mensen sloegen op de vlucht.

De huiveringwekkende beelden van de vluchtelingen die de wereld overgingen staan nog op mijn netvlies gebrand).

Toch denk ik dat we over niet al te lange tijd met weemoed aan Obama zullen terugdenken.

                                        

Eens in de vier jaar trekt het circus door Amerika.

Vrije verkiezingen. In het land van de ongekende mogelijkheden. 

Dat bleek dit keer maar weer eens tijdens deze verkiezingen.

Vrijwel niemand, waar dan ook in de wereld, had een jaar geleden verwacht dat Trump aan de macht zou komen. Hoe kon het in mijn ogen zo misgaan?

Hillary was schijnbaar tijden lang er van overtuigd dat er niets mis kon gaan.

Hillary, oh Hillary. Hoe arrogant kan je zijn? vraag je je af.

Staten die al tientallen jaren democratisch gestemd hadden, liet ze links liggen. Die zaten immers toch al in de pocket. Ja, ja.

Trump zag zijn kans schoon en liet de daarvoor gevoelige kiezer denken dat we kunnen terugkeren naar de tijden van vroeger.

Steenkolen mijnen zouden weer open gaan, industrieën die verloren waren gegaan zou hij weer laten opbloeien.

Je zou haast denken dat vele Amerikaanse kiezers nog in Sinterklaas geloven !!.

Seksisme of zijn bedenkelijke  ideeën over Amerikanen van buitenlandse afkomst hebben blijkbaar een ondergeschikte rol gespeeld in hun keuze.Een beter gevulde portemonnee leek in het verschiet. 

Maar wat blijkt enkele weken later de verkiezingen zijn amper achter de rug en slechts 41 % van de Amerikanen heeft vertrouwen in dezelfde Trump.

Het laagste percentage in vele decennia. Zelfs in Bill Clinton had nog 67% vertrouwen toen hij president werd.

Volgens Hillary lag het niet aan haar campagne maar aan de Russen en aan de FBI.

Had ze toch maar een keer naar Bill geluisterd. 

Kort na de verkiezingen las ik in de krant dat Bill en Hillary bij wijze van spreken slaande ruzie hadden gehad.

Vele maanden had Bill campagne gevoerd om Hillary in het Witte huis te krijgen en aan het einde van verkiezingstournee was Bill in een andere staat dan Hillary en zag het gevaar opdoemen en adviseerde haar toch campagne te voeren in de staten die uiteindelijk de doorslag hebben gegeven  bij de verkiezingen.

Hij had de telefoon volgens zijn medewerkers bijna van het balkon af gegooid en wilde het bijltje er bij neergooien .  

 Ze was niet te overtuigen door Bill. Had ze Bill maar 1x geloofd.

Geen Hillary dus , maar een malloot heeft het straks voor het zeggen . 

Ik had het best eens willen zien . Een vrouw in het Witte Huis. 

Misschien zag de wereld er dan over 4 jaar wel heel anders uit.

We zullen het nooit weten. Nooit ? Ja, ten minste voorlopig niet of Michelle Obama moet er over een tijd heel anders overdenken.

Met Hillary als presidente zouden ons ongetwijfeld de schandalen niet worden bespaard (wat te denken van Bill als mentor van talloze vrouwelijke stagiaires in het Witte Huis?) maar Trump kan er ook wat van als we alle verhalen moeten geloven.

Voorlopig Twittert hij er wat van af en gaat als een olifant door de porseleinkast, menig regeringsleider van een ander land de stuipen op het lijf jagend met zijn ideeën.

Hopelijk loopt het allemaal niet zo’n vaart met zijn plannen en houdt men hem wat in toom.

(wordt ongetwijfeld de komende tijd vervolgd……)