Onverwacht weerzien
Ze keek me aan op wel een heel venijnige manier, toen ze mij
zag tussen de mensen in de ontvangst ruimte van het crematorium. Er waren
zoveel mensen naar de crematie van de geliefde leraar van het gymnasium gekomen,
zodat er zelfs buiten mensen in de rij stonden te wachten voordat ze naar
binnen konden gaan. Behalve Ilse had ik nog verschillende oude bekenden gezien.
Sommige waren met elkaar in gesprek, anderen luisterden naar klassieke muziek
op de achtergrond.
Zelf had ik jaren les in natuur- en scheikunde gehad van de leraar
die jaren later mijn schoonvader zou worden. Op een gegeven moment was hij zo
vriendelijk mij bijles te geven omdat ik er slecht voorstond voor het vak
natuurkunde. Met name de kwantummechanica bezorgde me de nodige hoofdbrekens.
De eerste bijlessen kreeg ik na schooltijd op het gymnasium
maar na enige tijd werden de bijlessen bij Bart thuis gegeven. Zo ontmoette ik
voor de eerste keer in mijn leven Ilse, zijn mooie dochter, die een klas lager
op hetzelfde gymnasium zat. Het was begin jaren zeventig. Nietsvermoedend belde
ik op een zomerse dag bij het huis van mijn natuurkunde leraar aan.
‘Wow,’ dacht ik toen Ilse in haar hotpants en haar korte
truitje de deur open deed. ‘ Kom maar verder,’ hoorde ik haar vader op de
achtergrond zeggen. Wat Bart me die middag ook probeerde bij het brengen, het
had geen enkele zin. Met mijn hoofd was ik er niet bij. Ik zag steeds Ilse in
gedachten.
Het duurde uiteindelijk nog jaren voordat we wat met elkaar
kregen. Eind jaren zeventig kwamen we elkaar weer voor het eerst tegen, omdat
we bij hetzelfde bedrijf kwamen te werken.
Ilse was nog niets veranderd. Ze zag er nog even mooi uit
als ik me van vroeger herinnerde en ze was nog net zo spontaan. Na een half
jaar woonden we samen en binnen vijf jaar werden twee prachtige kinderen
geboren.
In de maanden na de geboorte van ons tweede kind raakte Ilse
in een postnatale depressie. Lange tijd was ze zwaar depressief en zorgden mijn
schoonouders voor onze kinderen wanneer ik voor mijn werk in het buitenland
zat. Ons huwelijk was geen lang leven beschoren.
Ondanks de scheiding bleef de verstandhouding met mijn schoonouders
goed en zagen ze hun kleinkinderen, die bij mij en mijn nieuwe vriendin woonden,
regelmatig.
Onze zoon en dochter groeiden op en als pubers kozen ze
ervoor toch bij hun moeder te gaan wonen toen ik voor mijn werk naar het
buitenland verhuisde. In die jaren had ik weinig contact met mijn kinderen,
hooguit via de telefoon. Ilse nam me dat kwalijk en het contact werd verbroken.
Bij de crematie zagen we elkaar voor het eerst in jaren. Tijdens
de koffietafel kwam ze naar me toe, spraken kort met elkaar en maakten een
afspraak om elkaar echt eens weer te ontmoeten.
Twee weken later hadden we een leuk, prettig gesprek. Bij
het afscheid gaven we elkaar een hand, twijfelden even en kusten elkaar toen
innig.
De ballonnen tovenaar.
De bank in het park, waar nooit iemand zat, was bezet.
Jarenlang had Thom niemand op de houten bank zien zitten wanneer hij in de
middagpauze door het park liep, ook niet ‘s zomers als de bomen erom heen
zorgden voor een mooie plek in de schaduw. Zelf was hij er ook nooit gaan
zitten vanwege de vogelstront die op altijd op de bank zat en de eikenrupsen
die in steeds groter aantal in de bomen zaten. Als hij eikenrupsen zag, kreeg
hij al jeuk.
De eerste najaarsstorm had tientallen prachtige bomen doen
sneuvelen. Ja, ook bomen die al meer dan honderd jaar in het stadspark stonden.
Sommige zaten met de wortels nog gedeeltelijk in de grond, andere waren gewoon
halverwege de stam afgeknapt.
Luchtfoto’s in de krant lieten het verwoestende spoor zien
dat de storm door het park en andere delen van de stad had getrokken. Het was
een triest gezicht. Jarenlang zou het duren voordat jonge aanplant het park
weer een mooi aanzicht kon geven.
Thom herinnerde zich nog goed dat hij in zijn jeugd zomers
met de klas van het gymnasium samen met de tekenleraar, die later een bekend
kunstenaar zou worden, naar het park
fietste om daar tekenles te krijgen. Af en toe kwam hij zijn oude tekenleraar
nog wel eens in de stad tegen, meestal vergezeld door een mooie vrouw die tientallen
jaren jonger was dan hij zelf inmiddels wel moest zijn.
Een paar dagen na de herfststorm, waren plantsoenmedewerkers
al druk bezig de gesneuvelde bomen met motorzagen in kleine stukken te zagen en
daarna op te stapelen langs de kant van het pad. Ook rond de bank was het
akelig kaal geworden. Thom zag dat de vogelpoep van de bank was verwijderd.
Namen en hartjes die in het hout gekerfd waren, waren voor het eerst in jaren
te zien.
Regelmatig was Thom een van de bekendste zwervers uit de
stad op zijn wandeltochten tegen gekomen. Vaak met een fles wijn in de hand,
een oude gitaar op zijn rug, luidkeels grappen makend naar voorbijgangers.
Spelen op zijn gitaar kon hij de zwerver al een tijd niet meer vanwege de
gesprongen snaren, toch waren de twee onafscheidelijk.
Soms vermaakte hij kinderen door het maken van de mooiste
dierenfiguren van ballonnen wanneer hij op zijn vaste stek voor het warenhuis
stond. Ademloos stonden de kinderen toe te kijken als hij de ballonnen in
elkaar draaide. Razend vlug was hij nog steeds met zijn handen.
Al een tijdje had Thom de zwerver niet meer gezien en hij
was dan ook verbaasd toen hij hem ‘s morgens vroeg zag liggen op een oude,
versleten matras op de bank waar vroeger nooit iemand zat. Hij hoestte de
longen bijna uit zijn lijf.‘ Gaat het?’ vroeg Thom bezorgd aan de zwerver, die
hij vaak een euro had toegestopt.
‘Rot op’, zei een andere zwerver die naast hem zat. Thom
trok er zich niets van aan, ging naast de man zitten. Pas uren later ontdekte Thom
dat hij zijn telefoon miste.
