Parkinson & bewegingsstoornissen- deel 1.

In een van mijn blogs op deze site schreef ik al eens:  Je hebt al genoeg mazzel als je geen pech  hebt. Ik kan helaas inmiddels bevestigen dat dit een waarheid is als een koe. Bijna 10 jaar geleden, toen ik op het punt stond met prepensioen te gaan, ( Ja, dat kon toen nog) zag voor mij de wereld er nog heel anders ui: bruisend van ideeën en plannen. Na het afscheidsfeestje zou het nieuwe leven beginnen. Het kan echter raar lopen.

Een van de dingen die we ons hadden voorgenomen, was om vaker te gaan wandelen. Zondag na het afscheidsfeestje had ik nog een normale ronde door het dorp gelopen, maar een paar dagen later kon ik al bijna  geen stap meer verzetten. Balen, dat was een vette streep door de rekening. Dagelijks zou toch minstens een paar uur worden gewandeld of gefietst. Er moest conditie opgebouwd worden voor de Sallandse wandelvierdaagse of voor een stuk van de route naar Santiago de Compostella, die ik ooit nog eens hoopte  te lopen. Nu zat ik met een dikke knie. Mooi waren mijn knieën toch al niet maar nu begonnen ze steeds meer op geknotte wilgen te lijken, die krijgen ook uitstulpingen naar alle kanten net als mijn knie.

Na nogmaals mijn knie aan een looptest onderworpen te hebben, werd de volgende dag de dokter gebeld. ’s Middags bekeek en bevoelde ze mijn knie  en zei : “ Ja ,d’r zit vocht in en je hebt last van artrose”. Alsof ik dat zelf al niet wist  ging ze verder met: ’’ voorlopig 14 dagen rust houden en dan kijken we verder. Slik maar wat iboprufen”.  Zogezegd zo gedaan. Het is dat we geen geraniums in huis hadden anders was mijn eerste periode achter de geraniums toen al aangebroken.

Een paar weken later zat ik weer bij de dokter.” Ik ben een paar weken geleden gestopt met werken en nu begint de ellende, “ zei ik tegen hem. Hij begon te lachen en zei:  “ zo gaat dat heel vaak . Wanneer je stopt, is de stress weg en dan komen onderdrukte kwalen naar boven” .

Ja, aan die mededeling had ik nou net niet zoveel behoefte.  Weer werd  er gekeken naar mijn knie, er werd op gedrukt en aan getrokken en hij kwam met dezelfde conclusie op de proppen als zijn vrouwelijke collega enkele weken eerder. Weer werd 14 dagen rust voorgeschreven en ” tape de knie goed in,” zei hij . “Als het dan nog niet over is, moeten we maar eens een foto laten  maken en gezien het feit dat er toch wel redelijk wat speling in de knie zit, zul je wel bij de orthopeed terecht komen”.

Geen aantrekkelijk vooruitzicht leek mij. Toch was het enkele weken later dat uit een MRI bleek dat de knie zogoed als versleten was. Toch wilde de orthopeed nog niet opereren. Eerst werden er spuiten ingezet. Ook dit jaar (2024) wilde de orthopeed ondanks hernieuwde klachten ( dikke knie, niet kunnen opstaan uit een stoel of heel moeilijk kunnen traplopen) niet opereren. Opnieuw werd de knie weer ingespoten. 

Toen het met de knie weer wat beter ging, wilden we op een mooie zomerdag in de zomer van 2016 weer eens gaan wandelen .Korte broek/ wandelschoenen aan. Op naar de Lemelerberg bij Ommen. Vol goede moed stapten we op de parkeerplaats uit en kozen een route met een bepaalde kleur, niet wetend hoe lang deze was. Genietend van het mooie weer en het fraaie uitzicht gingen we op pad. Eerst leek er niets aan de hand maar toen we een aardig eind gelopen hadden, kreeg ik een blokkade en kon korte tijd geen  stap verzetten.  Iets wat ik nog niet eerder had meegemaakt. Hoe lang moesten we nog lopen voor we bij de auto terug zouden zijn, vroegen we ons af.  We hadden geen idee. Ik krabbelde weer op maar de stukjes die ik kon lopen, werden steeds korter. Steeds weer kreeg ik een tijdelijke blokkade en het leek wel of het been sleepte. Onderweg staarden ons schapen verbaasd aan. Zo met een blik van : loop toch eens door! Na 4,5 uur waren we eindelijk terug bij de auto. We hadden een route gelopen waar we in het verleden met rustpauze hooguit 3 uur over gedaan zouden hebben.

In de weken erna traden de problemen steeds vaker op. Soms na een kwartier, soms na wat langere tijd lopen , kreeg ik een blokkade en leek ik meer te slepen met het linkerbeen. Eerst dacht de huisarts aan etalagebenen, maar al gauw bleek dat het niet de vaten in mijn benen waren die voor de problemen zorgden. Ik werd doorgestuurd naar een neurologe. MRI-scans werden gemaakt van kop tot kont. Uit de scans bleek dat er op verschillende niveaus in mijn rug vernauwingen zaten ( kanaalstenoses). Op L4/L5  niveau was er sprake van een bijna absolute stenose. Dit was voor de neurologe geen aanleiding voor een operatie. Eerst werd er om de zoveel tijd  een  epidurale corticosteroïdeninjectie in de rug gegeven. Het zou nog tot eind april 2019 duren voordat ik aan deze vernauwing werd geopereerd.

In de jaren erna duurden mijn rugklachten voort, bleven regelmatig blokkades optreden tijdens het lopen en werden regelmatig MRI-scans gemaakt. Epidurale injecties gingen over in PRF-behandelingen op de pijnpoli met vaak kortdurend effect.

Afgelopen herfst kwam ik helemaal in de lappenmaand. Het begon met aangezichtspijn, pijn in nek en schouders, knieklachten en steeds meer problemen met lopen. Fysiotherapie had geen resultaat. Steeds kortere afstanden ging het lopen goed, steeds meer blokkades ( freezing), soms zelfs thuis. Regelmatig ging het lopen over in schuifelen. Vanwege de vele problemen wilde de orthopeed me niet aan de knie opereren ondanks dat deze versleten was. Hij stuurde me weer naar de neurologe. Talloze vragen moesten beantwoord worden, vele tests werden gedaan, video’s van het lopen werden gemaakt evenals een MRI scan van de hersenen. De MRI scan  vertoonde volgens de neurologe geen afwijkingen ( geen vaatschade, geen tumor). Op zicht goed nieuws maar daarmee waren mijn problemen niet opgelost.

Volgens de neurologe kwamen de problemen niet uit de rug maar dacht ze aan aansturingsproblemen vanuit de hersenen. Overleg werd gepleegd met andere neurologen in het ziekenhuis maar ze kwamen er niet uit en daarom werd ik doorgestuurd naar de Parkinson & bewegingsstoornissen afdeling van het Radboud umc in Nijmegen. Hier moet ik binnenkort heen voor een intakegesprek. Ik hoop dat ze daar erachter komen wat er precies aan de hand is en ze iets voor me kunnen doen.

 

Wordt vervolgd.

 

Onverwacht weerzien.( je ex voor het eerst sinds lange tijd ontmoeten ) en de ballonnen tovenaar . Twee korte verhalen

Onverwacht weerzien

Ze keek me aan op wel een heel venijnige manier, toen ze mij zag tussen de mensen in de ontvangst ruimte van het crematorium. Er waren zoveel mensen naar de crematie van de geliefde leraar van het gymnasium gekomen, zodat er zelfs buiten mensen in de rij stonden te wachten voordat ze naar binnen konden gaan. Behalve Ilse had ik nog verschillende oude bekenden gezien. Sommige waren met elkaar in gesprek, anderen luisterden naar klassieke muziek op de achtergrond.

Zelf had ik jaren les in natuur- en scheikunde gehad van de leraar die jaren later mijn schoonvader zou worden. Op een gegeven moment was hij zo vriendelijk mij bijles te geven omdat ik er slecht voorstond voor het vak natuurkunde. Met name de kwantummechanica bezorgde me de nodige hoofdbrekens.

De eerste bijlessen kreeg ik na schooltijd op het gymnasium maar na enige tijd werden de bijlessen bij Bart thuis gegeven. Zo ontmoette ik voor de eerste keer in mijn leven Ilse, zijn mooie dochter, die een klas lager op hetzelfde gymnasium zat. Het was begin jaren zeventig. Nietsvermoedend belde ik op een zomerse dag bij het huis van mijn natuurkunde leraar aan.

‘Wow,’ dacht ik toen Ilse in haar hotpants en haar korte truitje de deur open deed. ‘ Kom maar verder,’ hoorde ik haar vader op de achtergrond zeggen. Wat Bart me die middag ook probeerde bij het brengen, het had geen enkele zin. Met mijn hoofd was ik er niet bij. Ik zag steeds Ilse in gedachten.

Het duurde uiteindelijk nog jaren voordat we wat met elkaar kregen. Eind jaren zeventig kwamen we elkaar weer voor het eerst tegen, omdat we bij hetzelfde bedrijf kwamen te werken.

Ilse was nog niets veranderd. Ze zag er nog even mooi uit als ik me van vroeger herinnerde en ze was nog net zo spontaan. Na een half jaar woonden we samen en binnen vijf jaar werden twee prachtige kinderen geboren.

In de maanden na de geboorte van ons tweede kind raakte Ilse in een postnatale depressie. Lange tijd was ze zwaar depressief en zorgden mijn schoonouders voor onze kinderen wanneer ik voor mijn werk in het buitenland zat. Ons huwelijk was geen lang leven beschoren.

Ondanks de scheiding bleef de verstandhouding met mijn schoonouders goed en zagen ze hun kleinkinderen, die bij mij en mijn nieuwe vriendin woonden, regelmatig.

Onze zoon en dochter groeiden op en als pubers kozen ze ervoor toch bij hun moeder te gaan wonen toen ik voor mijn werk naar het buitenland verhuisde. In die jaren had ik weinig contact met mijn kinderen, hooguit via de telefoon. Ilse nam me dat kwalijk en het contact werd verbroken.

Bij de crematie zagen we elkaar voor het eerst in jaren. Tijdens de koffietafel kwam ze naar me toe, spraken kort met elkaar en maakten een afspraak om elkaar echt eens weer te ontmoeten.

Twee weken later hadden we een leuk, prettig gesprek. Bij het afscheid gaven we elkaar een hand, twijfelden even en kusten elkaar toen innig.  

De ballonnen tovenaar.

De bank in het park, waar nooit iemand zat, was bezet. Jarenlang had Thom niemand op de houten bank zien zitten wanneer hij in de middagpauze door het park liep, ook niet ‘s zomers als de bomen erom heen zorgden voor een mooie plek in de schaduw. Zelf was hij er ook nooit gaan zitten vanwege de vogelstront die op altijd op de bank zat en de eikenrupsen die in steeds groter aantal in de bomen zaten. Als hij eikenrupsen zag, kreeg hij al jeuk.

De eerste najaarsstorm had tientallen prachtige bomen doen sneuvelen. Ja, ook bomen die al meer dan honderd jaar in het stadspark stonden. Sommige zaten met de wortels nog gedeeltelijk in de grond, andere waren gewoon halverwege de stam afgeknapt.

Luchtfoto’s in de krant lieten het verwoestende spoor zien dat de storm door het park en andere delen van de stad had getrokken. Het was een triest gezicht. Jarenlang zou het duren voordat jonge aanplant het park weer een mooi aanzicht kon geven.

Thom herinnerde zich nog goed dat hij in zijn jeugd zomers met de klas van het gymnasium samen met de tekenleraar, die later een bekend kunstenaar zou worden, naar het  park fietste om daar tekenles te krijgen. Af en toe kwam hij zijn oude tekenleraar nog wel eens in de stad tegen, meestal vergezeld door een mooie vrouw die tientallen jaren jonger was dan hij zelf inmiddels wel moest zijn.

Een paar dagen na de herfststorm, waren plantsoenmedewerkers al druk bezig de gesneuvelde bomen met motorzagen in kleine stukken te zagen en daarna op te stapelen langs de kant van het pad. Ook rond de bank was het akelig kaal geworden. Thom zag dat de vogelpoep van de bank was verwijderd. Namen en hartjes die in het hout gekerfd waren, waren voor het eerst in jaren te zien.

Regelmatig was Thom een van de bekendste zwervers uit de stad op zijn wandeltochten tegen gekomen. Vaak met een fles wijn in de hand, een oude gitaar op zijn rug, luidkeels grappen makend naar voorbijgangers. Spelen op zijn gitaar kon hij de zwerver al een tijd niet meer vanwege de gesprongen snaren, toch waren de twee onafscheidelijk.

Soms vermaakte hij kinderen door het maken van de mooiste dierenfiguren van ballonnen wanneer hij op zijn vaste stek voor het warenhuis stond. Ademloos stonden de kinderen toe te kijken als hij de ballonnen in elkaar draaide. Razend vlug was hij nog steeds met zijn handen.

   

Al een tijdje had Thom de zwerver niet meer gezien en hij was dan ook verbaasd toen hij hem ‘s morgens vroeg zag liggen op een oude, versleten matras op de bank waar vroeger nooit iemand zat. Hij hoestte de longen bijna uit zijn lijf.‘ Gaat het?’ vroeg Thom bezorgd aan de zwerver, die hij vaak een euro had toegestopt.

‘Rot op’, zei een andere zwerver die naast hem zat. Thom trok er zich niets van aan, ging naast de man zitten. Pas uren later ontdekte Thom dat hij zijn telefoon miste.

Toeval ( kort verhaal)

De auto stopte vlak naast me bij de rand van het trottoir. Een zachte vloek ontsnapte aan mijn lippen. Wie was die idioot die het water liet opspatten. Ilse schrok ervan, keek naar de modderspetters die op haar fraai gevormde benen en op haar nieuwe schoenen zaten en botste daardoor bijna tegen een man aan die haar tegemoet kwam lopen.

‘Sorry meneer’ zei ze tegen de man. ‘Dat me dit nu moet overkomen net op het moment dat ik over een half uur een sollicitatie gesprek heb. Moet je zien hoe ik eruit zie.’ Hij kon een lach op zijn gezicht niet onderdrukken en stond op het punt om weer door te lopen.

Op dat moment zag ze pas wie hier voor verantwoordelijk was. Jochem, haar vriend waar ze de vriendschap nog maar een paar maanden geleden mee verbroken had.

Eerst liep ze door, maar hij bleef naast haar rijden en liet het raam van de auto aan haar kant naar beneden gaan. Ze keek hem met een venijnige blik aan.

‘Jochem, wat is er? Moet je kijken wat je gedaan hebt. Binnen het half uur heb ik, in tijden, het belangrijkste gesprek van mijn leven met iemand. Trouwens, hoe kom jij aan zo’n mooie auto?’

‘Stap vlug in dan breng ik jou wel. Waar moet je zijn?’ zei Jochem die rood aangelopen was.

Eerst wilde ze bij hem voor in gaan zitten maar ze bedacht zich. Ze stapte achter in en legde haar vieze voeten op de achterbank.

‘Zet me maar af bij het station dan loop ik het laatste stukje wel naar de Rabobank op de Singel. Het regent gelukkig al bijna niet meer.’

Ze zag in de achteruitkijkspiegel dat hij haar goed in de gaten hield en zat met zijn hoofd te schudden. Ilse had een flesje water uit haar handtas gehaald en was met een papieren zakdoekje druk bezig haar benen en de schoenen weer schoon te maken. Jochem vreesde zichtbaar voor het smerig worden van de mooie bekleding op de achterbank. Ilse ging echter onverschrokken door waar ze mee bezig was en propte de vieze zakdoekjes in het lege zijvak van de deur.

Op dat moment vertelde Jochem dat de auto helemaal nog niet van hem was. Ik ben vandaag bij een aantal garages geweest, op zoek naar een tweede hands auto, en heb deze mooie BMW voor een proefrit meegekregen. Opeens zag ik zag jou in de regen lopen en wilde je de auto laten zien. Nu liep Ilse rood aan en keek naar het zand dat op de achterbank lag.

Vlug veegde ze het zand van de mooie bekleding maar maakte het daardoor alleen maar erger.

In de verte zag ze het station. ‘Stop hier maar,’ zei ze.

Jochem stapte uit de auto en vroeg: ‘Hoor ik nog van je hoe het is afgelopen.’ Ik baalde nog steeds en ik ritste mijn jas dicht en draaide me om.

PS: voor mensen die regelmatig mijn blogs of verhalen lezen. Sinds kort ben ik actief op  schrijverspunt.nl  en op Hebban.nl.  Toeval staat ook te lezen op schrijverspunt.nl/ schrijfopdracht.

Bij Hebban doe ik mee met een verhaal voor de thriller 10 daagse 2020.  

 

En weer flikten ze het !!!

Iets meer gespannen dan bij de vorige wedstrijden zat ik gisteravond te wachten tot de wedstrijd zou gaan beginnen. Nee, de billen niet samen geknepen, zo erg was het nou ook weer niet.

Door de opgelopen rode kaarten in de wedstrijd tegen Chelsea konden Daley Blind en Joél Veltman er niet bij zijn tegen Lille OSC in  Stade Pierre Mauroy. Mooie passes vanuit de verdediging over grote afstand  konden we daardoor wel op onze buik schrijven. Helaas.

Ik moet het eerlijk toegeven, thuis won Ajax met de nodige mazzel met 3-0 maar hoe zou het vanavond gaan zonder deze twee jongens ?

Zouden ze  in een uitwedstrijd weer zo schitteren zoals in de vorige uitwedstrijden? Zou Ziyech weer zo’n geweldige trap in zijn voeten hebben en de bal in de hoek krullen? En zou Onana weer van die katachtige reddingen verrichten?

Het was alsof ze er in de studio hetzelfde overdachten als ik want bij de voorbeschouwing zagen we de tovenaar Ziyech  aan het werk en Onana de meest onwaarschijnlijke reddingen verrichten.

Gelukkig zat gisteravond Johan Derksen, de azijnzeiker er niet als analist maar Gijp en Kieft die een goed voorgevoel over de aanstaande wedstrijd hadden. Ze voorspelden een overwinning. Ik dacht ‘ eerst zien en dan geloven’

Ten Hag legde uit waarom hij voor Perr Schuurs en Lisandro Martinez als vervangers had gekozen. Een linkspoot en een rechtspoot. En ze hadden in het begin van het seizoen al samen gespeeld in de verdediging. Als één van de zeventien miljoen voetbalkenners kon ik hem geen ongelijk geven.

Ten Hag kwam ook nog met een Cruijffiaanse uitspraak nadat hij gezegd had dat hij verwachtte dat Lille zou gaan stormen:‘ Als wij de bal hebben, kunnen zij niet scoren’  Een waarheid als een koe!

Van een storm kwam het de hele wedstrijd niet want binnen twee minuten was het Ziyech die scoorde. 0-1 . Ik ging er eens goed voorzitten maar geweldig voetbalde Ajax dit keer niet.

Ajax had de wedstrijd gewoon onder controle tot in de dertigste minuut Ajax door het oog van de naald kroop. Na een mislukte vrije trap van Promes volgde een razendsnelle uitbraak van Lille met een bijna niet te missen kans maar de bal ging hoog over.

Ze hadden nog meer geluk in de eerste helft. De Duitse scheidsrechter hield zijn tweede gele kaart voor Mazraoui na een overtreding op zak. In de tweede helft zagen we hem op het veld niet terug. Alvarez nam zijn plaats in.

De tweede helft was nog geen vijf minuten oud toen het weer bijna mis ging. Ook dit keer werd de kans door de Fransen verprutst.

In de tweede helft kwam Ajax  niet toe aan het geweldige spel zoals in vorige uitwedstrijden maar toch viel er af en toe te genieten, zoals in de zestigste minuut. Na een uur voetballen strooide Ziyech weer eens met een prachtige pass op Promes en die rondde hem mooi af. 0-2.

Tien minuten later had Lille de ‘ Anschluss’ treffer kunnen maken maar de kat uit Kameroen, Onana, redde Ajax twee keer op miraculeuze manier.

De Fransen verloren het geloof in een goede afloop en legden zich neer bij weer een nederlaag.

Een  Frans jongetje met Marokaanse roots had nog wel de avond van zijn leven. Hij rende het veld op naar zijn idool, Ziyech.  Ziyech knuffelde hem even. Later hoorde ik dat hij hem zijn shirt had beloofd.

Bijna werd het nog 0-3 na een geniale balletje van Tadic op Promes en Ziyech zijn tweede goal van de avond maakte maar de goal werd afgekeurd vanwege hands.

Na 90 minuten kon Ajax met een goed gevoel het veld afgaan. De jonge Perr Schuurs speelde een ‘per‘fecte wedstrijd.

Nog een wedstrijd thuis tegen Valencia en dan kan Ajax gaan overwinteren in de Champions league. Nee, dat geven ze niet meer uit handen.

Vijf jaren later…….......

Op het moment dat ik dit blogje schrijf (24november 2019), is het alweer enkele dagen geleden dat ik 5 jaar eerder voor mijn laatste werkdag naar het laboratorium van Akzo Nobel in Deventer ging.

Ik kan rustig zeggen:‘ wat gaat de tijd snel’.

Na bijna 45 jaar op verschillende research afdelingen gewerkt te hebben, was de dag aangebroken dat ik met pre- pensioen ging. Ja, dat kon toen nog !  Terugkijkend leken( en lijken) die 45 jaar ook echt niet zo lang.

Wonend in het dorp aan de andere kant van de IJssel brug, fietste ik in mijn jeugd jarenlang langs het gebouw onder aan de brug( niet wetende dat ik daar later zevenentwintig van de bijna vijfenveertig jaren zou werken) om naar de jongens Ulo aan het Spijkerpad te gaan.

Ja, van een gemengde jongens en meisjes school was in die tijd nog geen sprake. Die kwam er pas nadat ik in de zomer van 1967 mijn ULO diploma behaald had.

Zestien jaren oud had ik geen idee wat ik later wilde worden. Er zat niets anders op dan een beroepskeuze test doen.

Uit de test kwam dat ik het meest geschikt was om dierenverzorger te worden of  om naar de laboratoriumschool te gaan. Ik koos voor het laatste.

Het was echter inmiddels zo laat in de zomer dat er geen plek vrij meer was op de laboratoriumschool. Ik moest uitwijken naar Apeldoorn en kwam op de particuliere apotheker school terecht, waar de eerste beginselen van de scheikunde me werden bijgebracht. Het waren drie mooie jaren.

Als leerling analist ging ik aan het werk op het analytisch lab  van Noury& van de Lande onder aan de IJsselbrug. Het was een mooie tijd waarin ik in de avonduren aan de HTS-SLP in Hengelo mijn HBO/A en HBO / B diploma haalde.

Zevenentwintig  jaar werkte ik op dat lab voordat we door de gemeente gedwongen werden te verhuizen naar het industrieterrein. Een chemisch lab in de binnenstad, nee dat kon toch echt niet langer.

Zo’n mooie tijd als in het lab onder aan de brug zou ik niet meer beleven. W e zaten daar op het laatst met 300 mensen, dicht op elkaar, hadden veel contacten onderling en de sfeer was heel anders dan in latere jaren.

Toch beleefde ik ook in de jaren op het lab aan de Zutphenseweg dingen, die ik niet gauw zal vergeten. Zoals mijn werkbezoeken aan Dobbs Ferry/ NewYork  in 2001 toen daar de Twintowers  nog stonden. En het bezoek aan de Universiteit In Toronto waar we mee samen werkten om een nieuw kinetisch model te ontwikkelen voor de peroxiden.

20 November 2014 was mijn laatste werkdag. Terugkijkend was ik blij voor de kansen die Akzo mij geboden had in die 45 jaar en de prettige samenwerking met vele collega's in al die jaren.

Ook ik had plannen om van alles te gaan doen na mijn pre –pensioen. 

Bij mijn afscheid had de eigenaar van het restaurant  onderzetters voor mij laten drukken met de tekst : ’Na bijna  45 jaar werken bij Akzo Nobel zit het werk er voor mij op. Bedankt collega’s .Blijf gezond, geniet en leef. Harry.’

Vooral in die laatste zin zit alles waar het in het leven omgaat .

Maar soms zit niet alles altijd mee. In vijf jaar tijd is veel gebeurd, plannen die ik had zijn vooral door mijn  rug problemen  anders gelopen dan ik voor ogen had maar ondanks de verminderde mobiliteit zijn er genoeg dingen die het leven meer dan de moeite waard maken.

Waarom heb ik dat weer- LIchen Planus- de grote Onbekende

Eind maart jl. moest ik voor controle naar de tandarts / mondhygiëniste. Tijdens de behandeling werd een opmerking gemaakt dat mijn tandvlees wel erg (donker)rood was en ook in mijn rechter wang was een rode vlek zichtbaar. Het was mijzelf nog niet opgevallen.

Op fluistertoon zei de tandarts tegen de mondhygiëniste dat ze het in de gaten moesten houden. Tegen mij werd niet gezegd wat er aan de hand was. Thuisgekomen keek ik zelf nog eens goed in mijn mond en ik was er niet gerust op, mede doordat er een verdikking in het wangslijmvlies zat.

Toen ik mijn huisarts belde, werd me gezegd dat ‘de mond‘ het territorium van de tandarts is en niet van de huisarts. Daarom de tandartsassistente maar weer gebeld. Ze overlegde met de tandarts en mij werd aangeraden een mondspoelvloeistof  te kopen omdat het mondslijmvlies was ontstoken. Na 2-3 weken ermee spoelen was het tandvlees iets minder rood maar de verdikking zat er nog steeds.

Toen moest ik naar het ziekenhuis om geopereerd te worden aan een stenose (kanaalvernauwing) in de onderrug. Hierdoor was/ ben  ik zeer beperkt in dingen die ik kon/kan doen. Naar de tandarts gaan zat er niet in.

Toen een maand geleden de verdikking er nog steeds zat en het tandvlees nog steeds zo rood was, de tandarts maar weer eens opgezocht. Na een inspectie werd ik doorverwezen naar de kaakchirurg. Nog steeds werd mij niet verteld wat er aan de hand was.

Dezelfde dag contact opgenomen met de afdeling kaakchirurgie in het ziekenhuis. Helaas moest ik nog een maand wachten voordat ik terecht kon bij de kaakchirurg. Afgelopen vrijdag (9 aug) was het zover.

Alvorens ik in de stoel plaatsnam, vroeg de man wat er aan de hand was en aanhoorde het verhaal over de tandarts. Eenmaal liggend in de stoel, bekeek de kaakchirurg het tandvlees en de verdikking in het wangslijmvlies en zei dat ik Lichen Planus in de mond had, een ontstekingsachtige afwijking die zowel op de huid als op slijmvliezen kan voorkomen.

Lichen Planus komt in meerdere vormen voor, in de vorm van rode afwijkingen waarin zweertjes voorkomen of in erosieve/ulceratieve vorm. Helaas heb ik beide vormen. Lichen PLanus geeft een pijnlijk branderig gevoel in de mond.

Nadat de kaakchirurg gezegd had wat er aan de hand was, zei hij dat het niet kwaadaardig was. Opgelucht haalde ik adem. Hij vertelde dat het tandvlees er sponsachtig uitzag en dat de ontsteking  mogelijk kwam door  een verandering in het DNA. De meeste gegevens wijzen erop dat het een auto-immuun ziekte is.

Alhoewel de kaakchirurg vertelde dat het niet kwaadaardig was , las ik In een patiënten voorlichting  echter dat er een kleine kans ( <0,5%)is dat het kwaadaardig wordt. Minimaal jaarlijks dient er  op gelet te worden.

Toen ik vroeg wat er aan Lichen Planus te doen was, zei hij : eigenlijk niets.

De oorzaak van Lichen Planus is niet bekend en er is geen effectieve mogelijkheid om de aandoening te behandelen of te voorkomen. Alleen symptomen kunnen worden bestreden.

Iedereen kan de ziekte krijgen, alhoewel het een zeldzame aandoening is. 1-2% van de bevolking heeft het en het komt meer voor bij vrouwen dan bij mannen.

IK heb Lichen Planus in de mond maar het  kan over het hele lichaam(huid, mondslijmvlies, genitaliën, haarzakjes (kale plekken op hoofd),handpalmen, voetzolen en nagels voorkomen. Vele vormen van Lichen Planus kun je eenmaal, hooguit twee keer krijgen.  De orale vorm blijft helaas vaak langdurig aanwezig. Soms levenslang.

Om de symptomen te bestrijden heb ik triamcinolon mondpasta en clobetasol mondspoeling gekregen die ik voor een korte periode mag gebruiken.

Verder wordt aangeraden vele dingen niet te  eten en te drinken. In de hoop dat dit effect heeft moeten we ons daar maar zoveel mogelijk aanhouden. Het is niet anders.

Het was me het weekje wel………..

Als de winter weer voorbij is en alles in het voorjaar in de natuur weer tot leven komt, hoop je dat het een mooie zomer wordt en je kunt genieten van het mooie weer. Sinds deze week begin ik daar met andere ogen naar te kijken. Pff, wat was het warm.

Niet zover bij ons vandaan werd op een KNMI weerstation donderdag liefst een temperatuur van 39,6 °C gemeten. Alsof het om een kampioenschap ging, werd het oplopen van de temperatuur in verschillende kranten bijgehouden. Werd Warnsveld met 38,7°C, recordhouder sinds de zomer van 1944, van de troon gestoten of niet. Uiteindelijk bleek op het vliegveld van Gilze Rijen  officieel de hoogste temperatuur te zijn gemeten. 40, 7 °C werd het daar op het heetst van de dag.

Op zulke tropische temperaturen als in de afgelopen dagen, daar zitten we nu ook niet weer op te wachten. Van ellende blijf je maar binnen zitten waar het nog een beetje uit te houden is bij een temperatuur van zo’n 26,5 °C. Als een verslaafde drink ik liters water en draait de ventilator op volle toeren.

Baudet en zijn rechtse clubje blijven maar beheren dat er niets aan de hand is met het klimaat. Misschien denkt hij daar sinds deze week anders over, tenminste als hij de artikelen in Nature en Geoscience van deze week heeft gelezen .Een reeks nieuwe analyses, gelijktijdig gepubliceerd in Nature en Nature Geoscience, laat geen spaan heel van het argument dat klimaatverandering van alle tijden is en dus ook best een natuurlijke oorzaak kan hebben. De huidige opwarming verloopt namelijk totaal anders, niet meer op één continent maar in verschillende werelddelen tegelijk.

Baudet zal echter wel geen tijd voor hebben om de artikelen te lezen want hij is in een heftig moddergooien gevecht verwikkeld met Otten.

Naast de dramatische opwarming van de aarde was er  meer droevig nieuws deze week. Woensdag las ik in de krant dat één van de grootste acteurs die Nederland ooit gehad heeft het tijdige leven voor het eeuwige, na een korte ziekte, had gewisseld. Met plezier denk ik terug aan verschillende films waarin hij speelde. In gedachten zie ik hem nog met Monique van der Ven , voorop de fiets zittend door Amsterdam fietsen met de muziek van Toots Thielemans op de achtergrond in de film Turks Fruit. Rutger, RIP.  

Elke keer weer vraag ik me af  hoe sommige gasten er weer in slagen in het nieuws te komen , zoals in de afgelopen dagen Gordon en oude geile bok Geert, uit Boer zoekt vrouw van enkele jaren geleden.

Gordon wil afkicken van zijn cocaïne verslaving stond in de krant te lezen. Doe je best, zou ik zeggen maar waarom moet zo iets in de krant. Als ik ergens een hekel aan heb, is het wel aan die marktkoopman uit de Jordaan die het tot Tv ster heeft geschopt en die ik soms aan moet zien als weer eens naar een commerciële zender wordt gezapt. Zelf kom ik  vaak niet verder dan Ned1, 2 of 3.

Gordon had er beter aan gedaan niet te gaan snuiven maar het gewoon op een feestje bij wat chips , pinda’s en desnoods een kaasplankje te houden.

Gordon, brr dan zie ik nog liever die gillende keukenmeid , Gerard Joling, die af en toe te gast is bij Eva Jinek.

En dan boer Geert. Hij houdt er mee op, gaat op zijn 70 ^ste met pensioen. Hij haalde de krant er weer mee. Geert was de afgelopen jaren niet erg gelukkig in de liefde.

Geile Geert had in de afgelopen jaren echter geen gebrek aan vrouwelijke aandacht. We hebben kunnen zien dat hij er heel wat af knuffelde  met zijn  Boer Zoekt Vrouw-logees Ada, Mary en Hetty.

Na relaties met Hetty, Geertje en Ria was er nu een 'mysterieuze blondine' op zijn boerderij, vertelde hij aan de verslaggever. De een heeft dit, de ander heeft dat...  ,,We kunnen het goed met elkaar vinden, maar we zijn niet verliefd misschien.”

Boer Geert houdt met werken op maar niet met de jacht op vrouwen. Hij wilde best nog een keer meedoen aan BZV. Misschien niet zo’n gek idee, dan valt er wat meer  te beleven.

En dan de andere rampen die op ons afkwamen of dreigen af te komen.

Eerst werden we enkele weken geleden al opgeschrikt door een harde knal toen we ’s avonds rustig achter ons huis zaten. Achteraf bleek het een meteoriet te zijn geweest die de dampkring was binnengedrongen en waarschijnlijk in de buurt van Staphorst was ingeslagen. Dit keer was het nog een kleine meteoriet maar in de nacht van woensdag op donderdag schijnt een planetoïde met een afmeting van 60 tot 130 meter ‘rakelings ’ langs onze planeet te zijn geschoten.

Wanneer deze planetoïde was ingeslagen had hij een krater van enkele kilometers veroorzaakt. ‘De drukgolf die zo’n inslag had veroorzaakt had alles in een straal van dertig tot vijftig kilometer platgelegd,vertelde een meteoriet expert.

‘rakelings’ wil in dit geval zeggen : op een afstand van 71000km. Ter vergelijking de maan staat 384000km bij onze planeet vandaan en de verste satellieten draaien op zo’n 35000km baantjes om onze aarde .

En dan Boris. Boris Johnson. De straatvechter met zijn jongensachtige uiterlijk. In een mum van tijd( de nacht van de lange messen volgens Britse media) had hij een team van gelijkgestemde ijzervreters om zich verzameld met de opdracht het Verenigd Koninkrijk voor eind oktober uit de Europese Unie te halen. Vooral Dominic Cummings, zijn rechterhand schijnt een pitbull te zijn. Ik houd mijn hart vast, waar gaan we naar toe?