Feestje

Zondagochtend .Het is prachtig weer als we wakker worden ; de zon schijnt door het slaapkamer raam.” Het was een mooi feestje gisteren “”  zegt Carolien terwijl ik me langzaam omdraai. “”Ja, dat was het “ beaam ik. Langzaam dwalen de gedachten weer af naar de dag van gisteren.

Als we bij het restaurant aankomen waar ik mijn afscheidsfeestje geef zijn onze dochters met partner en kleinkinderen ook net aangekomen. “Hallo Opa “roept Maud  en lacht naar mij. Feest vandaag. We begroeten elkaar en gaan naar binnen. Binnen staan de cocktails al klaar. ” Welkom “zegt de serveerster en we toosten op een gezellig feestje.

Tegen vieren druppelen al spoedig de collega’s en oud collega’s  uit alle windstreken binnen.

Onze kinderen hebben een mooie mand gemaakt met o.a prachtige foto’s van Maud, Liss en Fiene en verder met alle dingen die ik de komende jaren bij vele activiteiten kan gaan gebruiken. Heel leuk.

Al spoedig is iedereen met elkaar in gesprek genietend van een lekker drankje. En dan is het zover. Of ik maar even naar voren wil komen. Ja, dat wil ik .

Eerst wordt Carolien, mijn steun en toeverlaat in alle tijden in de bloemetjes gezet .Een prachtig boeket siert nu  onze tafel. Mijn oud teamleider  staat klaar om een toespraak te houden. “Houd het kort “ had ik hem een week geleden gevraagd. Een leuke korte toespraak volgt met herinneringen en anekdotes uit mijn arbeidsverleden bij Akzo Nobel.

Tegen half zes begint de bediening om het koud en warm buffet klaar te zetten . Het ziet er goed uit . Als eerste mogen Carolien en ik beginnen. Er is genoeg vis dus ik geniet volop als visliefhebber. Het smaakt allemaal prima en een tweede en derde rondje volgen al gauw. Wat is het lekker!

En dan is het tijd voor een traditie bij een feestje met collega’s. Het traditionele lied  wordt aangekondigd en uit de schorre keeltjes klinkt een lied op de melodie van het dorp van Wim Sonneveld. Ze hebben er een mooi lied van gemaakt . Bedankt collega’s.

En dan is het tijd om de cadeau’s uit te pakken. Een bijna niet te tillen pak krijg ik als eerste. Een mooie fietsendrager . Kunnen we in de toekomst mooie fietstochtjes maken wat verder van huis.

De collega’s van de technische dienst hebben voor “handige” Harry een miniatuur RVS reactor nagemaakt . Prachtig. Een kostbare en mooie herinnering  aan vele jaren werk .

En dan is het tijd voor wat “huisvlijt “. Omdat ik op menig feestje al heb laten blijken dat ik wel een “jagermeistertje” lust ipv vele glazen bier  krijg ik van alle naaste collega’s  een klein flesje met een glaasje met hun wens voor mij daarop . Afwas bestendig. Leuk en lekker! Om hen niet te vergeten krijg ik een foto van hen . Een “crazy crowd of people “zoals een Italiaanse collega hen onlangs noemde . “Crazy” : ja maar ook wel gezellig al die jaren.

Na het buffet smulden we nog van allerlei ander lekkere dingen en toen was er : koffie . Aan een gezellig feestje was een eind gekomen.

Het is zondag zulk mooi weer dat ik besluit een wandeling rond ons dorp te maken na het ontbijt.

De laatste bladeren dwarrelen van de bomen en al lopend dwaal ik in gedachten af naar de dag van gisteren . Het was een leuk feestje waar we met plezier later op kunnen terugkijken.

Afscheid

En dan is het zover. Donderdag 20 november 2014. Schijnbaar went later opstaan snel want de wekker hoefde deze morgen niet aftelopen en meteen werd ik 5 kwartier later wakker dan normaal.

Opschieten, snel onder de douche terwijl Carolien een lekker ontbijtje klaarmaakt. Na vandaag zullen we weer regelmatig gelijktijdig ontbijten. “Heerlijk” ,zegt ze. Ze ziet de nabije toekomst al voor zich.

 Lekker uitslapen, een lekker ontbijtje met eitje en verse jus de orange. Langzaam zal de dag op gang komen. Maar het is nog niet zover. Een kus ten afscheid als ik deur achter me dichttrek ; “geniet ervan” roept ze me na. Zal ik doen ,beloof ik haar en weg ben ik.

Bij de poort zie ik al wat ik verwachte : een foto van mij, die mijn collega’s op de locatie duidelijk maakt dat ik vandaag voor de  laatste keer aanwezig ben op het lab.

Aangekomen op mijn kantoor klinkt een luid applaus van mijn collega’s waar ik dagelijks mee optrek. Leuk. Ook hier hangen foto’s uit de afgelopen 45 jaar. Herinneringen komen weer boven.

Al gauw komt de secretaresse met de dozen Limburgse vlaai. Netjes voorgesneden in stukken. Spoedig druppelen de collega’s het kantoor binnen en vele goede wensen worden geuit. “Dat je er maar lang van mag genieten “ is een veel geuite wens. ”’Dat hoop ik ook ” is mijn antwoord . De tijd ging snel en dan is het tijd voor de lunch.

“Ga je ook mee?” is de vraag. Och, waarom ook niet denk ik. Meestal at ik mijn zelfgesmeerde boterhammen tijdens de lunchpauze op . Kaas, altijd kaas . Komijne of belegen maakte me niet uit als het maar kaas was. Kilo’s kaas gingen er zo doorheen in de loop van de jaren. Maar vandaag is het erwtensoep en een pistolet met…..belegen kaas. Lekker.

‘ s Middags ruim ik mijn laatste papieren op , stuur nog wat e- mails rond en probeer de mappen met benodigde kennis uit vele achterliggende jaren  op de algemene schijf te zetten. Tsjonge ,tsjonge wat is dat intranet weer traag vandaag. 3 Kwartier tijd voor het overzetten van zo’n mapje. Balen.

Maar mijn collega’s zijn aardig en zeggen  “ga maar naar huis ; dat doen wij wel morgen verder”. “’Ok en bedankt”” zeg ik  .

Ik neem afscheid van mijn naaste collega’s en ga met een goed gevoel op weg naar huis. Naar Carolien , mijn lief al meer dan 35 jaar.

De laatste loodjes,

En Harry ben je al aan het aftellen? Die vraag krijg je geregeld gesteld als mensen horen dat je aan de laatste weken van een bijna 45 jarig arbeidsverband bent begonnen. Ja ,natuurlijk ben ik al aan het aftellen .Er is zoveel veranderd in het werk en in mijn leven de laatste jaren. Wat te denken van procedures waarin elk potje met een chemisch goedje erin tot in alle details moeten worden gelabeld . Tientallen jaren ging het toch prima met een handgeschreven of getypt etiket erop. Of een procedure  waarbij alles opgeruimd moet zijn z.g.n. 5S .Ik noem het altijd S5 want je moet wel een beetje gestoord zijn wil je zoiets bedacht hebben. Jonge broekies die zelf nog amper wat gepresteerd hebben roepen om het hardst : hij is al jaren aan het afbouwen. “Grapje”.

Prive waren het moeilijke tijden door de ziekte die mijn lief helaas trof en ons jarenlang in spanning hield en houdt.

Blij dat het er nu bijna opzit ,ben ik druk bezig mijn archief te vernietigen. In gedachten komen de jaren, het werk  en collega’s waarmee je gewerkt hebt voorbij. Terwijl ik naar muziek uit de top 2000 luister verdwijnt weer een stapel gescheurde papieren in de container. Memories, veelal sweet memories. Voorbij komt de mooie periode rond 2001-2002 waarin ik voor mijn werk in Dobbs Ferry onder de rook van New York een tijdje aan het werk was en in de gelegenheid werd gesteld een aantal dagen prive in New York door te brengen . De  Twin Towers stonden er toen nog en ik zie de beelden nog voor mij hoog uitkijkend boven New York. Of  de periode in Toronto waar  we samen thuis bij een professor van de plaatselijke Universiteit aan het werk waren en plots een beertje in de achtertuin opdook . Onvergetelijk was het bezoek toen aan de Niagara watervallen. Zoiets is voor bijna al mijn collega’s in de huidige tijd niet meer weggelegd.

Gestaag tikt de tijd door en zo af en toe komt al een collega afscheid nemen die niet aanwezig kan zijn op mijn laatste werkdag .

Na donderdag  is het zover , nooit meer zo vroeg opstaan , nooit meer zoveel bakkies koffie drinken, nooit geen vieze chemische luchtjes meer inademen ,nooit geen onzinnige vergaderingen meer , nooit geen sappige koffieverhalen aanhoren meer .

Eerst op deze dag nog afscheid nemen van een groot aantal collega’s waar ik in deze 45 jaar mee gewerkt heb en dan nog een afscheidsfeestje een paar dagen later met mijn lief, kinderen en 3 kleinkinderen en naaste collega’s .

Het was mooi , goed en nu definitief afgelopen.