Constructie foutje, deel 3.

Het was weer zover. Vrijdagmiddag, zo rond een uur of twee zat ik te wachten bij de KNO arts. Voor de zoveelste keer in de afgelopen maanden. Half mei was ik eindelijk droog in de oren (nee, niet droog achter de oren, dat ben ik al veel langer!).Toen ik bij de Kno arts zat, leek het wel of zij nog blijer dan ikzelf was. Na tig antibiotica kuren was het lopen gestopt. ‘Het buisje zit er nog steeds in’, zei ze bijna triomfantelijk. Anders had je veel meer last gehad. ‘Hoe nu verder?’ vroeg ik. ‘Laten we eerst maar eens een gehoortest doen ’. Weer gingen 3 weken voorbij voordat de gehoortest werd afgenomen. Toen ik bij de KNO arts zat  om de uitslag te bespreken , bleek vooral mijn linkeroor een stuk slechter te functioneren dan mijn rechteroor. Er zat een flink verschil in met de test een jaar eerder. De uitslag verraste me niet. Al maanden liep Carolien te mopperen als ik voor de zoveelste keer iets niet gehoord had. ‘Ik wil toch nog even in jouw oren kijken’, zei ze. Ze tuurde in mijn oor en riep: ‘he, vervelend. Het buisje zit verstopt’. Even dacht ik: ‘had je daar voor de test niet naar kunnen kijken’. ‘Dat heeft ongetwijfeld invloed op de hoor test ’ merkte ik op. Ze moest me gelijk geven. ‘Wil je me het naaldje even aangeven’, vroeg ze aan de assistente. Hups, daar verdween het naaldje in mijn oor in een poging het buisje weer open te maken. Mislukt. ‘Geef me dan het haakje maar.’ Einde lijk was het buisje open. Toen ik weg wilde gaan, zei ze dat ze toch nog even een CT scan wilde laten maken van mijn oren. Ik had geluk. Toen ik naar de desbetreffende afdeling liep, kon ik zowaar binnen een half uur een CT scan laten maken. Na een week had ik de uitslag. De Kno arts liet ons op haar computer scherm de foto’s zien van beide oren. Hier wat grijs is op de foto, hoort eigenlijk zwart te zijn. Rond de gehoorbeentjes was het linkeroor inderdaad een stuk grijzer dan het rechter oor. Om daar wat aan te doen, moet je geopereerd worden. Dan wordt achter je oor een snee gemaakt. ‘Ik wil jou eigenlijk doorsturen naar een collega, die meer verstand heeft van dit soort operaties’. Na ruim 3 weken kon ik bij een mannelijke collega van haar terecht. Toen ik binnen kwam, had hij mijn dossier bekeken en zei: ‘ik ga niet zomaar opereren. Ga maar even liggen.’ Voor de zoveelste keer werd dit jaar in min oor getuurd. ‘Oh,’ zei hij ‘het buisje is verstopt.’ Weer kwamen naald en haakje er weer aan te pas. ‘ Wat ik wil doen, is er een groter buisje inzetten en als het trommelvlies open is, kan ik meteen zien hoe het daar achter uitziet. Zo’n groter buisje raakt ook minder gauw verstopt!’. Ik vond het prima want in de weken daarvoor had ik het nodige gegoogeld. Zo’n operatie leek me geen pretje. En zo zat ik dus afgelopen vrijdag te wachten om het buisje erin te laten zetten. De Kno arts kwam me zelf ophalen. Carolien liep achter ons aan en nam plaats aan de zijlijn. ‘Van daar kun je alles volgen op het scherm, ’ zei hij tegen haar. ‘ Ga maar vast liggen. Ik geef je eerst een paar prikken in het oor’. ‘Doet het zeer?’ vroeg hij toen hij mij de tweede prik binnen in het oor gaf. De eerste had ik helemaal niet gevoeld. Voor dat hij echt aan het werk kon, moest eerst nog het nodige uit mijn oor worden verwijderd. ‘Anders heb ik geen goed zicht¸’ zei hij. ‘Oh, dat zit behoorlijk vast.’ Eindelijk was het zover. ‘Ik denk dat ik een ander sneetje in jouw trommelvlies maak. D’r zit vast een verkleving.’ Toen hij het oude buisje eruit had gehaald, bleek het mee te vallen. ‘Ik zet hem toch in het oude gaatje, maar maak het sneetje ietsje groter.’ Hup, daar werd het mesje in mijn trommelvlies gezet. Even later werd met verschillende soorten zuigertjes het dikke slijm weggehaald. Het was een hele klus, maar goed gelukt volgens hem. ‘Wat is dat dan?’ vroeg zijn assistente  toen ze het buisje zag. Zo’n buisje had ze nog nooit eerder gezien. ‘Dat gebruik ik normaal op de OK. Ik geef je ook nog voor een aantal weken oordruppels zei hij want er zat toch nog een behoorlijke ontsteking achter het trommelvlies.’ Ik voelde de druppels in mijn oor vloeien. ‘Over 6-8 weken wil ik je weer zien en horen hoe het gaat. Het ziet er redelijk goed uit maar als het gehoor niet beter wordt, maken we eerst weer een CT scan en dan zien we wel of een operatie toch nodig is of niet.’ Toen ik opstond, liep het bloed uit mijn oor. ‘De druppels helpen wellicht ook het gestolde bloed op te lossen’, zei hij. De eerste dag hoorde ik wat beter, nu is het al weer minder en komt bloed en andere troep uit mijn oor. Afwachten  maar weer en hopen dat het weer beter wordt.

As in tas

Het is al weer een paar maanden geleden dat we, laat op een vrijdagmiddag, met de bus op weggingen naar Utrecht.

Al hoewel ik dan al 1,5 jaar met pre pensioen ben, ben ik nog wel lid van de PV. De PV had kaarten gereserveerd voor de musical The Bodyguard in het Beatrix theater  in Utrecht.

Toen ik het Carolien vertelde, was het eerste wat ze zei: ‘Dat lijkt me wel wat.’

Maar de eerste keer visten we achter het net. De 60 kaartjes waren in no time weg. Carolien lichtelijk teleurgesteld, misschien wel een beetje boos. ‘Waarom, meld je je dan ook niet direct aan’ . Maar er kwam een tweede kans.

Daar zaten we dan eind mei in de bus.

Een lunchpakket voor onderweg binnen handbereik. Vele bekenden kwamen we weer tegen.

Toen we zo’n uur onderweg waren, opende ik de zak met het lunchpakket . ‘Wat zit erin?’ vroeg ze.

Ik tuurde eens in de zak. ‘Een kadetje met kaas, en een kadetje met ham, een appel, een klein pakje melk , een krentenbol en een klein pakje jus de orange’, zei ik en begon met mijn broodje kaas te eten. ‘Ik lust ook eigenlijk wel wat’ , zei ze en haalde haar lunchpakket tevoorschijn.

De gehele heenweg waren we aan de klets met twee oude collega’s van mij en waren we binnen de kortste keren weer volledig  op de hoogte van het reilen en zeilen op het lab en hadden we de laatste roddels gehoord.

Door het geklets waren we voor het wisten in de buurt van Utrecht. Veel te vroeg zette de buschauffeur  de bus op een plek niet ver van het Beatrix theater.

‘Hier blijft de bus staan ’ , zei hij toen we de bus uitgingen en liepen we het laatste stukje naar het theater.

Sommigen liepen het theater al in, maar het was een uur voordat de voorstelling begon.

We besloten het station, dat verbouwd werd en dicht bij het theater was , in te lopen.

We slenterden wat rond en kwamen in een boekenwinkel terecht.

IK was al een tijd op zoek naar het boek ‘Weg van liefde” van de filosoof Alain de Botton waarvan ik een recensie in de Volkskrant had gelezen. Ook hier kon ik dat boek niet vinden.

Wel viel mijn oog op een ander boek .‘As in tas’  van Jelle Brandt Corstius. Een boek van hem had ik nog nooit gelezen.

Wel had ik bij de VPRO op zondagavond mooie documentaires van hem gezien van zijn reizen door Rusland.

Ik bladerde eens in het boek en direct na een paar bladzijden, vond ik het een mooi boek.

‘As in tas’ gaat over een fietstocht die Jelle maakt van Amsterdam naar de Middellandse Zee met een deel van de as van zijn overleden vader in een tas om die te  verstrooien in de Middellandse zee.

Ook de vader van Jelle is geen onbekende voor mij.  Jaren lang las ik de columns van zijn vader in de Volkskrant en in Vrij Nederland.

 In het boek vertelt Jelle over de fietstochten die hij met zijn eigenaardige vader maakte in de loop der jaren en over wat hij onderweg tijdens zijn fietstocht beleeft.

Gistermiddag begon ik in het boek te lezen, vanavond had ik het uit. Een mooi boek.

Zelf zou ik later ook wel verstrooid willen worden op een mooi strand, waar ik goede herinneringen aan heb. Maar hopelijk duurt dat nog vele jaren.

Met het boek van Jelle in de tas van Carolien, dronken we nog een lekker kopje koffie bij Starbucks en zochten daarna onze plek op in het theater.

Alhoewel het de musical van het jaar was, vonden we  de musical Billy Elliot  die we een paar jaar eerder in Scheveningen hadden gezien mooier , misschien kwam het doordat Romy Monteiro die avond niet zong.

Tegen elf uur stapten we de bus weer in. Op de terugweg was het een stuk rustiger dan op de heenreis.